Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

..Φέρε μου νύχτα κύματα στον ύπνο μου να σπάνε..






Τα σμυρνέικα τραγούδια

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Το καθρεφτάκι σου παλιό
και πίσω απ' τη θαμπάδα
η Σμύρνη με το Κορδελιό
και η παλιά Ελλάδα

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ' τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους του

Τα σμυρνέικα τραγούδια
ποιος σου τα 'μαθε
να τα λες και να δακρύζεις
της καρδιάς μου ανθέ

Το καθρεφτάκι σου παλιό
και το μυαλό χαμένο
σε ποιο τα ήπιες καπηλειό
και βγήκες μεθυσμένο

Μουτζουρωμένο το γυαλί
μα πίσω απ' τους καπνούς του
βλέπει ο Θεός το Αϊβαλί
και σταματάει ο νους του

Τα σμυρνέικα τραγούδια
ποιος σου τα 'μαθε
να τα λες και να δακρύζεις
της καρδιάς μου ανθέ





Φέρε μου νύχτα κύματα

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Φέρε μου νύχτα κύματα
στον ύπνο μου να σπάνε
ν' αλλάζει ο θρόνος βήματα
κοντά της να με πάνε

Να παίζω εγώ στον κεμεντζέ
μπρος στο παράθυρό της
να βάζει η πίκρα φερετζέ
να μπαίνω στο όνειρό της

Φέρε με στα σοκάκια της
νύχτα μου σαν αγιάζι
να τρέμουν τα χεράκια της
όταν θα μ' αγκαλιάζει

Να παίζω εγώ στον κεμεντζέ
μπρος στο παράθυρό της
να βάζει η πίκρα φερετζέ
να μπαίνω στο όνειρό της

Να παίζω εγώ στο μπουλγαρί
τραγούδια σαν το μέλι
και ρεθυμνιώτικο βαρύ
αν πει πως δε με θέλει





Άσπρο καϊκι στη Νέα Πέραμο

Στίχοι: Παντελής Θαλασσινός
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Ένα βραδάκι στο λιμανάκι στη Νέα Πέραμο
βυζαντινό ήρθε καραβάκι από την Πέργαμο
με το φεγγάρι χρυσοβαλμένο σε στάμνα πήλινη
κι είχε στην πλώρη του σκαλισμένη γοργόνα ξύλινη

Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου

Άδειασε ψάρια ο καπετάνιος από τ' αμπάρια του
κι έκατσε κι έλεγε για τον κόπο και τα χαμπάρια του
έβαλε κι ήπιε κι από τη στάμνα σε ακροκέραμο
και το τραγούδι του αντηχούσε στη Νέα Πέραμο

Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου

Έγειρ' η στάμνα του και δακρύζει το κεχριμπάρι του
γέμισε η θάλασσα με φωτάκια απ' το φεγγάρι του
ο καπετάνιος αποκοιμήθηκε και ξημέρωσε
τότε τραγούδησε η γοργόνα κι η μέρα μέρωσε

Άσπρο καϊκι που ήρθ' απέναντι από τα μέρη μου
κι ο καπετάνιος του τραγουδούσε το Τζιβαέρι μου













Κυριακή 29 Μαρτίου 2009

Serbian Folk music

























this is serbian traditional song from kosovo&metohija















Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Russian Folk Music





Σοφία μου να ζήσεις!!!





































Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

..Κι απ' όπου χαράζει ώς όπου βυθά, τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι..




"Οι γυναίκες απόψε, ενώ είχαν τα παράθυρα ανοιχτά για τη δροσιά, μία απ' αυτές, η νεώτερη, επήγε να τα κλείσει, αλλά μία άλλη της είπε:
«Όχι, παιδί μου, άφησε να μπει η μυρωδιά από τα φαγητά, είναι χρεία να συνηθίσουμε.
Mεγάλο πράμα η υπομονή!
Eμείς πρέπει να έχουμε υπομονή, αν και έρχονταν οι μυρωδιές.
Aπ' όσα δίν' η θάλασσα, απ' όσ' η γη, ο αέρας.»

Kι' έτσι λέγοντας εματάνοιξε το παράθυρο και η πολλή μυρωδιά των αρωμάτων εχυνότουν μέσα κι' εγιόμισε το δωμάτιο.
Kαι η πρώτη είπε: «Kαι το αεράκι μάς πολεμάει;»
Mία άλλη έστεκε σιμά εις το ετοιμοθάνατο παιδί της κι άφ'σε το χέρι του παιδιού κι' εσώπασε λιγάκι και ξάφνου της εφάνηκε στο στόμα το βαμπάκι.

Kαι άλλη είπε χαμογελώντας, να διηγηθεί καθεμία τ' όνειρό της κι όλες εφώναξαν μαζί κι είπαν πως είδαν ένα κι ότι αποφάσισαν μαζί να πουν τα ονείρατά τους.

Kαι μία είπε:
«Mου εφαίνοτουν ότι όλοι εμείς, άντρες και γυναίκες, παιδιά και γέροι, ήμαστε ποτάμια, ποια μικρά, ποια μεγάλα κι' ετρέχαμε ανάμεσα εις τόπους φωτεινούς, εις τόπους σκοτεινούς, σε λαγκάδια, σε γκρεμούς, απάνου κάτου κι έπειτα εφθάναμε μαζί στη θάλασσα με πολλή ορμή και μες στη θάλασσα γλυκά βαστούσαν τα νερά μας».

Kαι μία δεύτερη είπε:
«Eγώ 'δα δάφνες κι εγώ φως... κι' εγώ σ' φωτιά μιαν όμορφη π' αστράφταν τα μαλλιά της».

Kαι αφού όλες εδιηγήθηκαν τα ονείρατά τους, εκείνη πού 'χε το παιδί ετοιμοθάνατο είπε:
«Iδές, και εις τα ονείρατα ομογνωμούμε, καθώς εις τη θέληση και εις όλα τ' άλλα έργα».
Kαι όλες οι άλλες εσυμφώνησαν κι' ετριγύρισαν με αγάπη το παιδί της που 'χε ξεψυχήσει.

Iδού, αυτές οι γυναίκες φέρνονται θαυμαστά αυτές είναι μεγαλόψυχες κι ας λένε ότι μαθαίνουν από μας δε δειλιάζουν, μολονότι τους επάρθηκε η ελπίδα που είχαν να γεννήσουν τέκνα για τη δόξα και για την ευτυχία. Eμείς λοιπόν μπορούμε να μάθουμε απ' αυτές και να τες λατρεύουμε έως την ύστερην ώρα."


ΚΕΙΜΕΝΟ: ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ ΣΟΛΩΜΟΣ, "ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ".
ΑΦΗΓΗΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΠΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ Γ. ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ:"ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ".

κλικ

ΟΙ ΕΛΛΗΝΙΔΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ - ΑΦΗΓΗΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΠΑ














ΕΞΟΔΟΣ - ΔΡΟΜΟ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΝ ΤΑ ΣΠΑΘΙΑ

"ΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΣΟΛΩΜΟΥ"
ΜΟΥΣΙΚΗ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΑΦΗΓΗΣΗ: ΕΙΡΗΝΗ ΠΑΠΠΑ
ΤΡΑΓΟΥΔΙ: ΛΑΚΗΣ ΧΑΛΚΙΑΣ & ΧΟΡΩΔΙΑ

Και βλέπω πέρα τα παιδιά και τες αντρογυναίκες
γύρου στη φλόγα π' άναψαν και θλιβερά τη θρέψαν
μ' αγαπημένα πράματα και με σεμνά κρεββάτια,
ακίνητες, αστέναχτες, δίχως να ρίξουν δάκρυ.

Και 'γγίζ' η σπίθα τα μαλλιά και τα λυωμένα ρούχα.
Γλήγορα στάχτη να φανείς, οι φούχτες να γιομίσουν.

Είν' έτοιμα στην άσπονδη πλημμύρα των αρμάτων
δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν
εκείθε με τους αδελφούς, εδώθε με το Χάρο.

Αφηγήτρια:
Σαν ήλιος όπου ξάφνου 'σκεί
πυκνά και μαύρα νέφη,
τ' όρος βαρεί κατάραχα
και σπίτια ιδές στη χλόη.

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν!

Αφηγήτρια:
Κι απ' όπου χαράζει ώς όπου βυθά,
τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον
από τούτο το αλωνάκι.

Δρόμο να σχίσουν τα σπαθιά κι ελεύθεροι να μείνουν!














Ο Θούρειος του Ρήγα Φεραίου

Ως πότε παλικάρια, θα ζούμε στα στενά,
μονάχοι σα λιοντάρια, στες ράχες στα βουνά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Σπηλιές να κατοικούμε, να βλέπουμε κλαδιά,
να φεύγωμ' απ' τον κόσμο, για την πικρή σκλαβιά;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.

Να χάνωμεν αδέλφια, πατρίδα και γονείς,
τους φίλους, τα παιδιά μας, κι όλους τους συγγενείς;
Κάλλιο είναι μιας ώρας ελεύθερη ζωή,
παρά σαράντα χρόνους, σκλαβιά και φυλακή.







Δευτέρα 23 Μαρτίου 2009

Mediterraneo








Παρασκευή 20 Μαρτίου 2009

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή, δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ..





ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Α΄

Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης, ΕΠΙΦΑΝΙΑ, 1937.
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης

Τ' ανθισμένο πέλαγο και τα βουνά στη χάση του φεγγαριού
η μεγάλη πέτρα κοντά στις αραποσυκιές και τ' ασφοδίλια
το σταμνί πού δεν ήθελε να στερέψει στο τέλος της μέρας
και το κλειστό κρεββάτι κοντά στα κυπαρίσσια και τα μαλλιά σου
χρυσά• τ' άστρα του Κύκνου κι εκείνο τ' άστρο ο Αλδεβαράν.

Κράτησα τη ζωή μου,
κράτησα τη ζωή μου ταξιδεύοντας
ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα κατά το πλάγιασμα της βροχής
σε σιωπηλές πλαγιές φορτωμένες με τα φύλλα της οξυάς,
καμμιά φωτιά στην κορυφή τους• βραδυάζει.

Κράτησα τη ζωή μου• στ' αριστερό σου χέρι μια γραμμή
μια χαρακιά στο γόνατό σου, τάχα να υπάρχουν
στην άμμο τού περασμένου καλοκαιριού τάχα
να μένουν εκεί πού φύσηξε ό βοριάς καθώς ακούω
γύρω στην παγωμένη λίμνη την ξένη φωνή.

Τα πρόσωπα πού βλέπω δε ρωτούν, μήτε η γυναίκα
περπατώντας σκυφτή, βυζαίνοντας το παιδί της.

Ανεβαίνω τα βουνά· μελανιασμένες λαγκαδιές• o χιονισμένος
κάμπος, ώς πέρα ο χιονισμένος κάμπος, τίποτε δε ρωτούν,
μήτε o καιρός κλειστός σε βουβά ερμοκκλήσια, μήτε
τα χέρια που απλώνονται για να γυρέψουν, κι οι δρόμοι.

Κράτησα τη ζωή μου ψιθυριστά μέσα στην απέραντη σιωπή,
δεν ξέρω πια να μιλήσω, μήτε να συλλογιστώ• ψίθυροι
σαν την ανάσα του κυπαρισσιού τη νύχτα εκείνη
σαν την ανθρώπινη φωνή της νυχτερινής θάλασσας στα χαλίκια
σαν την ανάμνηση της φωνής σου λέγοντας «ευτυχία».

Κλείνω τα μάτια γυρεύοντας το μυστικό συναπάντημα των νερών
κάτω απ τον πάγο το χαμογέλιο τής θάλασσας τα κλειστά πηγάδια
ψηλαφώντας με τις δικές μου φλέβες τις φλέβες εκείνες πού μου ξεφεύγουν
εκεί πού τελειώνουν τα νερολούλουδα κι αυτός ό άνθρωπος
πού βηματίζει τυφλός πάνω στο χιόνι τής σιωπής.








ΚΡΑΤΗΣΑ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ -Β΄


Κράτησα τη ζωή μου, μαζί του, γυρεύοντας το νερό πού σ' αγγίζει
στάλες βαρειές πάνω στα πράσινα φύλλα, στο πρόσωπό σου,
μέσα στον άδειο κήπο, στάλες στην ακίνητη δεξαμενή,
βρίσκοντας έναν κύκνο νεκρό μέσα στα κάτασπρα φτερά του,
δέντρα ζωντανά και τα μάτια σου προσηλωμένα.

Ο δρόμος αυτός δεν τελειώνει, δεν έχει αλλαγή, όσο γυρεύεις
να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, εκείνους πού έφυγαν, εκείνους
πού χάθηκαν μέσα στον ύπνο• τους πελαγίσιους τάφους,
όσο ζητάς τα σώματα πού αγάπησες να σκύψουν
κάτω από τα σκληρά κλωνάρια τών πλατάνων εκεί
πού στάθηκε μια αχτίδα τού ήλιου γυμνωμένη
και σκίρτησε ένας σκύλος και φτεροκόπησε ή καρδιά σου,
ο δρόμος δεν έχει αλλαγή· κράτησα τη ζωή μου.

Το χιόνι και το νερό παγωμένο στα πατήματα των αλόγων.



Lynkeas


Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

¨A toutes celles et ceux qui aiment les roses. Un pur moment de relaxation"




Στη Ντάνα μου,να γίνει γρήγορα καλά!






Τετάρτη 11 Μαρτίου 2009

Shall We Dance?






This is a scene from the movie "Shall We Dance?". Richard Gere as John Clark and Jennifer Lopez as his teacher Paulina do the tango dance. The song playing is "Santa Maria (Del Buen Ayre)" by The Gotan Project.



Δευτέρα 9 Μαρτίου 2009

" Έτρεμε η καρδιά του, αλλά.. πέταξε στα φτερά του χαρταετού Κι ο ουρανός τού 'πε τα μυστικά του"






Tο Παιδί κι ο Χαρταετός
(ή Το Παιδί και το Αεροπλάνο)
του Marcel Khalife

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι.
Έπαιζε στο χωριό του, ψάχνοντας για σπάγκο
να πετάξει ψηλά το χαρταετό του.
Κοίταξε τριγύρω κι έλεγε,
"δεν ξέρω τι 'ναι αυτό που λάμπει"
"Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό"
"Έρχεται προς τα εμένα"

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι...
Έπαιζε στο χωριό του, ψάχνοντας για σπάγκο
να πετάξει ψηλά το χαρταετό του
Κοίταξε τριγύρω κι έλεγε: "δεν ξέρω τι 'ναι αυτό που λάμπει"
"Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό"
"Έρχεται προς τα εμένα"
"Είναι μεγάλος χαρταετός,
μόνος του πετά δε χρειάζομαι σπάγκο"
"Κι έχει φτερά πιο μεγάλα απ'το σπίτι του γείτονα
" Έτρεμε η καρδιά του, αλλά..
πέταξε στα φτερά του χαρταετού
Κι ο ουρανός τού 'πε τα μυστικά του.

Σταμάτησε στην πλατεία
και φώναξε τους φίλους του.
Κι ο ήχος του αεροπλάνου
πιο δυνατός απ' όλες τις φωνές.
Μαζευτήκαν γύρω τα παιδιά
κι έπαψαν το παιχνίδι,
Κι αναστατώθηκε ο τόπος,
σαν ψέμα έμοιαζε η ιστορία.
Κι ο ήχος έγινε σύννεφο καπνού,
δεν ξέρω τι συνέβη...
Ακούστηκε μια σειρήνα.

Το αεροπλάνο που μετέφερε
ποιήματα και μύθους,
Άναψε στη γη φωτιά και γκρέμισε το σπίτι.
Γκρέμισε το σπίτι, το σπίτι...
Και πέταξε μακριά, πάνω στα σύνορα..
Τα σύνορα που με γέννησαν, αστραπές.
Βροντές.. βομβάρδισαν τον κόσμο.

Το παιχνίδι πέταξε, μαζί του κι η ιστορία
Κι έγιναν τα παιδιά της ιστορίας θύματα.
Της ιστορίας που γράφτηκε
στα πεζοδρόμια του χωριού
το φτωχό χωριό που άναψε και κάηκε σαν το κερί..
Κι άναψε το κερί και φώτισε τον ουρανό,
και στον αέρα.. αντήχησε η κραυγή.

"αεροπλάνο" και "χαρταετός"
είναι ίδια λέξη στα Αραβικά







ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ "ΜΑΝΑ ΜΟΥ"

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ' τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω Στην άδεια σου αγκαλιά.








Ο Νταρουίς γεννήθηκε σε ένα χωριό της Γαλιλαίας (το Αλ Μπίρβα) που τώρα έχει εποικιστεί εξ ολοκλήρου από Ισραηλινούς. Οι πολλές συλλήψεις, οι πολλές φυλακίσεις, τον ανάγκασαν σε αυτοεξορία. Πήγε στη Μόσχα και την Ευρώπη και το Κάιρο, όπου και δούλεψε στην Αλ Αχράμ. Το 1988 στην Ισραηλινή Βουλή, θεωρήθηκε "εχθρός του κράτους του Ισραήλ" για εξής τρεις στίχους:

"Φύγετε από τη γη μας

Από τις ακτές μας, τη θάλασσά μας

Το στάρι μας, το αλάτι μας, τις πληγές μας

Φύγετε"


Ο Ιωσήφ στην αιχμαλωσία

Το τραγούδι του Λιβανέζου μουσικοσυνθέτη Μαρσέλ Χαλίφε, «Πατέρα, είμαι ο Ιωσήφ», είναι ένας μουσικός τονισμός ενός ποιήματος του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς. Το ποίημα παρομοιάζει την άθλια κατάσταση των Παλαιστινίων μέσα στον αραβικό κόσμο με αυτήν του Ιωσήφ, ενός προσώπου που απαντά τόσο στη Βίβλο όσο και στο Κοράνι και που εγκαταλείφθηκε από τους 11 αδελφούς του και πωλήθηκε ως σκλάβος στην Αίγυπτο. Η ασαφής παραπομπή του τραγουδιού σε ένα στίχο του Κορανίου οδήγησε στη δίωξη του Μαρσέλ Χαλίφε για βλασφημία από τις υψηλότερες σουνιτικές αρχές του Λιβάνου, εν τούτοις το δικαστήριο του Λιβάνου βρήκε τον Μαρσέλ Χαλίφε αθώο.

Αφιερωμένο σε όλους τους πρόσφυγες του κόσμου

Πατέρα! Είμαι ο Ιωσήφ

Αχ πατέρα, τ' αδέλφια μου δεν μ' αγαπούν,

ούτε στα πόδια τους θέλουν να μ' έχουν.

Αχ πατέρα, με προσβάλλουν, με λιθοβολούν

και με πικρά λόγια με λούζουν.

Τ' αδέλφια μου θέλουν να πεθάνω

και πάνω στο νεκρό μου σώμα να πούνε ψεύτικα εγκώμια.

Κλείνουν την πόρτα σου στα μούτρα μου

και από το περιβόλι σου με διώχνουν.

Φαρμάκι έριξαν στο αμπέλι μου,

Αχ πατέρα!

Το αεράκι όταν πέρασε και απ' τα μαλλιά μου

και τα χάιδεψε,

όλοι ζηλέψαν

και κακιώσανε μαζί μου και μαζί σου.

Σε τι τους έφταιξα, πατέρα,

και τι κακό τούς έχω κάνει;

Πεταλούδες κάθονταν στους ώμους μου,

το σιτάρι μού υποκλινόταν

και πουλιά πετούσαν μέσα από τα χέρια μου.

Τι απ' όλα αυτά είναι λάθος, πατέρα, και γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;

Εσύ δεν είσαι εκείνος που με ονόμασε Ιωσήφ;

Με σπρώξανε να πέσω στο πηγάδι

κι είπαν πως μ' έριξαν οι λύκοι!

Αχ, πατέρα!

Ο λύκοι με λυπούνται πιο πολύ από τ' αδέλφια μου.

Εβλαψα κανέναν όταν τους είπα για το όνειρό μου;

Για τα όνειρο με τους έντεκα πλανήτες, τη σελήνη και τον ήλιο

που γονατίζανε όλοι μπροστά μου;



















Ο Μαρσέλ Χαλίφε είναι ένας από τους κορυφαίους μουσικούς του
Λιβάνου,αναδιαμορφώνοντας τη παραδοσιακή αραβική μουσική σε μια νέα επικοινωνιακή μορφή έκφρασης. Ο Χαλίφε με τη τεράστια και πολύ εντυπωσιακή δισκογραφική δουλειά του, συνδυάζει τις αρχαίες αραβικές μουσικές παραδόσεις με τα δυτικά στοιχεία και τα όργανα, συμπεριλαμβανομένου του πιάνου και των μπάσων. Ο Μαρσέλ Χαλίφε είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο ως επαναστατικός καλλιτέχνης και είναι μία πολιτιστική εικόνα. Έχει αντιταχθεί αλλεπάλληλα στον πόλεμο,κάνοντας μουσικές παραστάσεις σε βομβαρδισμένα κτήρια κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στο Λίβανο, και υπερασπίσθηκε με πάθος τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Το 2005 απονεμήθηκε από την ΟΥΝΕΣΚΟ ως καλλιτέχνης για την ειρήνη. Κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Λιβάνου από το Ισραήλ το 2006, ο Χαλίφε έγραψε στους συναδέλφους του καλλιτέχνες για την ειρήνη της ΟΥΝΕΣΚΟ. Είπε τα ακόλουθα: "τίποτα δεν δικαιολογεί την τέχνη μας εκτός από το να μιλήσει για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν. Αυτή είναι η αιτία για την οποία αφιερώσαμε τις προσπάθειές μας, και η αιτία που επικύρωσαν τις φωνές μας. Η μόνη μας επιθυμία είναι να πάρουμε όσο μπορούμε πιο μακρυά τις φωνές μας, και ορκιστήκαμε να εκδώσουμε την δουλειά μας ως τραγούδια αγάπης, και την ενότητα μας με τα θύματα που διώκονται σε όλο τον κόσμο''. Ο ίδιος ο Μαρσέλ Χαλίφε δεν είναι ξένος στη διαμάχη και τη δίωξη. Απαγορεύθηκε στην Τυνησία επειδή αφιέρωσε τα τραγούδια του σε όλους το πολιτικούς κρατούμενους της χώρας καθώς και όλου του αραβικού κόσμου σε μια συναυλία του εκεί, δικάσθηκε για βλασφημία από το δικαστήριο του Λιβάνου επειδή ένα τραγούδι του αναφερόταν σε ένα στίχο του Κορανίου,και καταγγέλθηκε από τους μουσουλμάνους φανταμεταλιστές βουλευτές του Μπαχρέιν για "ενθάρρυνση της διαφθοράς.''

Το Νοέμβριο του 2007, ένα μέγαρο συναυλιών στο Σαν Ντιέγκο της Αμερικής κάτω από τη πίεση του αμερικανικού εβραϊκού λόμπι της πόλης, ακύρωσε τη σχεδιαζόμενη συναυλία του εκεί με την δικαιολογία ότι θα ήταν "διαιρετικό" και "ανισόρροπο" στο να φιλοξενήσει τον Χαλίφε χωρίς έναν ισραηλινό καλλιτέχνη παράλληλα με αυτόν. Οι πολυάριθμοι θαυμαστές του τραγουδούν το κάθε του τραγούδι. Τα έντονα και συναισθηματικά τραγούδια του φαίνονται να έχουν μια δύναμη πέρα από τις λέξεις και τη μουσική. Στις 30 Νοεμβίου του 2007,ο Μαρσέλ Χαλίφε απονεμήθηκε το μέγα βραβείο του 2007 από το διαπρεπές L'Academie Charles Cros στην κατηγορία παγκόσμιας μουσικής. L'Academie Charles Cros είναι το γαλλικό αντίτιμο της ακαδημίας αμερικανικής δισκογραφίας(επίσης γνωστής ως βραβεία Grammy). Το βραβείο δόθηκε σε αναγνώριση της πιό πρόσφατης δισκογραφικής δουλειάς του,το Taqasim (Ταξίμ),το οποίο ο Μαρσέλ Χαλίφε αφιέρωσε στο φίλο του το διάσημο παλαιστίνιο ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς.






Σάββατο 7 Μαρτίου 2009

What A Wonderful World





























Music: Danny Wright - Wings of Hope