Τι ξέρεις για τον καιρό γι' αυτόν τον άνεμο Την κάθε της ματιά που γυρνάει και σβήνει Τι γνώριζες γι αυτήν για τα χείλη της Την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει
Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο σκοτεινό Δεν την βρίσκεις δεν την φτάνεις ψάχνει το χαμό Ήτανε αέρας πάντα σύννεφο βιαστικό Μες σε τρένα μες σε πλοία κλαίει το χωρισμό
Τι γνώριζες γι αυτή για την μάνα της Την κάθε της σιωπή πριν τραγούδι γίνει Τι γνώριζες γι αυτή για το γέλιο της Την κάθε της φωτιά που γυρνάει και δίνει
Στίχοι: Μάρω Βαμβουνάκη Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας Πρώτη εκτέλεση: Πυξ Λαξ
Άγονη πλήξη μιας ζωής, δίχως έρωτα της ερημιάς μου τέρας, της πόλης μου θηρίο μη με φοβάσαι αλλοπαρμένη έκφραση οι τοίχοι σου θυμίζουν τον πρώτο σου έρωτα οι πιο πολλοι αδιάφορα κενοί, σε λυγίζουν όπου και να 'σαι στα σκοτεινά δρομάκια οι σκιές γλιστράνε επικίνδυνα
Στα ηλεκτρισμένα ξενυχτάδικα οι γυναίκες μισοκρύβονται πίσω απ' τη λήθη Στα κολασμένα παζάρια της λεωφόρου οι αστυνόμοι οι πλούσιοι επαρχιώτες μηχανόβιοι μάσκες ακάλυπτες μικρές στο γύρο του θανάτου που τρεμοπαίζουν τον άγγελο ή τον δαίμονα στις άκρες των δακτύλων τους, ξημέρωμα Σαββάτου
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Ό,τι αξίζει πονάει, κι είναι δύσκολο για να μην υποφέρεις φύγε μακριά μου, κρύψου από μένα δεν ξέρω αν φεύγεις, τώρα, για το λίγο μου ή αν αυτό που νιώθω ήταν πολύ πολύ για σένα, πολύ για σένα
Για τις παλιές αγάπες μη μιλάς στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω δεν άντεξαν μαζί και χάθηκαν μακριά κρύφτηκαν στις σπηλιές χαμένων παραδείσων
Είδα πολλά κι άλλα πολλά μες τη ζωή την ταξιδεύτρα είπα κι εγώ το σ΄ αγαπώ αχ τι καημός μα βγήκα ψεύτρα κι είπα ξανά φτάνει ως εδώ μόνη θα ζω κι ας με ματώνει κι όσο που είχα γιατρευτεί ήρθες εσύ, ήρθες εσύ
Να μ' αγαπάς να σαι καλός να μ' αγαπάς να μη με κρίνεις ένας μικρός να σαι θεός όταν με τρως κι όταν με πίνεις να μ αγαπάς να σαι παιδί να μ αγαπάς σαν τη ζωή σου να σαι φωτιά να σαι βροχή όσο κορμί τόσο ψυχή
Είδα πολλά κι άλλα πολλά μες τη ζωή την ξελογιάστρα το ριζικό μου για να βρω του ταξιδιού άναψα τ' άστρα μοίρα σκληρή άγριος καιρός κρύψαν το φως χάθηκ' η μέρα ψάχνω στεριά ψάχνω νησί κι ήσουνα εσύ, ήσουνα εσύ
Σαν τον αετό είχα φτερά και πέταγα και πέταγα πολύ ψηλά μα ένα χέρι λατρεμένο ένα χέρι λατρευτό μου τα κόβει τα φτερά μου για να μη ψηλά πετώ
Είμ' αετός χωρίς φτερά χωρίς αγάπη και χαρά χωρίς αγάπη και χαρά είμ' αετός χωρίς φτερά
Το χέρι αυτό το λατρευτό μες στη ζωή μες στη ζωή θα τ' αγαπώ ότι και να μου 'χει κάνει όλα του τα συγχωρώ με φτερούγες τσακισμένες πάντα εγώ θα τ' αγαπώ.
Tengo que hacer un rosario, Con los dientes de marfil, Para que pueda besarlo, Cuando esté lejos de ti,
Sobre sus cuentas divinas, Hechas con nardos y jazmín, Rezaré para que me ampare, Aquella que está en San Gil.
Adiós mi España querida, Dentro de mi alma Te llevo metida, Aunque soy un emigrante Jamás en la vida, Yo podré olvidarte.
Cuando salí de mi tierra, Volví la cara llorando, Por que lo que más quería Atrás me lo iba dejando, Llevaba por compañera, A mi virgen de San Gil, Un recuerdo y una pena Y un rosario de marfil
Adiós mi España querida, Dentro de mi alma Te llevo metida, Aunque soy un emigrante Jamás en la vida, Yo podré olvidarte.
Yo soy un pobre emigrante Y traigo a ésta tierra extraña, En mi pecho un estandarte, Con la alegría de España, Con mi patria y con mi novia Y mi Virgen de San Gil, Y mi rosario de cuentas, Yo me quisiera morir.
Jag skulle vakna mitt i natten och gå upp och ta en långpromenad jag skulle låta blicken möta andra ögon i en främmande stad jag skulle inte ha så bråttom med att träffa nån ny jag har rätt mycket med mig själv precis som du jag skulle andas i det tomrum som blev över om du lämnade mig nu
jag skulle sitta på ett tåg mot Paris och låta Stockholm va jag skulle få den tiden över för mig själv som jag sagt att jag vill ha jag skulle unna mig att drömma hundra mil genom Europa om en främling lika tillitsfull som du jag skulle pröva mina läppar mot nån annan om du lämnade mig nu
jag skulle kunna leva utan den där blicken som får mig ur balans jag skulle sakna den där stunden som vi har när vi till slut har blivit sams jag kanske skulle söka upp kontakter som jag tappat som jag varit med förut nånstans jag antar det finns nån du skulle ringa om jag inte fanns
jag kanske skulle leta upp nån yngre som en fjäder i hatten det skulle bli för tomt om ingen fanns där som värmde mig i natten men jag skulle aldrig ha tålamod nog att bli förstådd ingen känner mig så väl som du jag skulle fastna i min ensamhet igen om du lämnade mig nu
Kom änglar
Den vackraste stunden i livet var den när du kom och allt var förbjudet och allt som vi gjorde den stunden vill jag göra om för det ekar i huvet' och det blod som jag trodde var stilla det fick du att rinna, den uppgivna röst som jag nyttjat så illa fick du att försvinna
O jag somnade den natten i tron på att allt var en del i en kärlekshistoria men det visa' sig dagen därpå att jag hade gjort fel när jag gav dig en gloria Och den stund som jag kände som nära var blott alvedon och dom himmelska ben som jag ville förtära dom gick där ifrån
Kom änglar, kom älvor det börjar bli kallt graderna sjunker så fort överallt och det hjärta som skulle bli ditt på nåt vis det fryser nu sakta till is
Och du somna' den natten så vaken och drömde om allt som vi kunnat göra O om någon som vill ge dig värme när allting känns kallt, o om nån att beröra Och jag kunde ha gjort vad som helst för att höra den tanken men själv låg jag tyst i min säng och så frälst av den farliga branten - jag liksom föll över kanten
Så kom änglar, kom älvor det börjar bli kallt graderna sjunker så fort överallt och det hjärta som skulle bli ditt på nåt vis det fryser nu sakta till is
Och den jävligaste stunden i livet var den när du gick och allt var förlorat O där satt jag med mina grön-bruna ögon och såg med blåögd blick allt jag hade förstorat
För så kom änglar och ta mig till henne och ge mig en chans för jag tror att snart brinner ett hjärta för henne någon annan stans
Kom änglar, kom älvor det börjar bli kallt graderna sjunker så fort överallt och det hjärta som skulle bli ditt på nåt vis det fryser nu sakta till is
Kom änglar, kom älvor det börjar bli kallt graderna sjunker så fort överallt och det hjärta som skulle bli ditt på nåt vis det fryser nu sakta till is
Kom änglar, kom älvor det börjar bli kallt här sitter jag och baddar såren med salt det går åt helvete med allt
Men den vackraste stunden i livet var den när du kom...
I dina ögon
Har du gjort vad du ska Är han bättre än jag, är du Lika lycklig som du var Ja det är trist att vara den som sitter kvar här ännu Jag tål inte att se er två tillsammans
Bor du kvar där du bor Jag fick ett flyttkort där du fråga mig hur livet var Är inte som du tror Du ville att jag skulle hälsa på och se vad ni har Men jag tål inte att se er två tillsammans
I dina ögon Var det lättare och va I dina ögon Jag trivdes bättre i dina ögon
Du sa; jag vet vad du vill Jag sa; jag vet vad du tror, jag tror Bara vänta lite till Så får du tro vad du tror Du vet vart jag bor Du får gärna komma hit och skrämma mörkret
I dina ögon Var det lättare och va I dina ögon Jag trivdes bättre i dina ögon I dina ögon Var det lättare och va I dina ögon Jag trivdes bättre i dina ögon
Solen I ögonen
Vi är lördagens änglar som virvlar i stan Vi är dom som du hatar en söndag på dan Vi är dom som kan skratta åt allt som är svart vi är dom som har hjärtan av ädel titan
Vi är änglar med blickarna högt i det blå Vi är dom som förlorar men jublar ändå Vi är dom som kan skratta åt allt med varann vi är dom som kan gråta när ingen ser på
Vi är gårdagens kärlek och stora i orden som vaknar med skräck och panik under borden Vi är dom som vill ha allt Vi är pojkarna som lovar tusenfalt Vi har solen i ögonen Och spilld mjölk överallt Det stinker av gammalt groll men vi har skuggorna bakom oss trots allt
Vi är dom som kan dansa när det kränger för hårt Vi är ängsliga höns inför sånt som är svårt Vi är dom som vill härja som vinnande hjältar Vi kan om vi vill men vi kräver support Vi är lördagens änglar och söndagens knott Vi är dom som förbannar det gråa i grått Vi är rastlösa änglar och virvlande dårar Vi är dansande clowner på ont och gott
Vi är inga yuppies med feta cigarrer Vi är yviga pojkar med för stora gitarrer Vi är dom som vill ha allt Vi är pojkarna som lovar tusenfalt Vi har solen i ögonen...
Vi är skrattet i halsen och knaket i fogen Vi är rastlösa själar som irrar i skogen Vi är dom som är kungar om natten på krogen Vi är dom som vill ha allt Vi är pojkarna som lovar tusenfalt
Vi har solen i ögonen...
Elegi
Du ser andra halvan av solen när den sjunker i väst Jag sitter ensam här och undrar var vi hamnar härnäst Med dig på andra sidan jorden får jag tid till ingenting Medan natten fäller blå, kalla skuggor häromkring
Vi skulle klara vad som helst, vi skulle aldrig säga nej Och vad du anförtror åt mig, ska jag anförtro åt dig
En storm på väg i natt, rannsaka och bekänn. Guds son ska komma nerstigen från himmelen igen. Du ska stå naken framför sanningen och jordens alla kval. Han ska pröva din styrka, han ska testa din moral.
Vi står tysta framför skälet, där sommaren tar slut Som tonårsbarn på hemväg efter gårdagens debut Nu skulle inget bli som förr, vi var i en annan division Vi kunde höra höstens mörka vatten brusa under bron
Vi skulle klara vad som helst, vi skulle aldrig säga nej Och vad du anförtror åt mig, ska jag anförtro åt dig
Och alldeles nyss fick jag lyssna till ditt skratt Och du berätta' att du saknar mig i natt, det gör jag med Det är så tyst nerifrån gatan som det aldrig annars är Det är som om natten här har sett allting och stilla sjunger med
En elegi för alla sorger den där hösten handla om För en mor som sjukna in, för ett barn som aldrig kom För skuggan över gårn där aldrig solen lyste in För en ork som inte fanns, du sakna min, jag sakna din
För en tystnad mellan väggarna som skar genom cement Två ögonpar i tomhet från september till advent För en man som gick till jobbet som om inget hade hänt För en kvinna som sa "allting är förstört, allt är bränt"
En elegi för alla vägar som vi inte vandrat än För en tid som bara går och aldrig kommer igen
Vi skulle klara vad som helst, vi skulle aldrig säga nej Och vad du anförtror åt mig, ska jag anförtro åt dig
Hugger I Sten
Jag dricker glögg Med balkong dörren öppen inatt Jag är så trött på alla mail och koder Jag vill ha dig här på riktigt inatt Och suga liv ur din halspulsåder Ja för en doft av sommarens sista dagar När vinden blåser in ifrån England
Som du sa det kan vara svårt att bli riktigt nöjd Det är så lätt att fantisera Och mina tankar och minnen står mig upp i halsen Men mycket vill ha mera Och jag har kvar av sommarn om du behagar Om du behagar komma hem från England Jag har väl knappast lärt mig nåt sen sist Nej inte jag Men dina ord ligger och gnager här dag efter dag
Jag hugger i sten Men jag tror att jag sakta börjar se en kontur Några armar och ben Jag jobbar mig inåt så jag ser en figur
Och inatt kom isen över sjön Och snön föll försiktigt över Skandinavien Och Nordsjön är väl stilla och kall så här års Innan våren sätter av igen Och det är nånting stilla mellan dig och våren Det är nåt kallt mellan mig och England Och imorgon sveper en dimma in Som julrusch över staden Och det vimlar av stressade människor i stan Men det är tomt på strandpromenaden Och jag tänkte att du kunde stå där i solen Men berätta ingenting om England Och jag har knappast lärt mig nåt sen sist Nej inte jag men jag tänker och tänker Och vet att du sa
Jag hugger i sten Men jag tror att jag sakta börjar se en kontur Några armar och ben Jag jobbar mig inåt så jag ser en figur
Jag dricker glögg Med balkong dörren öppen inatt Och låter vinden blåsa in ifrån väster Som en virvlande storm Och som en dansande vår Ja som en galen orkester Och jag dricker ur mitt glas Och alla dörrar är öppna Nu är det dimma Över mig och över England Och du sa
Jag hugger i sten Men jag tror att jag sakta börjar se en kontur Några armar och ben Jag jobbar mig inåt så jag ser en figur
För Dig
Jag har sett varenda vrå av Sveriges land Jag har härjat runt i loger och på Grand Jag har letat efter ro för min skakande hand Efter dig, efter dig, efter dig
Du är resan som jag velat ska ta fart Du är gåtan som jag aldrig löser klart Du är början på nåt nytt och nånting underbart För mig, för mig, för mig
När hösten kommer och tiden gått för fort När allt känns på rutin och redan gjort Ska jag samla mina krafter och göra nånting stort För dig, för dig för dig
Jag är hög nu sen den dagen när du kom Ja, jag är hög nu och kan inte somna om Och jag undrar om jag nånsin ska nyktra till nån gång Med dig, med dig, med dig
Det sägs att kärlek lovart stort men håller tunt Du kan kalla det förnuft men aldrig sunt Det är sagt av nån stackare som aldrig ramlat runt Med dig, med dig, med dig
Jag har vandrat som en vilsen stenstaty Jag har vart på rymmen utan någonstans att fly Det här är slutet på resan och början på en ny Med dig, med dig, med dig
Dom Tomma Stegen
Det drar en skugga utmed murarna i kväll Den är sval och förtegen Du har sett den i ögonvrån förr när du vandrat dom tomma stegen Du har sett den passera och göra natten så märklig Du vet att verkligheten är inte alltid så verklig
Jag såg en man ligga och dö på en bänk en natt det var inte mycket att göra Hans vän sa: Jesus tar hand om dig nu men han kunde varken se eller höra Månen blänkte i fjärden nordens renaste vatten Man la en filt över kroppen sen gick vi sakta hemåt i natten
Har du vandrat dom tomma stegen utmed orons kanaler Har du kastat några stenar i djupet och sett dom singla ner i spiraler Det är låst vid grinden till den öde stranden Det står en vakt vid porten han har fått blod på tanden
Jag känner en som sett mer än dom flesta en som aldrig sett vad han har här Han säger att han vart i helvetet och vänt Jag tror en del av honom blev kvar där nu står han utanför världen Genomskådad och bitter Han går dom tomma stegen under fåglarnas glada kvitter
Dom fann en kropp nere vid vattnet idag den måste legat där hela natten Kulhål tvärs genom bröstet lungorna fyllda med vatten Fick någon tyst på dånet Var det värt besväret Du känner skulden och skammen fast du aldrig höll i geväret
Jag tror på duvan som vet vart den ska Jag tror på godhet och bättring Jag är en barkbåt Som driver mellan grenar och stenar
och en nattfjäril är min besättning Inga vakter vid porten Inga hänglås i grinden Bara rösten som kallar i den evigt viskande vinden
Το πρώτο του «έβγα» στη ζωή ήταν στην «Αγράμπελη». Στην ταβέρνα του πατέρα του. Του Μπάμπη. Σε ηλικία οχτώ χρόνων. Καλοκαιρινές διακοπές στο μαγαζί. Να δώσει ένα χέρι. Να μάθει να στρώνει τραπέζια, να παίρνει παραγγελίες. Να μάθει τι πάει να πει δουλειά. Να γίνει άνθρωπος. Κι έγινε. Γιατί σ’ εκείνο το στενό μαγαζί, στο καντούνι του Αϊ Γιαννιού… στη Ζάκυνθο, άκουσε τις πρώτες καντάδες. Οι νότες, οι φωνές, οι σκωπτικοί ή λυρικοί στίχοι μπήκαν μέσα του βαθιά. Έκτοτε κάθε χρονιά περίμενε με όλο και μεγαλύτερη λαχτάρα να έρθει το καλοκαίρι. Να πάει στην ταβέρνα του πατέρα του, να βοηθήσει στην κουζίνα και στο σερβίρισμα.
«Να τρυπώσω κάτω από τις κιθάρες, ανάμεσα στους τραγουδιστάδες, ν’ αρχίσω να τραγουδάω κι εγώ. Τότε ακόμα δεν το έβλεπα επαγγελματικά το θέμα. Ήθελα να γίνω κι εγώ σαν κι αυτούς τους ανθρώπους. Να τραγουδάω κι εγώ.» Διονύσιος Σούρμπης, 30 χρόνων σήμερα, βαρύτονος, βραβευμένος στην Ελλάδα και στην Ιταλία, από τις πιο εντυπωσιακές νέες φωνές στην Ευρώπη. Επισκέπτης στην ιδιαίτερη πατρίδα του για λίγες μέρες.«Και, αυτοί οι τραγουδιστάδες δεν είναι παρά άνθρωποι της γειτονιάς, έτσι»;
«Ακριβώς. Θα τους συναντήσετε στο μανάβικο, στο σούπερ μάρκετ, στο ξυλουργείο, στο σχολείο. Και το βράδυ, τραγουδάνε. Κάποιοι μάλιστα κάνουν ταυτόχρονα και τους σερβιτόρους. Ο,τι μπορούν.»
«Κάτι που δεν άλλαξε στη Ζάκυνθο...»
«Όχι, όχι. Οι Ζακυνθινοί αγαπούν το τραγούδι. Σαν περπατάτε στην πόλη εξάλλου, βλέπετε τόσα ωδεία να υπάρχουν. Αλλά είναι και άνθρωποι που δεν ξέρουν νότες, κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, κι όμως, σαν τους ακούσει κανείς, νομίζει ότι κουβαλούν στην πλάτη τους σπουδές χρόνων.»
Καντάδες και ψαλμωδίες
Ας γυρίσουμε όμως σε σας. Σαν ήρθε η ώρα και τελειώσατε το σχολειό, τελειώσατε και το στρατιωτικό, ο πατέρας σας προφανώς θα ήθελε να συνεχίσετε τη δουλειά που είχε στρώσει, ή μήπως όχι;»
Ακριβώς. Ήταν έτοιμος να μου δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού. Δεν γινόταν όμως. Μπαμπά, του λέω, θα πάω στην Αθήνα να σπουδάσω. Θα προσπαθήσω να βγω κι έξω. Δεν με χωράει ο τόπος στην ταβέρνα.»
«Φυσικά, θα τρελάθηκε…»
«Λογικό ήταν να αντιδράσει. Μου είπε, ότι ήταν δύσκολο το εγχείρημα. Και αβέβαιο το μέλλον. Εγώ όμως το είχα πάρει απόφαση. Να τραγουδήσω στην όπερα. Με μάγευε η ιδέα.»
«Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στην όπερα;»
«Σιγά-σιγά ήρθε. Παιδί ήμουν ακόμα, και σαν είχε δει ο πατέρας μου ότι μου αρέσει τόσο πολύ το τραγούδι, ένα Σαββατόβραδο με ρώτησε αν την άλλη μέρα ήθελα να με πάρει μαζί του στην εκκλησιά. Έψελνε. Στη Φανερωμένη. Του είπα ναι. Πήγα κι έμεινα “κόκαλο”. Με μάγεψε η χορωδία. Σαν βγήκαμε, ρώτησα τον πατέρα μου πώς γίνεται να ακούω τέσσερις διαφορετικές φωνές. Πρώτη, δεύτερη κλπ, ξέρετε. Και ήτανε πολλοί. Καμιά τριανταριά. Κάποιοι από αυτούς μάλιστα δεν είχαν τελειώσει καλά, καλά το σχολείο. Φεύγουν και πάνε στις δουλειές τους. Αυτή η μέρα λοιπόν έχει μείνει βαθιά χαραγμένη μέσα μου.»
Προς την όπερα
«Η μεγάλη απόφαση, όμως, πότε ήρθε; Τι ήταν αυτό που τελικά σας οδήγησε στις μεγάλες αναζητήσεις;»
«Ήταν με το θάνατο του Κώστα Σαμσαρέλου, που πρόλαβα να είναι δάσκαλός μου, 17 χρονών εγώ ακόμα. Έγινε κάποιο μνημόσυνο. Δόθηκε συναυλία υπό τη διεύθυνση του Ιάκωβου Κονιτόπουλου, ο οποίος τώρα είναι μαέστρος στην Αθήνα. Μου έδωσε να τραγουδήσω το “Μόνος ήσουν, μόνος είσαι, μόνος θα ‘σαι” που το έγραψε ο Ρώμας. Ο μεγάλος δάσκαλός μας το μελοποίησε για βαρύτονο, μικτή χορωδία και πιάνο. Ήμουν ο πρώτος που μου το εμπιστεύτηκε και το τραγούδησα. Σαν με άκουσε ο Ιάκωβος, μου είπε: “εσύ δεν πρέπει να μείνεις εδώ”. Ήταν ο άνθρωπος που μου έβαλε τα φτερά στην πλάτη και μετά μου είπε “πέταξε τώρα, φύγε”.
Τελευταία χρονιά λοιπόν του σχολείου. Ο Διονύσιος Σούρμπης τελειώνει το λύκειο, πάει φαντάρος και επιστρέφει στη Ζάκυνθο μόνο για να μαζέψει τα πράγματά του. Φεύγει για την Αθήνα, όπου κάνει μαθήματα φωνητικής με τον Γιώργο Σαμαρτζή. Οι σπουδές του διαρκούν από το 1999 μέχρι το 2005, οπότε και παίρνει το δίπλωμά του. Δυο-τρεις μήνες πριν πάρει το δίπλωμα, έχει κερδίσει την υποτροφία «Μαρία Κάλλας». Η υποτροφία αυτή αποτελεί το βατήρα για να κάνει το άλμα προς την Ιταλία. Ζει στο Τρεβίζο. Πάνω από τη Βενετία και το Μιλάνο. Δυο χρόνια ήταν η διάρκεια της υποτροφίας και τώρα δουλεύει για να ζει και να συνεχίζει να μελετάει. Έχει βραβευτεί σε έξι παγκόσμιους διαγωνισμούς, έχει ντεμπουτάρει δυο όπερες, πρόσφατα τραγούδησε στη Βερόνα καιτώρα, το Μάιο, τραγουδάει στο Κλαμπ Βέρντι, στη Μόντενα, όπου σε λίγο θα του απονεμηθεί το βραβείο “Μπαστιανίνι”. Αναγνωρίζει ότι η βράβευση αυτή αποτελεί ένα μεγάλο σταθμό στην καριέρα του. Και πια, όπως λέει, ο πήχης ανεβαίνει, οι υποχρεώσεις μεγαλώνουν.
«Ποιες φωνές σε τράβηξαν περισσότερο;»
«Από μικρό παιδί, μα και τώρα ακόμα ο Παβαρότι. Μοναδικό μέταλλο. Επίσης, η φωνή του Μπαστιανίνι. Μετά, Νικολάι Γιαούροφ. Και άλλοι.
«Και από έργα; Σε ποια συμμετείχατε;»
«Στην Εθνική Λυρική Σκηνή έπαιξα το ρόλο του Μοράλες στην ”Κάρμεν”, στην Παιδική Σκηνή τον “Κουρέα της Σεβίλλης” με την Κάρμεν Ρουγγέρη, έγινα μέλος χορωδίας της Λυρικής και μετά έφυγα για την Ιταλία».
Στην Ελλάδα; Μόνο διακοπές
«Ένας άνθρωπος της όπερας είναι υποχρεωμένος να έχει έδρα μακριά από την Ελλάδα; Είναι καταδικασμένος να ταξιδεύει; Μπορεί να επιστρέψει στην Αθήνα;»
Χαμογελάει πικρά: «Όταν μεγαλώσει, για διακοπές»
«Δεν υπάρχουν υποδομές, έτσι;»
«Τίποτα και είναι κρίμα. Η χώρα που γέννησε το θέατρο, η μητέρα του δράματος από το οποίο ξεπήδησε η όπερα, δεν έχει σήμερα να προσφέρει αυτά που της πρέπει να δώσει στην Τέχνη.»
«Εμφανιστήκατε και φέτος στη Λυρική, στους “Παλιάτσους”. Είχα καιρό, πολλά χρόνια να έρθω στη Λυρική και μου έκανε εντύπωση πως ακόμα έχει μείνει με υποδομές συνοικιακού κινηματογράφου της δεκαετίας του ’60. Κι όμως ο κόσμος έρχεται.»
«Ναι. Το θέατρο γεμίζει. Κι ας μην έχει διαφημιστεί η όπερα. Ας μην ξέρουν πολλοί πού πέφτει καν η Εθνική Λυρική Σκηνή.Είναι κρίμα που η Ελλάδα έχει μια και μόνο μια όπερα, που δεν έχει δικό της θέατρο κι αυτό το θέατρο βρίσκεται στην κατάσταση που βρίσκεται, με σκηνή και καμαρίνια άλλων εποχών.»
«Ενώ στην Ιταλία;»
Εγώ μένω στο Τρεβίζο. Το Τρεβίζο είναι μια πόλη, που όπως κάθε πόλη της Ιταλίας, έχει το δικό του θέατρο. Είναι ένα θέατρο που ντρέπεσαι να πατήσεις μέσα. Όχι μόνο στη σάλα, στην πλατεία, τα θεωρία, αλλά και στα καμαρίνια. Έχουν το μπάνιο τους, τα πάντα…»
«Τι να σας πω; Ειλικρινά εύχομαι να έρθει η στιγμή που θα επισκέπτεστε συχνότερα την Ελλάδα και κυρίως την πατρίδα σας, τη Ζάκυνθο, με την ολοκλήρωση της ανέγερσης του θεάτρου. Αναρωτιέμαι όμως, έπρεπε να περάσει πάνω από μισός αιώνας από τους σεισμούς, με τους οποίους καταστράφηκε το θέατρο του Τσίλερ, για να μπουν τα θεμέλια του νέου θεάτρου;»
Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων Τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία, που ποτέ δε θα πυρποληθεί.
Τάκης Σινόπουλος
Τι νομίζεις, λοιπόν.. κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο. Νικηφόρος Βρεττάκος ♥
Αφού κατά λάθος ο κόσμος είναι μια ποίηση.
Κι η ποίηση: ένα παιχνίδι που τα χάνεις όλα, για να κερδίσεις ίσως ένα άπιαστο αστέρι.♥
Τάσος Λειβαδίτης
Αυτό είναι στο βάθος η ποίηση, η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια. Οδυσσέας Ελύτης
Ίσως δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, όμως η ζωή έχει να μας δώσει πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ όσα αφήνουμε τον εαυτό μας να ζήσει. Όλα αυτά τα “περισσότερα” είναι πιθανά όταν πάψουμε να είμασε δέσμιοι του φόβου. Έξω από μας και μέσα μας, υπάρχει ένας καινούργιος κόσμος – ένας κόσμος με λιγότερο φόβο – που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. “Μαθήματα ζωής”
...ωραία απάντηση που δίνει σε όλα με τη σιωπή του ο έναστροςουρανός.
...ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορούν για όλη τηνανθρωπότητα...
...Τόσα φθινόπωρα και δε γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας κι ω συντριβή του ονείρου μας: μας έκλεισες όλους τους δρόμους για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο.
Λειβαδίτης
Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός. Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες. Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι σωτήρες. Και αυτό είναι ένα αίσθημα που ολοένα και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια..." Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ' αυγό ενός αρχέγονου κόσμου. Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωποι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ρίζες μας είναι κοινές. Όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει το σκοπό του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του" Έρμαν Έσσε, Ντέμιαν
Ω θάλασσα! Ω Ήλιε!. Ω απέραντη κοίτη!
Και ξέρω γιατί. Σ΄αγαπώ. Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι, Κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες. Ξέρω πως στα λεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής. (Στην τέφρα ενός τριτογενούς απομεσήμερου, ακούστηκαν οι πρώτοι μου παλμοί στην αγκαλιά σου) Ω πρωτεόμορφη, βγήκα από μέσα σου! Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι Κι οι δυο μας με ακόρεστη τη δίψα γι΄άστρα Κι οι δυο μας φως, αέρας, δύναμη, σκοτάδια Κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία!
Χόρχε Λουίς ΜΠΟΡΧΕΣ απόσπασμα από τον Υμνο στη Θάλασσα 1919
Αγαπημένη μου Λία!!!
Σήμερα βρήκα το πρώτο σου σχόλιο την ημέρα που είδε το φως η δροσοσταλίδα..συγκινήθηκα...έχω μπει πάλι στη σιωπή..τους λόγους τους ξέρεις...
Τι χαρά!!! Τι ωραία!!! Άνοιξες ένα καινούριο παράθυρο, για να έρχεσαι κι από εδώ, να φωτίσεις τις μέρες και τις νύχτες μας!!! Τι ωραίο όνομα! Δροσοσταλίδα! Πόση ομορφιά, πόσο φως ,πόση γαλήνη, θα φτάνουν στο σπίτι μας, σταλμένα από την ψυχή σου καλή μου! Θα μας δροσίσεις, θα μας αρωματίσεις, θα χρωματίσεις τη μοναξιά μας, με τα όμορφα χρώματα που τόσο μοναδικά ξέρεις να διαλέγεις. Η δροσοσταλίδα σου, θα στάξει στην καρδιά μας αγιασμένο μύρο, το μύρο της αγάπης σου, για όλους εμάς, που είμαστε τόσο μακριά σου, αλλά σε νιώθουμε τόσο κοντά μας. Που δε μας γνωρίζεις και δε σε γνωρίζουμε, αλλά μας αγαπάς και σ΄αγαπάμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Πώς γίνεται αλήθεια αυτό; Και είναι αληθινό, γιατί το νιώθουμε, το αισθανόμαστε, χωρίς υστεροβουλία ή οτιδήποτε άλλο Τελικά η αγάπη ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, σε όσους την ακούν και την ακολουθούν. Αυτή μας οδηγεί και μας δείχνει το δρόμο, γιατί πώς αλλιώς θα σε εύρισκα; Πώς αλλιώς θα άκουγα τη μουσική της κιθάρας, από το βιντεάκι σου, που με μάγεψε και με ταξίδεψε σε μέρη που δε μπορούν να δουν τα μάτια, τα βλέπει όμως η καρδιά; Να είναι καλοτάξιδη η Δροσοσταλίδα σου Mareld μου, να τη σπρώχνει απαλά απαλά το βοριαδάκι από εκεί ψηλά που είσαι και να την ακουμπά στην καρδιά μας.
«Έτσι αναδύθηκε ο τόπος μου, ιερός, Δροσοσταλίδα πού εκύλησε σε μι’ άκρη, Μιά γοητεία αρμονίας που στο φώς, Κοσμεί του Μαίναλου τό φόρεμα σάν δάκρυ..»
Τάκης Ιωαννίδης
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.
Το νόημα της απλότητας Γ Ρίτσος
" No man was ever yet a great poet, without being at the same time a profound philosopher. For poetry is the blossom and the fragrance of all human knowledge, human thoughts, human passions, emotions, language. " Samuel Taylor Coleridge
.."Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει".. Ελύτης
Βάλε με κάτω από το δάκρυ. Βάλε με κάτω από μια μέρα του χρόνου. Θα μιλήσουμε.
Βάλε με κάτω από την κούραση. Βάλε με κάτω από τις λύπες που δεν ομολογούνται κι άκου εκεί την σιωπή.
Βάλε με γιατί δεν υπάρχω σήμερα. Σώσε με από το ομόκεντρο και άδειο γαλάζιο. Προκάλεσε τον πόθο μου...
Gabriel Celaya
Μεταρσίωση
Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα, λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό. Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα. Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό. Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα, κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα, που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.
Ν.Βρεττάκος
Γλυκειά μου αγάπη No Pasaran!!!!
Syntagma Square 20110925
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει. Κι αν την πληγώσει θά ΄ναι ανίδεος κι ούτε γι΄αυτό θα μετανιώσει
"Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί..Αυτό είναι κακό.
Εκείνοι που βρίσκουν ωραία νοήματα σε ωραία πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι...Γι'αυτούς υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχουν όμως και οι εκλεκτοί για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο Ομορφιά.."
"Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ" Oscar Wilde
Αφορμή ένα λούλουδο..μια υπέροχη συνάντηση..
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα...
"Η Μουσική είναι ένα ηθικό δίκαιο.Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στο νου, πτήση στη φαντασία, και γοητεία και ευθυμία στη ζωή και τα πάντα" Σωκράτης
Του Αιγαίου Ο έρωτας το αρχιπέλαγος κι η πρώρα των αφρών του, και οι γλάροι των ονείρων του. Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.
Ο έρωτας το τραγούδι του κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του, κι η ηχώ της νοσταλγίας του. Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.
Ο έρωτας το καράβι του κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του, κι' ο φλόκος της ελπίδας του. Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.
Ελύτης
"Being Indian is an attitude, a state of mind, a way of being in harmony with all things and all beings. It is allowing the heart to be the distributor of energy on this planet, to allow feelings and sensitivities to determine where energy goes, bringing aliveness up from the Earth and from the Sky, putting it in and giving it out from the heart." Brooke Medicine Eagle
ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα
Με κίνδυνο ν' αγγίξω μιαν ευτυχία
Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά
Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα
Έκανε πως δεν έβλεπε
Και το πουλί του κοριτσιού
πήρ' ένα ψίχουλο θαλάσσης
και αναλήφτη. Ελύτης
'Eχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε. Ν.Βρεττάκος
ΙV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμον αυτό, μ' ακούς Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς Είμ' εγώ, μ' ακούς Σ' αγαπώ, μ' ακούς Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς Των ανθρώπων Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς Της αγάπης Μια για πάντα το κόψαμε Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς 'Ακου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς; Ειμ' εγώ που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς. ... από το "Μονόγραμμα
Ονειρα κι όνειρα ήρθανε Στα γενέθλια των γιασεμιών Νύχτες και νύχτες στις λευκές αϋπνίες των κύκνων Η δροσιά γεννιέται μεσ'στα φύλλα Οπως μεσ'στον απέραντο ουρανό Το ξάστερο συναίσθημα Ελύτης
Verde que te quiero verde De color de aceituna
Πράσινο σε λατρεύω πράσινο Πράσινο φύλλο στην ελιά Λόρκα
Μια δροσοσταλίδα γλίστρησε δειλά στη φυλλωσιά και σκίρτησε το κόκκινο μπουμπούκι. Στο ευλογημένο πέταγμα της μέλισσας γνώρισε η μέρα τη χαρά της κρυμμένη μες στην Άνοιξη και μες στις πεταλούδες...
Γεννήθηκα τότε που "Στήνει ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη". Ο πατέρας μου, με έδειξε στην Ανατολή, μου 'ριξε τον Ήλιο στα μαλλιά μου και με πέταξε στο Μαΐστρο... "Και πολλά τα λιόδεντρα που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως κι ελαφρό ν' απλώνεται στον ύπνο σου"...
.jpg)
