... ωραία απάντηση που δίνει σε όλα με τη σιωπή του ο έναστρος ουρανός.
... ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορούν για όλη την ανθρωπότητα...... Τόσα φθινόπωρα και δε γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας κι ω συντριβή του ονείρου μας: μας έκλεισες όλους τους δρόμους για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο.
Λειβαδίτης
Γλυκιά μου, Mareld
Τι χαρά!!! Τι ωραία!!!
Άνοιξες ένα καινούριο παράθυρο, για να έρχεσαι κι από εδώ, να φωτίσεις τις μέρες και τις νύχτες μας!!!
Τι ωραίο όνομα! Δροσοσταλίδα! Πόση ομορφιά, πόσο φως ,πόση γαλήνη, θα φτάνουν στο σπίτι μας, σταλμένα από την ψυχή σου καλή μου! Θα μας δροσίσεις, θα μας αρωματίσεις, θα χρωματίσεις τη μοναξιά μας, με τα όμορφα χρώματα που τόσο μοναδικά ξέρεις να διαλέγεις. Η δροσοσταλίδα σου, θα στάξει στην καρδιά μας αγιασμένο μύρο, το μύρο της αγάπης σου, για όλους εμάς, που είμαστε τόσο μακριά σου, αλλά σε νιώθουμε τόσο κοντά μας. Που δε μας γνωρίζεις και δε σε γνωρίζουμε, αλλά μας αγαπάς και σ΄αγαπάμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Πώς γίνεται αλήθεια αυτό; Και είναι αληθινό, γιατί το νιώθουμε, το αισθανόμαστε, χωρίς υστεροβουλία ή οτιδήποτε άλλο Τελικά η αγάπη ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, σε όσους την ακούν και την ακολουθούν. Αυτή μας οδηγεί και μας δείχνει το δρόμο, γιατί πώς αλλιώς θα σε εύρισκα; Πώς αλλιώς θα άκουγα τη μουσική της κιθάρας, από το βιντεάκι σου, που με μάγεψε και με ταξίδεψε σε μέρη που δε μπορούν να δουν τα μάτια, τα βλέπει όμως η καρδιά;
Να είναι καλοτάξιδη η Δροσοσταλίδα σου Mareld μου, να τη σπρώχνει απαλά απαλά το βοριαδάκι από εκεί ψηλά που είσαι και να την ακουμπά στην καρδιά μας.
Πολλά πολλά φιλιά.
Του Αιγαίου
Ο έρωτας το αρχιπέλαγος
κι η πρώρα των αφρών του,
και οι γλάροι των ονείρων του.
Στο πιο ψηλό κατάρτι του
ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.
Ο έρωτας
το τραγούδι του
κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,
κι η ηχώ της νοσταλγίας του.
Στον πιο βρεμένο βράχο της
η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.
Ο έρωτας
το καράβι του
κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,
κι' ο φλόκος της ελπίδας του.
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του
ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.
Ελύτης
Μια δροσοσταλίδα γλίστρησε δειλά στη φυλλωσιά
και σκίρτησε το κόκκινο μπουμπούκι.
Στο ευλογημένο πέταγμα της μέλισσας
γνώρισε η μέρα τη χαρά της
κρυμμένη μες στην Άνοιξη
και μες στις πεταλούδες...
Μιχάλης Πολίτης
14 σχόλια:
III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα.
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς
Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς
Καλημέρα καρδούλα μου.
Εβαλες το πιο αγαπημένο μου ποίημα.
Μεγάλη χαρά να το βρω στην πόρτα σου σήμερα το πρωί.
Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.
Σε φιλώ.
Μόλις το άκουσα.Είχες δίκηο,πολύ καλό.Σε καθηλώνει.Θέλεις ξανά ξανά αυτή τη φωνή και αυτά τα λόγια στ'αυτιά σου.
Σε απογειώνει και φυσικό είναι να μην θέλεις να γυρίσεις στα καθημερινά.
Κοπελούλα μου, κουτσούνα μου, θαλασσίτσα μου! Επέστρεψες!
Σήμερα κολυμπούσα στις γειτονιές σου. Στην άλλοτε πανέμορφη Δάφνη! Σε σκεφτόμουν. Θα στενοχωριώσουν αν έβλεπες πως την κάψανε και την μαυρίσανε. Θα τα έμαθες πιστεύω. Η θάλασσα όμως παραμένει όνειρο, ποίημα!
Καλώς ήλθες!
Είμαι ακόμη Ζάκυνθο...(δεν ζηλεύεις ε;)
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς…
Αγαπημένος Ελύτης! Θαυμάσιες φωτογραφίες!!!
Καλημέρα Μαρελντάκι και καλό μήνα!!!
Υπέοχο.
Μα θα πρέπει να το ακούω και να το ξανακούω...
να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω...
μέχρι να πιστέψω πως κάποτε το ένοιωσα ή και στο μέλλον μπορεί να το ξανανοιώσω.
Σ' ευχαριστώ...
Σας αγαπάω!!! Μ΄ακούτε...;
Αμαζόνα της καρδιάς μας!!!!
Σε περίμενε εδώ...
"Τόσο η νύχτα,
τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα,
τόσο η σιγαλιά"
για να σου ζεστάνει την ύπαρξη..
εκεί στα ξένα..
να παραμείνεις Ηλιόλουστη!!!
Φιλιάααα!
Ναι! έτσι ακριβώς καρδουλίνι!
Όχι δεν θέλεις να γυρίσεις στα καθημερινά...αλλά σκέψου πως να γυρίσεις από τη Γρανάδα στο βροχερό το δάσος..
κοντεύω να ερωτευτώ αυτή τη φωνή..έ..δεν θέλω και πολύ..
έχω στείλει τόσες ευχές σε αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο...
σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο ονειρεμένη θα ήταν, αν ολοι μας καταλαβαίναμε την μηδαμηνότητά μας αλλά και την απεραντοσύνη μας..
Φιλάκια!
Κουτσουνάκι μου!
Το χειρότερο και από τη μαυρισμένη Δάφνη..είναι οι μαυρισμένες ψυχές..
Δεν μου είπε η μάνα μου τίποτα και καταλαβαίνω το γιατί..το έμαθα απ΄αλλού..
Σε πεθύμησα πολύ..πολύ..
σίγουρα θα πέρασες όμορφα και χαίρομαι για σένα.
Όχι δεν ζήλεψα..η ιδέα σου είναι..
Πες μου έφαγες φιτούρες και παστέλια φρέσκα με κουφετάκια..για μένα;
Στα μωρά και σε σένα χίλια φιλιά!
Στράτο μου!
Πελαγήσια ανασαιμιά μας!
Σου εύχομαι ένα υπέροχο Σεπτέμβρη!
πολλά φιλάκια!
Τζιβαέρι μου!
"Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα"..
έτσι νιώθω εδώ στο δάσος..αλλά σε λίγο θα φύγω...
Γλυκά φιλάκια!
Δημοσίευση σχολίου