Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Song of the Soul, Kahlil Gibran



Kahlil Gibran, Song of the Soul,

In the depth of my soul there is
A wordless song - a song that lives
In the seed of my heart.
It refuses to melt with ink on
Parchment; it engulfs my affection
In a transparent cloak and flows,
But not upon my lips.
How can I sigh it? I fear it may
Mingle with earthly ether;
To whom shall I sing it? It dwells
In the house of my soul, in fear of
Harsh ears.
When I look into my inner eyes
I see the shadow of its shadow;
When I touch my fingertips
I feel its vibrations.
The deeds of my hands heed its
Presence as a lake must reflect
The glittering stars;
My tears reveal it, as bright drops of dew
Reveal the secret of a withering rose.
It is a song composed by contemplation,
And published by silence,
And shunned by clamor,
And folded by truth,
And repeated by dreams,
And understood by love,
And hidden by awakening,
And sung by the soul.
It is the song of love;
What Cain or Esau could sing it?
It is more fragrant than jasmine;
What voice could enslave it?
It is heartbound, as a virgin's secret;
What string could quiver it?
Who dares unite the roar of the sea
And the singing of the nightingale?
Who dares compare the shrieking tempest
To the sigh of an infant?
Who dares speak aloud the words
Intended for the heart to speak?
What human dares sing in voice
The song of God?







Only You








Our love never dies...






Just For You...








Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας όσο μακριά ο κόσμος φτάνει, πού αλλού καρδιά μου να με πας πήγα στον παράδεισο και φτάνει...




Μου 'ταξες ταξίδι να με πας

Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
Ερμηνεία: Δήμητρα Γαλάνη

Να 'ξερα των άστρων το σκοπό
να στον λέω να σε νανουρίζω,
να 'μουνα Θεός να σου το πω
πάρ' το γαλαξία στον χαρίζω,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει,
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει,
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς.

Μάλαμα στα τζάμια το νερό
κι ούτε μια σταγόνα δεν ορίζω,
όλο μου το βιος ό,τι φορώ
η ψυχούλα μου και στη χαρίζω,
πόσο σ' αγαπώ, πόσο σ' αγαπώ.

Μου 'ταξες ταξίδι να με πας
όσο μακριά ο κόσμος φτάνει,
πού αλλού καρδιά μου να με πας
πήγα στον παράδεισο και φτάνει,
πόσο μ' αγαπάς, πόσο μ' αγαπάς.






Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Hay amores que se esperan al invierno y florecen Y en las noches del otoño reverdecen Tal como el amor que siento yo por ti.




Ay! mi bien, que no haría yo por ti
Por tenerte un segundo, alejados del mundo
Y cerquita de mí
Ay! mi bien, como el río Magdalena
Que se funde en la arena del mar,
Quiero fundirme yo en ti.

Hay amores que se vuelven resistentes a los daños,
Como el vino que mejora con los años,
Asi crece lo que siento yo por ti.

Hay amores que se esperan al invierno y florecen
Y en las noches del otoño reverdecen
Tal como el amor que siento yo por ti.

Ay! mi bien, no te olvides del mar
Que en las noches me ha visto llorar
Tantos recuerdos de ti
Ay! mi bien, no te olvides del día
Que separó en tu vida,
De la pobre vida que me tocó vivir

Hay amores que se vuelven resistentes a los daños
Como el vino que mejora con los años
Así crece lo que siento yo por ti

Hay amores que parece que se acaban y florecen
Y en las noches del otoño reverdecen
Tal como el amor que siento yo por ti
Yo por ti...por ti...como el amor que siento yo por ti.









Oh my love! I’d do anything for you
to have you for a second, far away from the world
and close to me
Oh my love! Just like the Magdalena river
which merges into the sea sand,
I want to be one with you.

There are loves which become resistant to any damage,
just like wine improves its quality throughout the years,
in that same way my feelings for you grow ever stronger

There are loves which wait for the winter to bloom
and in the autumn evenings turn green again,
just like the love I feel for you.

Oh my love! Don’t forget the sea,
which has seen me crying at night
over all those memories I’ve got of you
Oh my love! Don’t forget the day
which separated your life
from this poor life of mine

There are loves which become resistant to any damage,
just like wine improves its quality throughout the years,
in that same way my feelings for you grow ever stronger

There are loves which seem to reach an end but then bloom
and in the autumn evenings turn green again,
just like the love I feel for you
I feel for you.. for you.. like the love I feel for you.




Όπου και να πάει η σκέψη μου σε σένα καταλαγιάζει αφού την γνώμη τσι καρδιάς ο χρόνος δεν αλλάζει...ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΖΟΥΓΑΝΑΚΗΣ



Μιλώ σου με τα μάτια μου
κι αυτό νομίζω φτάνει
να καταλάβεις η καρδιά μου
σε ποια μεριά σε βάνει

Τον τόπο που 'χω στην καρδιά μου
για σένα φυλαμένο
είναι μπαξές που μήδε εγώ
καμιά φορά δε μπαίνω

Φωτιά θα βάλω να καώ
και ύστερα θέλω να ρθεις
την στάχτη με τα χέρια σου
το σ αγαπώ να γράψεις

Την βλέπω και παραμιλώ
μιλάει και τα χάνω
αχ δικιά μου νάτανε
την προσευχή μου κάνω

Ω την παντέρμη τη βραδιά
και πως θα την περάσω
που πάλι με τα μάτια μου
μόνο θα σ' αγκαλιάσω

Παράξενε μου έρωτα
σεβντά μου πεισματάρη
να κάτεχα η αγάπη μας
ήντα τροπή θα πάρει

Δεν σταματάω να σ αγαπώ
φως μου κακό δεν κάνω
και όσο μ αρνείσαι θα πονάω
για σένα παραπάνω

Κάθε βραδιά στο όνειρο μου
σε περιμένω να ρθεις
μα σαν θα φύγεις από αυτό
γίνεται εφιάλτης

Όπου και να πάει η σκέψη μου
σε σένα καταλαγιάζει
αφού την γνώμη τσι καρδιάς
ο χρόνος δεν αλλάζει

Ξάπλωνε κόρη του σεβντά
τσι ώρες που θα σου λείπω
και εγώ θα γίνομαι όνειρο
μες στο γλυκό σου ύπνο

Απόψε θα ρθω να γενώ
κρυφά απ το όνειρο σου
για αυτό μωρό μου από νωρίς
στον ύπνο παραδόσου

Απόψε θα ρθω να γενώ
όπως και κάθε βράδυ
του ονείρου σου παρηγοριά
και του κορμιού σου χάδι

Μια τιμωρία ο Θεός
μεγάλη μου 'χει δώσει
στο όνειρο να 'μαστε μαζί
κι όταν ξυπνούμε όχι

Ποτέ μου να μη σ' έβλεπα
πάλι θα σ' αγαπούσα
γιατί μέσα στα όνειρά μου
συχνά σε συναντούσα

Να μην αργείς να φαίνεσαι
να πάψει να με νοιάζει
να έρθει η καρδιά μου στον τόπο τζη
να μην αναστενάζει

Γίνου δεντρί κι εγώ πουλί
στα φύλλα σου να λουφάσω
κι αρόλιθο στα χείλη σου
να πιώ να ξεδιψάσω

Ήθελα να 'μαι θάλασσα
κι εσύ ποτάμι να 'σαι
να έρχεσαι στην αγκάλη μου
μωρό μου να κοιμάσαι

Αν ήσουνα ο ουρανός
θα ήμουνα το φεγγάρι
και κάθε νύχτα αγάπη μου
θα ήμασταν ζευγάρι

Πάντα θλιμένος περπατώ
σαν το χλωμό φεγγάρι
απού με τον ήλιο δε μπορεί
να γίνουνε ζευγάρι

Γνωρίζωτο φεγγάρι μου
πως σου 'χω γίνει βάρος
μα και να πω τον πόνο μου
αλλού δεν έχω θάρρος

Περίμενάσε ωψ αργάς
φεγγάρι μα δε βγήκες
κι αμοναχό στς μοναξιάς
τον πόνο μου μ'αφήκες

Φεγγάρι τόσα μυστικά
που σου 'χω ειπωμένα
να μη σ' ακούσω μια φορά
να μολοήσεις ένα/να μαρτυρήσεις ένα

Μέσα σε γυάλινο κλουβί
θα βάλω την καρδιά μου
να τη θωρείς να μην μπορείς
να την πονάς κερά μου

Θα την αλλάξω την καρδιά μου
αφού οι γιατροί μπορούνε
μα ίσως κι αυτή να σ' αγαπά
σαν την παλιά φοβούμαι

Θα την αλλάξω την καρδιά
να βάλω μαύρο βράχο
για να μπορώ κι εγώ καρδιά
σαν τη δικιά σου να 'χω




Μιλώ σου με τα μάτια μου κι αυτό νομίζω φτάνει....


Όμορφη μέρα δεν έχω κάτι να σου πω...




Όμορφη μέρα δεν έχω κάτι να σου πω
κοιτάζω πέρα το φως που πέφτει στο νερό
θα πάω κοντά στην άμμο θα πάω κοντά στα κύματα
θα σαι δικιά μου δικά σου θα ειν' τα βήματα
που όπως πάω ακολουθώ στην ακτή που ζω στα όνειρά μου
κι όπως μου χαμογελάς μ'αγκαλιάζεις μου μιλάς μα εγώ κοιτάω την σκια μου

Όμορφη μέρα πάλι δεν ξέρω τι να πω
θα πω καλημέρα στον πρώτο τύπο που θα δω
να με κοιτά σαν ξένος έτσι κι εγώ θα τον κοιτώ σαν χαμένος
Να σας συστήσω θα του πω αυτή ειναι η μέρα που μπορεί κανείς αν θέλει
να χαρεί το φως που πέφτει
κι αυτός ο κύριος από εδώ ο ξένος που όλο συναντώ μες στον καθρέφτη

Όμορφη μέρα






Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου 2013

Quiénes se amaron como nosotros? Busquemos las antiguas cenizas del corazón quemado y allí que caigan uno por uno nuestros besos hasta que resucite la flor deshabitada. PABLO NERUDA




(Soneto XCV)

Quiénes se amaron como nosotros? Busquemos
las antiguas cenizas del corazón quemado
y allí que caigan uno por uno nuestros besos
hasta que resucite la flor deshabitada.
Amemos el amor que consumió su fruto
y descendió a la tierra con rostro y poderío:
tú y yo somos la luz que continúa,
su inquebrantable espiga delicada.
Al amor sepultado por tanto tiempo frío,
por nieve y primavera, por olvido y otoño,
acerquemos la luz de una nueva manzana,
de la frescura abierta por una nueva herida,
como el amor antiguo que camina en silencio
por una eternidad de bocas enterradas.





(Soneto XCVI)

Pienso, esta época en que tú me amaste
se irá por otra azul sustituida,
será otra piel sobre los mismos huesos,
otros ojos verán la primavera.

Nadie de los que ataron esta hora,
de los que conversaron con el humo,
gobiernos, traficantes, transeúntes,
continuarán moviéndose en sus hilos.

Se irán los crueles dioses con anteojos,
los peludos carnívoros con libro,
los pulgones y los pipipasseyros.

Y cuando esté recién lavado el mundo
nacerán otros ojos en el agua
y crecerá sin lágrimas el trigo.







Όταν πεθαίνει η ομορφιά παντού τριγύρω σε ψάχνω γύρω αλλά σε βρίσκω εντός μου...Παύλος Παυλίδης



Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά
ακούω το σφυγμό σου να χτυπάει
μέσα στο στήθος μου για λίγο σταματάει ο πόνος
έστω και για λίγο σταματάει

Όταν πεθαίνει η ομορφιά παντού τριγύρω
σε ψάχνω γύρω αλλά σε βρίσκω εντός μου
γύρω απ' τον ήλιο σου κάνω έναν γύρο και
προσγειώνομαι σ' έναν καινούριο κόσμο

Κατρακυλάω μέσα στον ύπνο μου σα βράχος
ακούω σκυλιά να ουρλιάζουνε και τρέχεις
καθώς ξυπνάω μου ψιθυρίζεις να προσέχεις
πώς άντεξες τόσο καιρό μονάχος

Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά
ένα πουλί χτυπάει στα τζάμια και πεθαίνει
πάνω απ' την πόλη η ψυχή του ανεβαίνει
και ζωγραφίζει στον ορίζοντα φτερά

Λα λα λα ...

Όταν πεθαίνει γύρω κάθε ομορφιά
γίνεται ο κόσμος γυάλινα κομμάτια
μα έτσι όπως με κοιτάς μ' αυτά τα μάτια
ο πόνος έστω και για λίγο σταματάει









Πέμπτη 12 Σεπτεμβρίου 2013

Βαθιά της νύχτας μου ρωγμή...



Εμένα με γνωρίζουνε οι πιο μεγάλοι δρόμοι
δρόμοι που τους περπάτησα μέχρι ν' αλλάξεις γνώμη

Βαθιά της νύχτας μου ρωγμή
πόσο ν' αντέξει ένα κορμί
της πίκρας τ' ανηφόρια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια

Εμένα με γνωρίζουνε οι πιο μεγάλες νύχτες
νύχτες που σε περίμενα κι όμως ποτέ δεν ήρθες

Βαθιά της νύχτας μου ρωγμή
πόσο ν' αντέξει ένα κορμί
της πίκρας τ' ανηφόρια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια
Όποτε σ' αποθύμησα σαν βράχος κατρακύλησα
στα απόκρημνα σου λόγια

Μουσική : Κραουνάκης Σταμάτης
Στίχοι : Φασούλας Κώστας






Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Socavas el horizonte con tu ausencia. Eternamente en fuga como la ola. PABLO NERUDA




Para mi corazón basta tu pecho,
para tu libertad bastan mis alas.
Desde mi boca llegará hasta el cielo
lo que estaba dormido sobre tu alma.

Es en ti la ilusión de cada día.
Llegas como el rocío a las corolas.
Socavas el horizonte con tu ausencia.
Eternamente en fuga como la ola.

He dicho que cantabas en el viento
como los pinos y como los mástiles.
Como ellos eres alta y taciturna.
Y entristeces de pronto, como un viaje.

Acogedora como un viejo camino.
Te pueblan ecos y voces nostálgicas.
Yo desperté y a veces emigran y huyen
pájaros que dormían en tu alma.

PABLO NERUDA  20 POEMAS DE AMOR Y UNA CANCION DESESPERADA



















Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Οι μεγάλοι αιώνες της ανθρώπινης αγρύπνιας την έχουν πλημμυρίσει με πανάρχαιο θρήνο. Κοίτα την: Ο καθρέφτης σου είναι. Μπόρχες




Η σελήνη

στην Μαρία Κοδάμα

Τόση και τόση μοναξιά σε τούτο το χρυσάφι.
Η σελήνη της νύχτας δεν είναι η σελήνη
που είδε ο Αδάμ. Οι μεγάλοι αιώνες
της ανθρώπινης αγρύπνιας την έχουν πλημμυρίσει
με πανάρχαιο θρήνο. Κοίτα την: Ο καθρέφτης σου είναι.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες










Ευλογημένοι όσοι δεν διψούν για δικαιοσύνη, επειδή ξέρουν πως η μοίρα μας, είναι έργο της τύχης, της ανεξιχνίαστης. Μπορχες,






....βάλε κρασί στου φίλου το ποτήρι κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι....




Εγώ δε μιλώ ούτε για εκδίκηση, ούτε για συγνώμη, η λησμονιά είναι η μόνη εκδίκηση και η μοναδική συγνώμη.Μπορχες

And I love you so....