Παρασκευή 20 Μαΐου 2011

Ο ποιητής τη συνάντησε να ανοίγει δρόμο με τη μοναδική φωτιά της...Γιώργος Δουατζής



Τα κόκκινα παπούτσια
Γιώργος Δουατζής


Κόκκινα πόθου πάθους
Κόκκινα επιθυμίας αμαρτίας
Κόκκινα έντασης φευγιού
Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς
Κόκκινα
Ολέθρια κόκκινα
Παπούτσια κόκκινα

Εικόνα κόκκινη θολή του έρωτα

Παπούτσια κόκκινα
σε κίνηση
Αέρας φωτιά και θάνατος

Δεν ήξερε κανείς

πόσα αρσενικά κύτταρα
ξέμειναν στα παπούτσια της

πόσα χέρια
έβγαλαν ευλαβικά
τα κόκκινα παπούτσια
για να αποκαλυφθούν τα πόδια
που στήριζαν το φλογερό πάθος

πόσες ιδρωμένες ανάσες
νότισαν
αυτή την επιδερμίδα
την Ανδαλουσιάνικη
τσιγγάνικη
σκούρα
ολέθρια
κόκκινα ολέθρια

πόσα αναφιλητά συντρόφεψαν
το φευγιό της
στηριγμένο σε αυτά τα ίδια
κόκκινα σε κίνηση παπούτσια
των αποχωρισμών
των σταθμών
των λιμανιών
που έπαιρναν πάντα μακριά
και ποτέ δεν έφερναν
αγαπημένους

Κόκκινα παπούτσια
με ήχους εικόνες μυρωδιές
τόσο κόκκινα…
Τόπος ο χορός
Εκεί που άνοιγε δρόμο
με την φωτιά
ανάμεσα στα σκέλια της
στηριγμένη από τα μοναδικά
κόκκινα της πυρκαγιάς παπούτσια
που δεν ήξερε ποτέ κανείς…

Την οδηγούσαν ή τα οδηγούσε;

Κι έλεγες

ποιος κινάει αλήθεια πρώτος
την μοναδική τέλεση
ιερουργία
σε θεό έλληνα
του Ολύμπου
άγνωστο παθιασμένο
με ανθρώπινα ελαττώματα


ποιος κινάει αλήθεια πρώτος
την έλευση έγερση
τελετής
εξαίσιας νομαδικής αξέχαστης

η μουσική
ή
το παλλόμενο κορμί της;

Ποιος κινάει ποιος
αυτό το χορό τον
παλιό σαν άνθρωπο
ευαίσθητο σαν αγάπη
παθιασμένο σαν έρωτα
υψωμένο σαν ιδανικό
χρήσιμο σαν αγώνα
όμορφο σαν αγαπημένη
ζεστό σαν αγκαλιά
απέραντο σαν ωκεανό

Κι όλα αυτά
με το παλλόμενο κορμί– τόξο

στηριγμένα
στα κόκκινα σαν αίμα κι αγκαλιά
στα αιωρούμενα και στέρεα
στα όμορφα και σημαδεμένα
από χιλιάδες έρωτες κι όνειρα
ονειρώξεις κι εντάσεις
κόκκινα
βαθιά κόκκινα
ολέθρια κόκκινα
παπούτσια

Τώρα που κοκκίνισε ο ορίζοντας
αυτά χορεύουν με ρυθμό
οδηγητή ψυχών και μουσικών


Οι φωνές χάνονται στην εικόνα της
τη στηριγμένη στα κόκκινα
σπάνια παπούτσια

Ο ποιητής τη συνάντησε
να ανοίγει δρόμο
με τη μοναδική φωτιά της
σε κείνο το υπόγειο της Μαδρίτης
με καπνούς κόκκινο κρασί
ήχους πρωτόγνωρους
μυρωδιές που σημαδεύουν

Δεν ξέρει κανείς που οδηγεί
με το βλέμμα στον ουρανό
τα πόδια στέρεα στη γη
και κείνα
κόκκινα αυτοδύναμα
να στηρίζουν φαντασιώσεις
ομορφιά
αλήθεια
δύναμη
έξαρση
αντάρα

πόνο
Ζωή
που παίζεται σε δυο στιγμές
καθώς τα φονικά
όταν η ιδρωμένη εκδίκηση
λάμπει στο φως του φεγγαριού

Εικόνες κόκκινες
σημαδεύουν τη μνήμη
με τραγούδια μακρινά
Ανδαλουσίας
ενός Φεντερίκο Γκαρθία
με τα περιστέρια αγκαλιά

Τότε και πάντα
η νύχτα δεν έχει τέλος
η ποίηση δεν έχει τέλος

Οι ωδές στην κόκκινη φωτιά
στα κόκκινα παπούτσια
δεν έχουν τέλος

Το τραγούδι μου μέσα στη νύχτα
όταν η πόλη κοιμάται ύπνο βαθύ
δεν έχει τέλος

Όσο υπάρχουν άνθρωποι
και κόκκινα
υπέροχα κόκκινα
ολέθρια κόκκινα παπούτσια

Ζωή
ποίηση έρωτας κι ωδές
δεν έχουν τέλος

γιατί πώς θα ξημέρωνε
χωρίς ωδές τραγούδια ποιήματα
και κόκκινα παπούτσια








Δευτέρα 9 Μαΐου 2011

Όσο αντέχουμε ακόμα τα τραγούδια λιγότερο θανάσιμη γίνεται η μοναξιά μας....Ντίνος Χριστιανόπουλος



Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ερμηνεία: Γιάννης Μπογδάνος
Από τον δίσκο "Μικραίνει ο κόσμος" (1982)

Σ' αυτήν εδώ τη γειτονιά, σ' αυτά εδώ τα μέρη
ο φωτογράφος θα 'πρεπε να ήτανε ξεφτέρι
να 'ταν τεχνίτης, μερακλής κι από ομορφιά να ξέρει.
Σ' αυτήν εδώ τη γειτονιά ας ήμουν φωτογράφος,
να υπηρετώ την ομορφιά με τέχνη και με πάθος.
Να 'ρχοντ' ομορφοκόριτσα και λαϊκές παρέες,
να παίρνουν πόζες όμορφες, καμαρωτές κι ωραίες
για εικοσιτετράωρες και εβδομαδιαίες







Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ερμηνεία: Ντίνος Χριστιανόπουλος
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

μπατιρημένο κουρείο
Σαββάτο βράδυ
χωρίς δουλειά

μπατιρημένο κορμί
Σαββάτο βράδυ
χωρίς έρωτα






Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ερμηνεία: Ντίνος Χριστιανόπουλος
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

Η νύχτα είναι παγερή
και μ' έχεις στήσει.
Με γέλασες με γέρασες.







Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Κώστας Ριτσώνης
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

Καμιά φορά όταν κοιμούνται κουρασμένα
κάτι παιδιά που αγαπάνε το τραγούδι
ζηλεύουνε την δόξα σου και βλέπουν στ' όνειρό τους
πως τραγουδούν στα κέντρα
και στις συναυλίες
με την δική σου την φωνή.

Μα ξημερώνει και τελειώνουν τα τραγούδια
ήρθε η ώρα να ετοιμασθούν
και στην δουλειά τους βιαστικά να πάνε







Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

Κίνδυνο μαύρο σύννεφο
οι μάγισσες μου λένε
τ' αηδόνια αυτά που κελαηδούν
μου φαίνονται πως κλαίνε.
Συ στο σχολειό δεν έμαθες
να γράφεις ραβασάκια
στα χείλη σου τα ρόδινα
που τα 'βρες τα φαρμάκια.







Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Γιώργος Σεφέρης
Ερμηνεία: Γιάννης Μπογδάνος -- Αιμιλία Κουγιουμτζή
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.


Το ποίημα ανήκει στη συλλογή «Μυθιστόρημα» (1935)
του Γιώργου Σεφέρη και έχει ως εξής:

ΙΗ΄

Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιω ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ένα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Ό,τι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.







Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Στίχοι: Τάσος Κόρφης
Ερμηνεία: Αντώνης Καλογιάννης
Ο δίσκος κυκλοφόρησε το χειμώνα του 1982 από τη Lyra.
Το εξώφυλλο περιλαμβάνει ένα πίνακα του Γιώργου Σταθόπουλου.

Μικραίνει ο κόσμος κι η θάλασσα γίνεται κήπος,
στερεύει το φως στις γυμνές αποβάθρες,
μ' ασβέστη σκεπάζουν τα δάκρυα.
Σεντόνι λευκό, χειρουργείου
σκεπάζει τ' ανήσυχα χέρια.

Μα εσύ ματωμένη καρδιά μου
και πάλι μαζί σου με πας
ταξιδιώτη με πας για ναυάγιο.







Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ερμηνεία: Γιάννης Κούτρας & χορωδία
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

Καημένε Μακρυγιάννη, να 'ξερες
γιατί το τσάκισες το χέρι σου.
Το τσάκισες για να χορεύουν σέικ
τα παιδιά μας.






Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Μίλτος Σαχτούρης
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

Ένας ναύτης ψηλά
στα κάτασπρα ντυμένος
τρέχει μες στο φεγγάρι.
Κι η κοπέλα απ' τη γης
με τα κόκκινα μάτια
λέει ένα τραγούδι
που δε φτάνει ως το ναύτη.
Φτάνει ως το λιμάνι
φτάνει ως το καράβι
φτάνει ως τα κατάρτια.
Μα δε φτάνει ψηλά στο φεγγάρι.






Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή & Γιάννης Μπογδάνος
Από τον δίσκο "Μικραίνει ο κόσμος" (1982)

Ας παίζει το τρανζιστοράκι, ας μεταδίδει
τη θεία λειτουργία και παλιές οπερέτες.
Ας δίνει μια επίφαση ειρήνης
το ταραγμένο σπίτι μας.
Όσο αντέχουμε ακόμα τα τραγούδια
λιγότερο θανάσιμη γίνεται η μοναξιά μας.





Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Ντίνος Χριστιανόπουλος
Ερμηνεία: Γιάννης Μπογδάνος
[Από τον δίσκο «Μικραίνει ο κόσμος» (1982)]

Παροπλισμένα γεροντάκια και νταντάδες
μικρά παιδιά που παίζουν στα λουλούδια
και κουλουρτζήδες και μικροί αλήτες
τα πρωινά στολίζουνε το πάρκο.
Κι ο ήλιος λάμπει μέσ' απ' τα φυλλώματα,
κι όλα είν' ωραία και μικροαστικά.
Μα όταν πέσει η νύχτα, αλλάζουν όλα.
Μούτρα επικίνδυνα κυκλοφορούνε τώρα,
λογιώ λογιώ υποκείμενα πίσω από τα δέντρα.
Μονάχα πού και πού κάνα ζευγαράκι
τον έρωτά του ριψοκινδυνεύει
μπροστά σε μάτια που αχόρταγα κοιτούνε.
Κι όλο το πάρκο γίνεται πρατήριο,
που βγάζει στο σφυρί την παρθενιά του.
Μα το πρωί, θα 'ρθει το συνεργείο
του Δήμου, βιαστικά να καθαρίσει
μαντήλια βρώμικα, χαρτιά τσαλακωμένα
νά 'ρθει ο ήλιος, νά 'ρθουν τα παιδιά,
να παίξουν στα λουλούδια ανυποψίαστα.





Μουσική: Σταύρος Κουγιουμτζής
Ποίηση: Κώστας Ριτσώνης
Ερμηνεία: Αιμιλία Κουγιουμτζή
Από τον δίσκο "Μικραίνει ο κόσμος" (1982)

Τι σημαίνει αγάπη

Πρόσεξε αυτόν τον τούρκικο σκοπό
τον αμανέ που λέει η τραγουδίστρια
για να μάθεις τι σημαίνει υπακοή
να καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη.





Πέμπτη 5 Μαΐου 2011

EL SENTIR DE REMEDIOS AMAYA

































Τρίτη 3 Μαΐου 2011

"Τίμιος κύριε...τίμιος...Αργόστροφοι όλου του κόσμου κινηθείτε"....σε αγαπήσαμε πολύ..πάρα πολύ Θανάση μας..στο καλό καλέ μας Άνθρωπε!!!!!






















































"Η Ελλάδα πεθαίνει. Έκανε τον κύκλο της.

Μα αν είναι να πεθάνει, να το κάνει γρήγορα,
γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει πολύ θόρυβο"







Κυριακή 1 Μαΐου 2011

Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ. Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές». Οι φυλακές τους «τρομοκράτες» Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους» ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ



Μη με σταματάς. Ονειρεύομαι.
Ζήσαμε σκυμμένοι αιώνες αδικίας.
Αιώνες μοναξιάς.
Τώρα μη. Μη με σταματάς.
Τώρα κι εδώ για πάντα και παντού.
Ονειρεύομαι ελευθερία.
Μέσα απ' του καθένα
την πανέμορφη ιδιαιτερότητα
ν' αποκαταστήσουμε
του Σύμπαντος την Αρμονία.
Ας παίξουμε. Η γνώση είναι χαρά.
Δεν είναι επιστράτευση απ' τα σχολεία
Ονειρεύομαι γιατί αγαπώ.
Μεγάλα όνειρα στον ουρανό.
Εργάτες με δικά τους εργοστάσια
συμβάλουν στην παγκόσμια σοκολατοποιία.
Ονειρεύομαι γιατί ΞΕΡΩ και ΜΠΟΡΩ.
Οι τράπεζες γεννάνε τους «ληστές».
Οι φυλακές τους «τρομοκράτες»
Η μοναξιά τους «απροσάρμοστους».
Το προϊόν την «ανάγκη»
Τα σύνορα τους στρατούς
Όλα η ιδιοχτησία.
Βία γεννάει η Βία.
Μη ρωτάς. Μη με σταματάς.
Είναι τώρα ν' αποκαταστήσουμε
του ηθικού δικαίου την υπέρτατη πράξη.
Να κάνουμε ποίημα τη Ζωή.
Και τη Ζωή πράξη.
Είναι ένα όνειρο που μπορώ μπορώ μπορώ
Σ' ΑΓΑΠΩ
και δεν με σταματάς δεν ονειρεύομαι. Ζω.
Απλώνω τα χέρια
στον Ερωτά στην αλληλεγγύη
στην Ελευθερία.
Όσες φορές χρειαστεί κι απ' την αρχή.
Υπερασπίζομαι την ΑΝΑΡΧΙΑ.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ