Σάββατο 30 Ιουλίου 2011

Ελλάδα γειτονιά μου... Θοδωρής Ξυδιάς





































Ο Θοδωρής Ξυδιάς είναι ένας άνθρωπος χωρίς μεγαλομανίες και κόμπλεξ. Δεν τόχει κι ανάγκη άλλωστε, γιατί είναι μορφωμένος άνθρωπος, είναι νομικός. Δεν θα ντραπεί να σας πει ότι δεν έχει καλή σχέση με την τεχνολογία και περήφανος, θα σας μιλήσει πολλή ώρα για το τί έχει πετύχει με τα παιδάκια στο σχολείο, στα οποία διδάσκει μουσική.

Αφορμή για τούτην την συνέντευξη, ήταν το όμορφο cd του «Ελλάδα γειτονιά μου», ένα cd που σε πάει σε άλλα χρόνια. Δυστυχώς, δεν ήταν δυνατό να πάμε να ακούσουμε τα παιδιά, αν και τόχαμε κανονίσει, εξ αιτίας του ότι ήταν η Τετάρτη, 15η Ιουνίου η μέρα της γιορτής ...

Κύριε Ξυδιά, πείτε μας δυό λόγια για το cd «Ελλάδα γειτονιά μου».


Θοδωρής Ξυδιάς: Το cd ήταν πάρα πολύ καιρό στο μυαλό μου να γίνει, σχεδόν μιά δεκαετία τώρα, γιατί, τα τραγούδια που γράφω, τουλάχιστον όσον αφορά σε στίχους που έχω γράψει ο ίδιος, δεν τα κατατάσσω απ’ την αρχή κάπου. Γράφω και κάποια στιγμή σκέφτομαι τις ομοιότητες που έχουνε, τις διαφορές, ή, ακόμα την συγγένεια στη μουσική, ή την στιχουργική.

Είχε καιρό μέσα μου ριζώσει, απ’ τον καιρό που έγινε ο δίσκος «επί πτυχίω» με τον Θανάση τον Γκαϊφύλλια.Λειτούργησαν τρεις πόλοι, για να γίνει αυτή η εργασία. Η πατρίδα μου η Πύλος, η Κομοτηνή και η Σύρος με την οποία έχω δεσμούς, γιατί έχω πάει πολλές φορές για συναυλία. Και αποφάσισα, κάποια τραγούδια που θα είχαν κάποιο περιεχόμενο, που θα μιλάγανε για κάποια όμορφα σημεία της χώρας – όχι βέβαια να γίνουν γραφικά – να τα κάνω cd. Αποφάσισα να μαζέψω τα κομμάτια αυτά και στηρίχτηκα σε ανθρώπους, συνεργάτες που είμαστε καιρό μαζί. Έτσι έγινε αυτή η δουλειά, το «Ελλάδα γειτονιά μου».

Βέβαια, ξέρω, ότι δεν είνα κάτι το οποίο μπορεί να το κρίνει κάποιος σαν ένα σύγχρονο άκουσμα. Πιστεύω όμως, ότι μπορεί νάναι διαχρονικό, γιατί, ο τρόπος που βλέπω τη μουσική και το τραγούδι είναι αυτός που αποτυπώνεται μέσα απ’ το cd.

Mιλήστε μας για τη μουσική, γενικότερα.


Θ.Ξ.: Μ’ αρέσει το τραγούδι, μ’ αρέσει το παρεΐστικο τραγούδι, θέλω,όσο μιλάμε για τραγούδι, να μιλάμε για τραγούδι απλό και κατανοητό. Αυτή είναι η δική μου η θέση. Και πιστεύω, ότι το «Ελλάδα γειτονιά μου», έχει μιά αξιοπρέπεια πάνω σ’ αυτό το θέμα. Και δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω ότι είναι τόσο μεγάλη, ή σπουδαία δουλειά.
Μπορεί να μην πιστεύω ότι είναι μεγάλη δουλειά, αλλά, τελικά, αυτά τα πράγματα, επειδή είναι φτιαγμένα από νερό και χώμα, μπορεί νάναι και μελλοντικά. Και γι αυτό, δεν είναι στιγμιαία τραγούδια. Δεν είναι τραγούδια, που αν δεν βγουν τώρα, δεν έχουν ελπίδα να ακουστούν. Πιστεύω ότι, αυτού του είδους τα τραγούδια, είτε βγαίνουν το 1950, ’60, ’70, ’80 ή 2040, θα είχανε κάτι να πούνε.

συνεχίζεται...



Δευτέρα 25 Ιουλίου 2011

Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε..Βασίλης Βασιλικός



Το τελευταίο αντίο

Στίχοι: Βασίλης Βασιλικός
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Κιμούλης


Τρέμοντας μην ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο
Σα να χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια, που τώρα δεν ζω παρά για να σ αναστήσω. Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια
Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ
Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό, το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου
Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα. Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα
Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά
Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου;
Θέλω να έρθω να σε βρω. Είσαι γλυκιά και σ αγαπάω
Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ´ αυτά σε γνώρισα, έτσι σ´ αγάπησα, έτσι σε πίστεψα
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ´ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια
Σ´ αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη, καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε
Δεν έχω άλλα δάκρυα. Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε, που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω. Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω...





Αυτό το βράδυ μη μ' αφήνεις μόνο το μυαλό μου πάει στο κακό, αυτό το βράδυ παρηγόρα μου τον πόνο ξεγέλασέ με, αγάπη, σαν μωρό..Άλκης Αλκαίος



Όσο κρατάει ένας καφές

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος

Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης

Άλλες ερμηνείες:
Κωνσταντίνος Χριστοφόρου


Αυτό το βράδυ μη μ' αφήνεις μόνο
σ' ένα ναρκοπέδιο γυρνώ,
αυτό το βράδυ που σε πίνω και στεγνώνω
ή θα σωθώ ή θα χαθώ.

Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
και κράτησέ με αν θες
όσο κρατάει ένας καφές.
Μείνε ακόμα λίγο
μέχρι που να ξεφύγω
κι ύστερα πες μου "γεια"
και πως θα 'ρθείς ξανά.

Αυτό το βράδυ μη μ' αφήνεις μόνο
το μυαλό μου πάει στο κακό,
αυτό το βράδυ παρηγόρα μου τον πόνο
ξεγέλασέ με, αγάπη, σαν μωρό.





Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα..Κωστής Παλαμάς



Το σπίτι που γεννήθηκα

Στίχοι: Κωστής Παλαμάς

Μουσική: Μιχάλης Τερζής
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Θεοδόσης

Άλλες ερμηνείες:
Μιχάλης Βιολάρης


Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.

Το σπίτι που γεννήθηκα ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ' όλα του τα νιάτα.

Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα·
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό, και σαν απάτητο, με ζή και με προσμένει.

Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι
στοιχειό είναι και με προσκαλεί, ψυχή και με προσμένει.






Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο...Ν.K



Γαλάζια σπλάγχνα

Κάτοικε τοῦ ὀνείρου
μαζεύω τὴ φωνή μου ἀπὸ κάθε ἄκρη
καὶ τὸ ὑπόλειμμά της αὐτὸ στὴ σινδόνη τῶν δέντρων
κ᾿ ἐκεῖνο κεῖ ψηλὰ στὸ σκουριασμένο βράχο
ὅπου ὀργίζεται ὁ γερο-κόρακας
συγκεντρώνομαι
γιὰ τὴ μεγάλη ἀποκάλυψη
ρίχνω στὸν ἄνεμο μακρόσυρτη ἀγάπη:
Τὴν θέλω ἐγὼ τὴν ἀπελπισία μου
δὲν τὴν ἀνταλλάσσω μὲ θαλπωρὴ ἄλλη
ἔχασα.
Μὰ χάνουν καὶ τ᾿ ἄνθη
τ᾿ ἄνθη ἀνοίγουν τὸ μοναδικὸ παράθυρο...
Κάλλιο νὰ πλανηθεῖ ὁ χαρταετός μου
δὲ θέλω πιὰ ν᾿ ἀγγίξω τὰ χρώματά του
κλείνω τὰ μάτια μου γιὰ νὰ δῶ.
Εἶναι ἡ φωνὴ ποὺ μὲ διασχίζει
κι ἄλλοτε ποὺ χτυπᾷ στὸν ἄκμονα
χίλιες φορές.
Εἶναι ἡ φωνὴ ἀπὸ ἕνα βάθος:
Γιὰ πάντα νὰ μὴν ἔχεις
τίποτα γιὰ τ᾿ ἀληθινὰ χέρια
μονάχος
ἀνήμπορος ἐκστατικὸς
σ᾿ αὐτὴ τὴν ἄξαφνη γιορτὴ τοῦ δευτερολέπτου
ποὺ παραδίδεται ὁ κόσμος.





Έρημος σαν την βροχή

Διαβαίνω αγιάτρευτος μεσ' στ' όνειρό μου
σε δίχτυ μόνος της πρώτης σιωπής
έδειξα τα πτηνά διχάζεται ο δρόμος
η αλήθεια φαρδαίνει πάντα την ορμή.
Κ' η μοίρα των άστρων
θα είναι τέφρα θα είναι μια μεγάλη πυρική
τώρα μαθαίνω το αίμα μου
δίχως τους δροσερούς υάκινθους
τώρα σε βλέπω δρόμε του καλoύ σαν ειδοποίηση
με κρίνους
έχοντας το σακούλι τ' αναστεναγμού
κι όλο πηγαίνω
πηγαίνω
στις
πηγές






Πέμπτη 21 Ιουλίου 2011

«Δαγκώστε τη ζωή, η γεύση της… αξίζει τον κόπο»Κώστας Φαλκώνης


Καλό ταξίδι Κώστα!!!


Αληθινά στο λέω


Στίχοι: Κώστας Φαλκώνης
Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Παπαΐωάννου

Στα όνειρά μου δυνατός βοριάς μια ζωή φυσάει
Τις ελπίδες της παρηγοριάς πάντα αλλού τις πάει
Να ξημέρωνε μια λησμονιά που να μη βραδιάζει
Για άλλη αγάπη ν' άνοιγα πανιά και να μη με νοιάζει

Μ' αληθινά στο λέω σαν κεράκι καίω
να φωτίζω την αγάπη μας
Που λιώνει στο σκοτάδι, που 'χει πάντα βράδυ
και την έπνιξε το δάκρυ μας

Στα όνειρά μου δυνατός βοριάς μια ζωή φυσάει
Τις ελπίδες της παρηγοριάς πάντα αλλού τις πάει
Να ξημέρωνε μια λησμονιά που να μη νυχτώνει
Ό,τι ωραίο πάντα στη ζωή γρήγορα τελειώνει

Μ' αληθινά στο λέω σαν κεράκι καίω
να φωτίζω την αγάπη μας
Που λιώνει στο σκοτάδι, που'χει πάντα βράδυ
και την έπνιξε το δάκρυ μας

Μ' αληθινά στο λέω σαν...




Των άστρων οι φωνές

Στίχοι: Γιάννης Καλπούζος

Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Πέτα

Στην ερημιά κι αν προχωρώ και στα στενά
Η μοναξιά μες τους πολλούς με συναντά
Και προσπαθώ σαν τους τρελούς να κρατηθώ
Απ' τον ιστό του φεγγαριού ψηλά να βγω

Ακούς , των άστρων τις φωνές ακόμα
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Δες , αδειάσαν του ουρανού οι δρόμοι
κι εγώ νιώθω μόνη
Ακούς , των άστρων τις φωνές ακόμα,
ή πατάς κι εσύ γερά στο χώμα;
Ποιος μου πήρε ό,τι αγαπάω ,
πες μου πού να πάω...

Το γκρίζο φως της λογικής συνηθίζει εδώ
Σαν βουητό της εθνικής , σαν τον καπνό
Κι εγώ πετώ με της ψυχής τον αετό
Μες την ηχώ της εποχής να μη χαθώ




Άνοιξη μαύρη

Στίχοι: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μπάσης

Άνοιξη μαύρη, παράπονό μου,
τον έρωτά μου βρήκε.
Σαν χελιδόνι στον ουρανό μου
το όχι που είπες βγήκε.
Άνοιξη μαύρη, παράπονό μου,
τον έρωτά μου βρήκε.

Τι να σου τάξω, τι να σου τάξω,
λίγα είναι τ’ άστρα, μάτια μου, για σένα.
Μες στην ψυχή σου πώς να κοιτάξω,
σήκωσες κάστρα κι ανήμπορο το βλέμμα.
Άνοιξη μαύρη, παράπονό μου,
να ’ταν τ’ Απρίλη ψέμα.

Σύννεφο γκρίζο στο πρόσωπό μου
της μοναξιάς το τραύμα.
Κι είν’ από χρόνια το όνειρό μου
δίδυμο νά ’βρω κάρμα.
Σύννεφο γκρίζο στο πρόσωπό μου
της μοναξιάς το τραύμα.

Τι να σου τάξω, τι να σου τάξω,
λίγα είναι τ’ άστρα, μάτια μου, για σένα.
Μες στην ψυχή σου πώς να κοιτάξω,
σήκωσες κάστρα κι ανήμπορο το βλέμμα.
Άνοιξη μαύρη, παράπονό μου,
να ’ταν τ’ Απρίλη ψέμα.




Μέρες σκάρτες

Στίχοι: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μπάσης

Κάτι τέτοιες μέρες σκάρτες
δεν περνάνε, δεν νυχτώνουνε
κι οι καημοί οι ψυχοβγάλτες
όλο με παίρνουν και με σηκώνουνε.

Για να βρω τον εαυτό μου
φίλος γίνομαι του δρόμου
και σκορπίζομαι
κι αν με δεις να αλητεύω,
τα κομμάτια μου μαζεύω,
σου τ' ορκίζομαι.

Είναι πάλι κάτι βράδια
που λυγίζουνε τα σίδερα
λες και πήρε ο πόνος άδεια
κι έκανε η νύχτα θεριά τα ήμερα




Πώς να πορευτώ

Στίχοι: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μπάσης

Πώς να πορευτώ με την αγάπη χώρια
δεν είμαι εγώ σαν όλα τ' άλλα αγόρια
άδεια η καρδιά ποτήρι στραγγισμένο
ίσως με περάσουνε για μεθυσμένο

Άδικο μεράκι το 'ντυσα αγγελούδι
με το έτσι θέλω μπήκε στο τραγούδι
να 'ρθει πονηρά να σου χαμογελάσει
μήπως καταφέρει και σε ξεγελάσει

Άκου την πενιά μάγισσα Ρωμιά
ρίξε τακουνιά στη μοναξιά μου
πάμε άλλη μια κούκλα μου Ρωμιά
κι έπαθα απόψε τη ζημιά μου

Πώς να πορευτώ με την αγάπη χώρια
χτίστηκαν για δυο του κόσμου τ' ανηφόρια
μόνος μου αν πάω μου λυγά η μέση
βαρύς ο ουρανός νομίζω πως θα πέσει

Άλλα ήθελες να πω και άλλα είπα
βγάλε το μαχαίρι την καρδιά μου χτύπα
είναι αυτή που για τη μοναξιά μου φταίει
άλλα νοιώθει μέσα της και άλλα λέει

Άκου την πενιά μάγισσα Ρωμιά
ρίξε τακουνιά στη μοναξιά μου
πάμε άλλη μια κούκλα μου Ρωμιά
κι έπαθα απόψε τη ζημιά μου




Σαν ομπρέλα

Στίχοι: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μπάσης

Ο καιρός βροχερός
πάλι θα 'μαι ο τυχερός
όπου πας
σαν ομπρέλα μα κρατάς.

Όπου πας και με χρειάζεσαι
γίνομαι αυτό που θες
αν κι εσύ για μένα νοιάζεσαι
αχ, γιατί δεν μου το λες.

Όταν βγει ήλιος πια
όλα όπως και παλιά
όπου πας
σαν ομπρέλα με ξεχνάς.

Όπου πας και με χρειάζεσαι
γίνομαι αυτό που θες
αν κι εσύ για μένα νοιάζεσαι
αχ, γιατί δεν μου το λες.




Τι μου 'χει λείψει

Στίχοι: Γιάννης Καλπούζος

Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Ελένη Πέτα

Το παράπονο με παίρνει
και το δάκρυ μου
μοιάζει πέλαγος που τρέμει
το κορμάκι μου

Τι μου ‘χει φταίξει
τι μου ‘χει λείψει
και τα τραγούδια
μου φέρνουν θλίψη

πόσο μου ‘χουν λείψει
τα δυο σου μάτια
η αγκαλιά σου
που δεν υπάρχω
μες την καρδιά σου
καίγομαι μακριά σου

Μες στις φλόγες που γυρίζω
λειώνει σίδερο
κι απ’ τον ουρανό σου ελπίζω
ένα σύννεφο

Τι μου ‘χει φταίξει
τι μου ‘χει λείψει
και τα τραγούδια
μου φέρνουν θλίψη

πόσο μου ‘χουν λείψει
τα δυο σου μάτια
η αγκαλιά σου
που δεν υπάρχω
μες την καρδιά σου
καίγομαι μακριά σου




Χαμοπούλια

Στίχοι: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος

Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μπάσης

Όταν νυχτώνει ο ουρανός
πετούν τα χαμοπούλια
και είναι αβάσταχτος καημός
στα μάτια τους η Πούλια

Μικρά τα όνειρα στη γη
τα βάσανα μεγάλα
και δε σκεφτήκαν οι θεοί
να χτίσουνε μια σκάλα

Θεός και Βούδας και Αλλάχ
κανείς τα χαμοπούλια
δεν τα λογάριασε και αχ
ζηλεύουνε την Πούλια

Μικρό πικρό κι ερωτικό
απόψε το τραγούδι
παραπονάκι θα το πω
ψυχής ξεπεταρούδι




Ψέμα που νύχτωσε

Στίχοι: Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος
Μουσική: Κώστας Φαλκώνης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρίνος Καρβελάς

Άλλες ερμηνείες:
Δημήτρης Μπάσης

Άφησα πίσω μου σκοτάδια κουρασμένα,
στον ήλιο γύρισα να φύγω από σένα!.
Τα νυχτολούλουδα τα κόβω πριν ανθίσουν
και με μεθύσουν…

Αφού αστέρι μου δεν γίνεται να πέσεις,
αφού φοβάσαι την αγάπη μην πονέσεις,
τι να τα κάνεις τα δικά μου ,πες μου, βράδια;
τα παραγάδια….

Δεν είναι πως είδα το φως του έξω κόσμου,
ούτε πως ήμουνα τυφλός κοντά σου φως μου,
Είναι που στέγνωσε το δάκρυ μες στα μάτια
κι είδα καλύβες όσα μού 'ταζες παλάτια!.

Ψέμα που νύχτωσε, αλήθεια ξημερώνει!
Φωτίζει τ` όνειρο, που έκρυψε η σκόνη!
Το τελευταίο που σου έδωσα φιλί μου,
ανατολή μου…

Φεγγάρι χάσικο που έγινες καημός μου,
ήσουνα λίγο, να φανεί ο ουρανός μου…
Τι να τα κάνεις τα δικά μου τα σημάδια;
άλλαξα βάρδια…

Δεν είναι πως είδα το φως του έξω κόσμου,
ούτε πως ήμουνα τυφλός κοντά σου φως μου,
Είναι που στέγνωσε το δάκρυ μες στα μάτια
κι είδα καλύβες όσα μού 'ταζες παλάτια!.

Δεν είναι πως είδα το φως του έξω κόσμου,
ούτε πως ήμουνα τυφλός κοντά σου φως μου,
Είναι που στέγνωσε το δάκρυ μες στα μάτια
κι είδα καλύβες όσα μού 'ταζες παλάτια!.




κλικ

«Δαγκώστε τη ζωή, η γεύση της… αξίζει τον κόπο»



Τετάρτη 20 Ιουλίου 2011

Es el alma que me dice que me dice que te siga...



EL CORAZON
"El Corazón" - Arno Elias

Para qué vas a olvidar
Tu tenido tanto temo
para qué vas a olvidar
si solo quiero tu amor.

Es el alma que me dice
que me dice que te siga
quiero dar,
darte todo todo todo todo
tu perdón,
pero sé de amor, corazón.
Yo sí sé de amar
si se de amor
Corazón, corazón

Quiero dar mi perdón.
Sé mi amor.

Para qué vas a seguir
entiéndeme yo te amo
y luchar por una vida que vale la pena
eso es amor
entiéndelo mi amor.
Y yo tengo perdón, yo te tengo perdón
yo tengo más que eso
Yo te tengo amor...
Τe quiero dar, todo lo que tú quieras.
Sé de amor, corazón...
Sé de amar
Eres mi, eres mi corazón
Eres mi corazón
Yo te quiero dar amor
Etiéndelo.

Te quiero dar mi perdón
Sé mi amor...

Es el alma que me dice
que me dice que te siga.

Es el alma que me dice
que me dice que te siga.



The Heart

Why should you forget?
you have so much fear
Why should you forget?
when I only want your love,

It's my soul telling me
telling me to follow you
I want to give
give you everything, everything, everything
your forgiveness
but I know about love
I do know how to love, corazón
I do know how to love
I do, my love
Corazón, corazón

I want to give my forgiveness
I know it, my love

Why should you leave?
Understand me, I love you
and. to fight for a worthwhile life
That is love
Understand it, my love
and I have forgiveness, I forgive you
I feel much more than (affection?)
I feel love for you
I want to give you everything you wish for
Be my love, corazón
I know about love
you are, you are my heart
You are my heart
I want to give you love
Understand it!

I want to forgive you
Be my love

It's my soul telling me
telling me to follow you

It's my soul telling me
telling me to follow you



Η καρδιά

Γιατί πας να ξεχάσεις;
Είχες τόσο φόβο;
Γιατί πας να ξεχάσεις,
εαν θέλω μόνο την αγάπη σου;

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω
Θέλω να δώσω,
να σου δώσω τόσο τόσο τόσο τόσο
τη συγνώμη μου
Αλλά ξέρω από αγάπη, καρδιά..
Ναι, ξέρω να σ' αγαπάω
Ναι ξέρω αγάπη μου,
καρδιά μου, καρδιά μου

Θέλω να ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου...

Γιατί πας να φύγεις;
κατάλαβέ με, σ' αγαπάω
Και παλεύω για μια ζωή που να αξίζει
Αυτό είναι αγάπη
κατάλαβέ το αγάπη μου
Κι έχω συγχώρεση, έχω τη συγχώρεσή σου
Έχω περισσότερα από αυτό,
Έχω την αγάπη σου...
Θέλω να σου δώσω, όλα όσα θέλεις
Ξέρω αγάπη μου, καρδιά μου...
Ξέρω από αγάπη
Είσαι η καρδιά, είσαι η καρδιά μου
Είσαι η καρδιά μου...
Θέλω να σου δώσω αγάπη,
Κατάλαβέ το...

Θέλω να σου ζητήσω συγνώμη
Ξέρω αγάπη μου..

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω

Είναι η ψυχή που μου λέει
που μου λέει να σε ακολουθήσω!!!





Κυριακή 17 Ιουλίου 2011

Ο έρωτας Το τραγούδι του Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του Κι η ηχώ της νοσταλγίας του...





Το τραγούδι του αρχιπελάγους

Ο έρωτας
Το αρχιπέλαγος
Κι η πρώρα των αφρών του
Κι οι γλάροι των ονείρων του
Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει
Ένα τραγούδι.

Ο έρωτας
Το τραγούδι του
Κι οι ορίζοντες του ταξιδιού του
Κι η ηχώ της νοσταλγίας του
Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει
Ένα καράβι.

Ο έρωτας
Το καράβι του
Κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του
Κι ο φλόκος της ελπίδας του
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει
Τον ερχομό.






Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ...




ΑΣΠΡΟ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος
Μουσική: Μάνος Χατζιδάκις
Πρώτη εκτέλεση: Δήμητρα Γαλάνη
Άλλες ερμηνείες: Γιώργος Νταλάρας

Όποιος πόνεσε μέσα στη ζωή
όποιος έκλαψε σαν μικρό παιδί
τώρα τίποτα πια δε σου ζητά
μόνο στ' όνειρο θα σ' αναζητά

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ

Όταν σήκωσα το βαρύ σταυρό
μου παράγγειλες να 'ρθω να σε βρω
κι όταν δάκρυσα σαν την Παναγιά
ήταν άνοιξη και Πρωτομαγιά

Άσπρο περιστέρι μεσ' τη συννεφιά
μου 'δωσες το χέρι να 'χω συντροφιά
άσπρο περιστέρι μαύρο μου φτερό
κάθε καλοκαίρι θα σε καρτερώ








Παρασκευή 15 Ιουλίου 2011

Μια παράξενη φωνή μ' αγκαλιάζει απαλά Είν' ο χρόνος είσ' εσύ πως μου πάει η μοναξιά...




ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟ ΦΩΣ

Κάπου άκουσα να λες
για το χρώμα της σιωπής
Κι από τότε προσπαθώ
να το βρω για να με δεις

Μια παράξενη φωνή
μ' αγκαλιάζει απαλά
Είν' ο χρόνος είσ' εσύ
πως μου πάει η μοναξιά

Αλλάζει το φως
μην με κοιτάς
στα μάτια σου βλέπω
αυτόν που αγαπάς
Αλλάζει το φως
όταν περνάς
μικρή μου ελπίδα
γιατί με πονάς

Μια πληγή στον ουρανό
είναι η δύση μου ‘χες πει
Το πρωί φαίνεται αλλιώς
και τη λένε ανατολή

Αλλάζει το φως
μην με κοιτάς
στα μάτια σου βλέπω
αυτόν που αγαπάς
Αλλάζει το φως
όταν περνάς
μικρή μου ελπίδα
γιατί με πονάς







Μια πληγή στον ουρανό
είναι η δύση μου ‘χες πει
Το πρωί φαίνεται αλλιώς
και τη λένε ανατολή

όχι που τρέμω το σταυρό αλλά που δεν μπορώ να βρω χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία...



Μέχρι το τέλος

Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει
καλά που βρέθηκες εσύ
να μου την ταξιδέψεις

και μη σε νοιάζουν τα λεφτά
αν μ' αρνηθείς ως τις εφτά
θα περισσέψουν αρκετά
τριάντα θα ξοδέψεις

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

δε σού ζητάω να πληρωθώ
μονάχα όταν σταυρωθώ
άσε με ν' αναμετρηθώ
μ' αυτά που σέ πονάνε

κι άμα γυρίσεις νικητής
θα χεις καρδιά να κοιμηθείς
αυτούς που φεύγουνε νωρίς
ποτέ δεν τούς ξεχνάμε

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού 'πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει...






Μέχρι το τέλος η ψυχή κι όμως πηγαίνει και πιο κει..


Πέμπτη 14 Ιουλίου 2011

Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα..



Στη Χαρά μου...

Εν λευκώ


Στίχοι: Γεράσιμος Ευαγγελάτος
Μουσική: Θέμης Καραμουρατίδης
Πρώτη εκτέλεση: Νατάσα Μποφίλιου

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ' το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το "έλα"
τώρα δε θα 'χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα 'ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ' όποιον μου εξηγήσει
να 'χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει...

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ...

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα 'τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα 'ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα 'ταν σαν κι εμένα.

Αν σ' αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ' αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν' ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το 'χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ' αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να 'ναι σαν κι εμένα...

Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....
Τίποτα σημαντικό....
Ζω μονάχα εν λευκώ....






Τίποτα σημαντικό...
Ζω μονάχα εν λευκώ....


Γνωρίζεις, πλέον, καλά πως τα μάτια σου είναι το αγαπημένο μου ταξίδι...Pablo Neruda



Την καρδιά μου..
Την σκορπάς σε μέρη, όπου μονάχα εσύ ορίζεις πως είναι κατάλληλα για να ακουμπήσεις τα κομμάτια μου

Γνωρίζεις, πλέον, καλά πως τα μάτια σου είναι το αγαπημένο μου ταξίδι

...Παίρνω την αγκαλιά σου και την πλάθω σε σχήματα...σε σχήματα μοναδικά και μόνο εγώ βλέπω, κατανοώ

Την αγκαλιά σου την τυλίγω γύρω μου..την νιώθω..απορροφάω κάθε ίχνος θερμότητας

Σφαδάζει η νοσταλγία μου...την ακούω στις γοερές κραυγές της

Και γίνομαι χρυσόσκονη και σε στολίζω παντού, με κάθε λαμπερό μου βλέμμα...Αντανακλώ εσένα..μην απορείς

Αγγίζω το κορμί σου και γελιέμαι για λίγο..χάνομαι σε ένα παιχνίδι του χρόνου σε μια αντίφαση..

Σε μια στιγμή μπλεγμένη ανάμεσα σε φαντασία και πραγματικότητα..

Τι να πιστέψω; Την αίσθηση στα δάχτυλα μου; Την σιωπή σου; Την ανάσα σου;

Το χέρι σου όμως με τραβαει, με το αγγιγμά σου με ξυπνάς..

Σε μυρίζω ..

Θαρρώ πως υπάρχεις..

Είσαι εδώ..

Για πόσο όμως;

Κλέινω τα μάτια μου και παλεύω με τους πόθους μου και τις νοσταλγίες μου

Pablo Neruda





Soneto 44
De Pablo Neruda(100 Sonetos De Amor)

sabrás que no te amo y que te amo
puesto que de dos modos es la vida,
la palabra es un ala del silencio
el fuego tiene una mitad de frío.

yo te amo para comenzar a amarte,
para recomenzar el infinito
y para no dejar de amarte nunca:
por eso no te amo todavía.

te amo y no te amo,
como si tuviera en mis manos las llaves de la dicha
y un incierto destino desdichado.

mi amor tiene dos vidas para amarte.
por eso te amo cuando no te amo
y por eso te amo cuando te amo.



¨Αυτά λοιπόν. Πέρα, μακριά, άνθρωποι τραγουδάνε. Μακριά, πέρα...¨



The Rose

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

"Σ' αγαπώ σημαίνει να αναζητώ να γεμίσω τις δικές σου ανάγκες κι όχι να θέλω, χρησιμοποιώντας σε, να καλύψω τις δικές μου ανάγκες"




"Εγωιστής είναι τελικά ένας δειλός, τόσο δειλός που δεν μπορεί να κάνει τίποτα ουσιαστικό, ούτε να αγαπάει τον εαυτό του. Και εγωιστής δεν είναι εκείνος που αγαπάει τον εαυτό του, όπως επιπόλαια νομίζουμε. Εγωιστής είναι εκείνος που δεν αγαπάει τον εαυτό του. Που γι' αυτό ακριβώς προσπαθεί να πείσει τους άλλους πως αξίζει, πως είναι σπουδαίος. Επειδή δεν το πιστεύει ο ίδιος. Αγωνίζεται με κάθε τρόπο να επιβάλει τούτη την καλή μαρτυρία, ώστε η μαρτυρία να επιστρέψει στον ίδιο και να γλιτώσει από την αυτοαμφισβήτηση. Γι' αυτό άλλωστε ο εγωισμός ενέχει βία. Γιατί κουβαλάει αγωνία΄ανάγκη και τρόμο πτώσης στο εσώτερο κενό"

"Ο παλιάτσος και η Άνιμα" της Μάρως Βαμβουνάκη


"Η γεύση της αγάπης είναι η γαλήνη"


Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα Γιώργος Σαραντάρης




Ὅποιος φέρνει τὴ θάλασσα στὴν ἀγκαλιά του
Εἶναι σὰ νὰ μὴν ὑποφέρει ἀπὸ βάρος
Εἶναι σὰ νὰ μὴ ντρέπεται ποὺ πηγαίνει μὲ τὸν ἀγέρα
Εἶναι σὰ νὰ κρατάει ὁλάκερη τὴ γῆ μέσα στὸ βλέμμα
Νὰ τραγουδάει μέσα στὴ νύχτα
Καὶ νὰ τοῦ γίνεται ἡ νύχτα μητέρα
Νὰ τραγουδάει μέσα στὸν ἥλιο...


Ἄλλοτε η θάλασσα...

Ἄλλοτε ἡ θάλασσα μᾶς εἶχε σηκώσει στὰ φτερά της
Μαζί της κατεβαίναμε στὸν ὕπνο
Μαζί της ψαρεύαμε τὰ πουλιὰ στὸν ἀγέρα
Τὶς ἡμέρες κολυμπούσαμε μέσα στὶς φωνὲς καὶ τὰ χρώματα
Τὰ βράδια ξαπλώναμε κάτω ἀπ᾿ τὰ δέντρα καὶ τὰ σύννεφα
Τὶς νύχτες ξυπνούσαμε γιὰ νὰ τραγουδήσουμε
Ἦταν τότε ὁ καιρὸς τρικυμία χαλασμὸς κόσμου
Καὶ μονάχα ὕστερα ἡσυχία
Ἀλλὰ ἐμεῖς πηγαίναμε χωρὶς νὰ μᾶς ἐμποδίζει κανεὶς
Νὰ σκορπᾶμε καὶ νὰ παίρνουμε χαρὰ
Ἀπὸ τοὺς βράχους ὡς τὰ βουνὰ μᾶς ὁδηγοῦσε ὁ Γαλαξίας
Καὶ ὅταν ἔλειπε ἡ θάλασσα ἦταν κοντὰ ὁ Θεός


If I Could Tell You

A Flower Is All You Need

Δευτέρα 4 Ιουλίου 2011

έλα στης καρδιάς μου τ΄ ανοιχτά νύχτα με του έρωτα το πλοίο κράτα με ακόμα πιο σφιχτά έτσι ν΄ αγαπιόμαστε οι δύο...



Στης Καρδιάς μου Τ'ανοιχτά

Στίχοι: Ανδρέας Νεοφυτίδης
Μουσική
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

οι καρδιές που αγαπούν
έχουν λόγο και μιλούν
ρίχνουν φως μες στο σκοτάδι
σίδερα και φυλακές
και ρυτίδες χαρακιές
τις νικούνε σ΄ ένα βράδυ

έλα στης καρδιάς μου τ΄ ανοιχτά
νύχτα με του έρωτα το πλοίο
κράτα με ακόμα πιο σφιχτά
έτσι ν΄ αγαπιόμαστε οι δύο

οι καρδιές που αγαπούν
βρίσκουν γη και περπατούν
ουρανό και αναπνέουν
ρίχνουν χρώμα στις σκιές
έχουν χίλιες αγκαλιές
λιμανάκια του αιγαίου

έλα στης καρδιάς μου τ΄ ανοιχτά
νύχτα με του έρωτα το πλοίο
κράτα με ακόμα πιο σφιχτά
έτσι ν΄ αγαπιόμαστε οι δύο






Κυριακή 3 Ιουλίου 2011

Μια θάλασσα μικρή στο δάκρυ στο τραγούδι, στο κάθε σου φιλί Μια θάλασσα μικρή...




Μια θάλασσα μικρή

Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: Διονύσης Σαββόπουλος

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
είναι το καλοκαίρι μου,
ο έρωτάς μου, ο πόνος μου

Μια θάλασσα μικρή
στα δυο σου μάτια φέγγει
κάθε πρωί

Μια θάλασσα μικρή
στο δάκρυ στο τραγούδι,
στο κάθε σου φιλί
Μια θάλασσα μικρή

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
και στη γωνιά η στάμνα μου
για ένα καλοκαίρι
ήσουνα εσύ

Σε τραγουδούσα εγώ
σαν τις χορδές του ανέμου
στα μαύρα σου μαλλιά

Σ' ακολουθούσα εγώ
σαν το ψηλό χορτάρι
τον άνεμο
Σε τραγουδούσα εγώ

Μια θάλασσα μικρή,
μια θάλασσα μικρή
πικρά σ' αποχαιρέτησε,
σε περιμένει
Μια θάλασσα μικρή






Σάββατο 2 Ιουλίου 2011

μια λέξη είμαι χωρίς ήχο, αυτός που όλα τα 'χει χάσει και που όλα τα κατέχει... Pablo Neruda



Αχ, σιγαλινή μου εσύ!

Μέλισσα μυριόλευκή μου εσύ που ζουζουνίζεις
- μεθυσμένη
απ' τα μέλια - γύρω στην ψυχή μου
και όλο στροβιλίζεσαι
με τις νωχελικές μαζί τουλίπες του καπνού.

Είμαι ο δίχως ελπίδα εκείνος, είμαι.
μια λέξη είμαι χωρίς ήχο,
αυτός που όλα τα 'χει χάσει και που όλα τα κατέχει.

Κι εσύ είσαι ο στερνός μου κάβος,
όπου στενάζει μέσα του ο στερνός μου φόβος.
Στην έρημή μου γη είσαι το ρόδο το στερνό.

Αχ, σιγαλινή μου εσύ!

Έλα! κλείσε τα τρίσβαθά σου μάτια.
Πεταρίζει η νύχτα εκεί.
Έλα! ξέντυσε το περίτρομο άγαλμα του κορμιού σου.

Έχεις τρίσβαθα μάτια και πεταρίζει η νύχτα εκεί.
Ολόδροσα έχεις άνθινα χέρια και αγκαλιά από τριαντάφυλλα.

Τα στήθη σου μοιάζουν με κατάλευκα όστρακα.
Ήρθε στην κοιλιά σου κι αποκοιμήθηκε ο ίσκιος
μιας πεταλούδας.

Αχ, σιγαλινή μου εσύ!

Και να η μοναξιά εδώ, που λείπεις εσύ.
Βρέχει. Και ο μπάτης έχει στρώσει στο κυνήγι
τους αδέσποτους γλάρους.

Το νερό πλατσουρίζει ξυπόλυτο στις λάσπες του δρόμου.
Κι εκεινού εκεί του δέντρου βογκούν
σα να 'ν' ανήμπορα, τα φύλλα.

Μέλισσα μυριόλευκή μου εσύ και απόμακρη,
ζουζουνίζεις ακόμα
γύρω στην ψυχή μου. Ζουζουνίζεις.
Ξαναγεννιέσαι με των χρόνων τα γυρίσματα,
περίκομψη και σιγαλινή.

Αχ, σιγαλινή μου εσύ! Pablo Neruda