Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη, τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή, δεν αντέχω της βολής τη σιγή...


Φυσάει κόντρα σε ολάκερη γη,
τ' αγρια πετούμενα δε βρίσκουν πηγή,
δεν αντέχω της βολής τη σιγή.
Και δω απ' τον τόπο που έζησα τη φυγή,
ρίχνω αλάτι στη βαθιά τους πληγή,
τάζομαι πρόσφυγας και σε καλό να μου βγει.

Γυρνάω στον κόσμο, πουθενά δε βλέπω ξένο όπου μένω.
Γυρνάω πίσω και από όποιον συναντήσω, μαθαίνω.
Δίνω, παίρνω, ανασαίνω από τα χρώματα, πληθαίνω,
από τ' αρώματα μαγεύομαι και ταξιδεύω.
Γυρεύω για όλους μας το ίδιο όμορφο στέγαστρο,
φτιάχνω φωτιά για όποιον θέλει κόσμο αταίριαστο.

Για τα μάτια ενός παιδιού που ψάχνει γη, γκρεμίζω ουρανούς,
λυτρώνω μάνες και γιους.
Κάνω τη γλώσσα μου την πορφυρένια, ατόφιο μολύβι·
και τη ψυχή μου ένα απέραντο από στίχους καλύβι.
Ρίχνω το κάστρο σας, φτύνω του άστρου σας την κόχη.
Γίνομαι αύρα αλμυρή και στερνοβρόχι.

Πάρε τα όχι και ξεκούρνιασε από αυτή τη γωνία
που στο κουφάρι σου πετάξαν τα κλεμμένα μ'αφθονία,
άρνησή μου στομωμένη (πυρωμένη), λύσου καημένη,
γίνε κλωστή στην ανέμη τυλιγμένη
να σου δώσω μια, να γυρίζεις για πάντα και πάντα
να σου φυσάω πρίμα, κράτα μου αγάντα
μέχρι να βρούνε απάγκιο όσοι ζουν σε φυγή.
Καινούρια αρχή και σε καλό να τους βγει.

Σε καλό θα μου βγει κι ας τρίξουν οι σκαρμοί μου.
Έχω μαζί μου, σ' αυτό το σάλεμα που κάνεις ψυχή μου,
την αυταπάρνησή μου, το μαγικό ραβδί μου,
κάνω τ' αδύνατα να ξεπερνάνε τη φωνή μου.
Τιμή μου, λίγα μου βήματα σκίζουν τη λάσπη.
Πάρε τα χνάρια μου αντί για χάρτη
και στα μπαγκάζια σου μη στριμώξεις ντροπή,
ούτε σιωπή.

Υστερόγραφο: δε πιστεύω στη τύχη.
Όταν τα ψέμματα πεθαίνουν, γεννιούνται ωραίοι στίχοι
και γλυκαίνουν το μίσος στους ιχνανθρώπους
ή τους πετάνε για πάντα μες στους πανέρημους τόπους.
Λόγια κρυμμένα μου, θρυμματισμένα μου
κάνατε απόσβεση σε όσα είχα μέσα μου.
Σύξυλη η μπέσα μου μπροστά στη βρώμικη ιστορία,
μύθος απέθαντος και ωμή αλληγορία.
Περιγελάστε με, δειλοί, ξεχάστε με,
πλέξτε με φιτίλι και ανάψτε με·
μέσα στην πλάνη σας ένα όνειρο ατόφιο θα εκραγεί







Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Oye a esta hora exactamente hay un niño en la calle Hay un niño en la calle..



Hay un niño en la calle

A esta hora exactamente,
Hay un niño en la calle....
¡Hay un niño en la calle!

Es honra de los hombres proteger lo que crece,
Cuidar que no haya infancia dispersa por las calles,
Evitar que naufrague su corazón de barco,
Su increíble aventura de pan y chocolate
Poniéndole una estrella en el sitio del hambre.
De otro modo es inútil, de otro modo es absurdo
Ensayar en la tierra la alegría y el canto,
Porque de nada vale si hay un niño en la calle.

Todo lo toxico de mi país a mi me entra por la nariz
Lavo autos, limpio zapatos, huelo pega y también huelo paco
Robo billeteras pero soy buena gente soy una sonrisa sin dientes
Lluvia sin techo, uña con tierra, soy lo que sobro de la guerra
Un estomago vacío, soy un golpe en la rodilla que se cura con el frío
El mejor guía turístico del arrabal por tres pesos te paseo por la capital
No necesito visa pa volar por el redondel porque yo juego con aviones de papel
Arroz con piedra, fango con vino, y lo que me falta me lo imagino.

No debe andar el mundo con el amor descalzo
Enarbolando un diario como un ala en la mano
Trepándose a los trenes, canjeándonos la risa,
Golpeándonos el pecho con un ala cansada.
No debe andar la vida, recién nacida, a precio,
La niñez arriesgada a una estrecha ganancia
Porque entonces las manos son inútiles fardos
Y el corazón, apenas, una mala palabra.

Cuando cae la noche duermo despierto, un ojo cerrado y el otro abierto
Por si los tigres me escupen un balazo mi vida es como un circo
pero sin payaso
Voy caminando por la zanja haciendo malabares con 5 naranjas
Pidiendo plata a todos los que pueda en una bicicleta en una sola rueda
Soy oxigeno para este continente, soy lo que descuido el presidente
No te asustes si tengo mal aliento, si me ves sin camisa con las tetillas al viento
Yo soy un elemento mas del paisaje los residuos de la calle son mi camuflaje
Como algo que existe que parece de mentira, algo sin vida pero que respira

Pobre del que ha olvidado que hay un niño en la calle,
Que hay millones de niños que viven en la calle
Y multitud de niños que crecen en la calle.
Yo los veo apretando su corazón pequeño,
Mirándonos a todas con fábula en los ojos.
Un relámpago trunco les cruza la mirada,
Porque nadie protege esa vida que crece
Y el amor se ha perdido, como un niño en la calle.

Oye a esta hora exactamente hay un niño en la calle
Hay un niño en la calle.





Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Morning Sun

















Τρίτη 27 Σεπτεμβρίου 2011

Γλυκειά μου αγάπη No Pasaran!!!!


Syntagma Square 20110925





Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Ζωγραφίζω δίχως πινέλα καθότι για μένα ο καλύτερος χρωστήρας είναι τα δάχτυλά μου...Giannis Stratis




Τα έργα ζωγραφικής, τα σχέδια, τα λάδια σε ξύλα και οι μικτές τεχνικές που ακολουθώ, πορεύονται στα χνάρια της αφηρημένης ζωγραφικής, ως μία κατάσταση διαχρονικότητας. Χρησιμοποιώντας τόσο την Αρχαία όσο και τη σύγχρονη Ελληνική κουλτούρα ως θεματολογία, οι χαρακτήρες μου δημιουργούνται ως μία οπτική επιβράβευση της ανθρωπότητας, αποδίδοντας στους εαυτούς τους μία ταυτότητα μέσα από την ηθική, την ικανότητα και το προσωπικό συναίσθημα. Υιοθετώ την ωμή και αποφασιστική τεχνοτροπία, για να μεταφέρω την προοπτική που αντηχεί από το έργο στον θεατή.

Giannis Stratis "ΑΙΓΑΙΟ-ΕΛΛΑΔΑ"

Painting "Wind and Sea", Music Yanni "Spirit Of Nature"





Ενοχλημένος από την σκληρή κοινωνική πραγματικότητα τού «Σήμερα», η οποία, κατά την άποψή μου, διαρκώς οδηγείται βαθύτερα σε μια νέα τάξη πραγμάτων, σε συνδυασμό με τα τεχνολογικά επιτεύγματα, βλέπω τον άνθρωπο να απορροφάται άμεσα και να είναι κατακερματισμένος από τις υλικές του αξίες, όντας πολύ αδύναμος να αντιδράσει για την θετική και πανανθρώπινη ανάπτυξη του.


Τετάρτη 14 Σεπτεμβρίου 2011

Αυτή την στιγμή ζούμε και τον φασισμό και την πείνα , αλλά ποιος είπε ότι δεν έχουμε γενναιότητα; Ο εκφοβισμός δεν θα περάσει.Κωνσταντίνος Παλιατσάρας




Η Αρχαία τραγωδία, το Θέατρο όπως και η Όπερα εμπεριέχουν τρομερές αλήθειες και κωδικούς που στην εποχή μας παραποιούνται σε ένα επικίνδυνα μεγάλο ποσοστό.







Η ώρα περνούσε και όσο μιλούσα με τον τενόρο Κωνσταντίνο Παλιατσάρα μου ήρθαν στο νου κάποιοι στίχοι από το υπέροχο ποίημα του Οδυσσέα Ελύτη «Ο μικρός Ναυτίλος».

Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη/ και φταίνε αυτοί που μου/μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφάνειας/Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία./Ούτε, πολύ περισσότερο, μια ανταμοιβή./Ήταν ένα δικαίωμα.

Ίσως, με ενέπνευσε ο λόγος του, που στάθηκε επί της ουσίας. Το ουκ εν τω πολλώ το ευ είναι στάση ζωής για τον λυρικό καλλιτέχνη, που αποφεύγει τα κατεβατά και τις χωρίς λόγο επεξηγήσεις. Ανακαλύπτοντας την όπερα μπήκε σε ένα μαγικό κόσμο , από τον οποίο βγαίνει για να παλέψει για τις αξίες της ζωής. Έτσι, αντιλαμβάνεται καλύτερα τον κόσμο, καταλαβαίνει τους ανθρώπους και ζει άμεσα τη μουσική. Στο λυρικό θέατρο βέβαια είναι λίγο διαφορετικά :Τραγουδάει ένα τόνο που φεύγει ανεπιστρεπτί και μετά μένει μόνο μια ανάμνηση και ο απόηχος από το χειροκρότημα.

Είσθε από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους Έλληνες τενόρους. Γιατί δεν σας βλέπουμε πιο συχνά; Πιστεύετε, ότι σε αυτή τη χώρα έχουν αδικήσει το ταλέντο σας ;

Η αδικία υπάρχει σε όλους τους τομείς της ζωής, εγώ γιατί να αποτελώ εξαίρεση; Αν όμως θέλω να είμαι δίκαιος δεν αισθάνομαι καθόλου αδικημένος από τη μουσική που επέλεξα να εκφράζομαι.

Ο ομότεχνός σας, ο αξέχαστος Λουτσιάνο Παβαρότι έλεγε: «Στην όπερα, όπως και σε οποιοδήποτε δραματική τέχνη, για να έχεις ζήτηση και υψηλές απολαβές πρέπει να είσαι καλός, φυσικά, αλλά και διάσημος. Και αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα»Ποιά είναι η δική σας άποψη;

Η μόνη που είναι δυσανάλογη η φήμη της με την καλλιτεχνική της αξία είναι η Κάλλας. Βεβαία υπάρχουν καλλιτέχνες που λόγω μυαλού κατάφεραν να περάσουν μια φήμη που κρύβει μια όχι τόσο ανάλογη καλλιτεχνική αξία, αλλά ποιος το καταλαβαίνει; Λίγοι.

Γνωρίζετε για την συρρίκνωση των κρατικών σκηνών και του εθνικού μας μελοδράματος που προωθεί η κυβέρνηση;

Η Τέχνη και ο πολιτισμός είναι η βιτρίνα του επιπέδου της κάθε χώρας. Εδώ στην Ελλάδα που γέννησε το -Θέατρο επιθυμούν να κλείσουν ακόμα και το Θεατρικό Μουσείο. Είναι ένα ολέθριο ντόμινο ξεφτίλας.

Ποια ήταν η πιο δύσκολη αλλά και η πιο συγκλονιστική στιγμή της καριέρας σας;

Μετά από ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα να βρίσκομαι στην Εθνική Λυρική Σκηνή και να τραγουδώ τον εξαιρετικά απαιτητικό ρόλο του Τζίμη στο ''Μαχάγκοννυ'' του Κουρτ Βαϊλ με φρικτούς πόνους.

Kαμαρώνουμε εμείς οι φίλοι σας για την αγωνιστικότητά σας όπως αυτή την εκφράζετε μέσω Fb; Κατεβαίνετε συχνά στην πλατεία;

Έχω δώσει στη ζωή μου πολλούς αγώνες ενάντια στην ηλιθιότητα ,την προκατάληψη ,την καταπίεση και την αγνωμοσύνη σε πολλά επίπεδα. Όσο για την πλατεία όχι τόσο όσο επιθυμώ, γιατί η πλατεία πρέπει να είναι στη Βουλή και η Βουλή στην πλατεία.

Ο Τσάρλι Τσάπλιν , όταν ρωτήθηκε, τι είναι το χειρότερο πράγμα για τον άνθρωπο είχε πει: «Ο φασισμός», ενώ ο Όρσον Ουέλλες είχε δηλώσει: «Η πείνα και ο φόβος». Εσείς, τι θεωρείται το χειρότερο για τον άνθρωπο;

Αυτή την στιγμή ζούμε και τον φασισμό και την πείνα , αλλά ποιος είπε ότι δεν έχουμε γενναιότητα; Ο εκφοβισμός δεν θα περάσει.

Πώς εξηγείτε, ότι τα κράτη και οι εξουσίες. Δεν βλέπουν με καλό μάτι τον πολιτισμό και την παιδεία και είναι φειδωλοί απέναντί τους ως προς την οικονομική ενίσχυση σε αντίθεση με τον εξοπλισμό που δεν φείδονται χρημάτων;

Το σχέδιο είναι να εξαφανιστεί ο Πολιτισμός, τα ευγενή αισθήματα, η γνώση της αληθείας ,τα πραγματικά ιστορικά γεγονότα και καθετί που κάνει τον Άνθρωπο ευτυχισμένο. Σε τελική ανάλυση επαναλαμβάνεται το ξεγέλασμα των αυτοχθόνων ιθαγενών της κάθε χώρας, Βλέπε Ινδιάνους της Αμερικής.

Νομίζετε ότι η τέχνη επαναπροδιορίζει ή επισημαίνει προαιώνια και πανανθρώπινα διλλήματα, όπως είναι η ύβρις, ο φόβος…

Η Αρχαία τραγωδία, το Θέατρο όπως και η Όπερα εμπεριέχουν τρομερές αλήθειες και κωδικούς που στην εποχή μας παραποιούνται σε ένα επικίνδυνα μεγάλο ποσοστό.

Μια παράσταση όπερας είναι τελικά τα φώτα, τα σκηνικά, τα λαμπερά κοστούμια, τα εφέ ή η φωνή;

Είναι όλα αυτά που λες αλλά και κάτι άλλο. Δεν υπάρχουν μεγάλες προσωπικότητες που πάνω τους να κτίζεται μια παράσταση αλλά μόνο καλοί διεκπεραιωτές. Αλλά πολύ καλοί.

Από τις πρώτες αναμνήσεις των παιδικών σας χρόνων σας έλκυε το θέαμα να κάνετε αυτοσχέδιες λυρικές σκηνές;

Ναι. Μικρός έπαιζα έργα στο κουκλοθέατρό μου και καλούσα όλη τη γειτονιά.

Υπάρχει κάτι που μπορεί να σας μελαγχολήσει;

Το φθαρτό μας και ότι δεν είμαστε τίποτα .

στη Σμαράγδα Μιχαλιτσιάνου









"Αργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυτοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο
πόλο της περηφάνειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να την καταλάβεις.
Μια μέρα που ένιωθα να με έχουν εγκαταλείψει όλα και μια
μαγάλη θλιψη να πέφτει αργά στη ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατούσα, μεσ' τα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου. Το' κοψα και το' φερα στο απάνω χείλη μου. Ευθύς κατάλαβα ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ΄αυτή τη στιφή από αλήθεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ' ελαφρύ βήμα και καρδιά ιεραποστόλου.
Ώσπου, σε μεγάλο βάθος μου έγινε συνήδειση ότι όλες οι θρησκείες λένε ψέματα.
Ναι, ο παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότερο μια ανταμοιβή.΄Ηταν ένα δικαίωμα."
Οδυσσέα Ελύτη «Ο μικρός Ναυτίλος»










Έχω δώσει στη ζωή μου πολλούς αγώνες ενάντια στην ηλιθιότητα ,την προκατάληψη ,την καταπίεση και την αγνωμοσύνη σε πολλά επίπεδα. Όσο για την πλατεία όχι τόσο όσο επιθυμώ, γιατί η πλατεία πρέπει να είναι στη Βουλή και η Βουλή στην πλατεία.





Η Ποίηση από τη φύση της σκύβει με αγάπη στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον διεκδικούντα και αντιστρατεύεται κάθε μορφή εξουσίας.. Δουατζής




- Κάθε πρωί τον φυλάκιζαν. Εκείνος έφτιαχνε
σκάλες πανύψηλες με στίχους. Ως τον ουρανό
πανύψηλες. Και κάθε σούρουπο τον έβρισκαν
ανάμεσα τους, να μοιράζει φωτοστέφανα
στους αδύναμους..

Ποιητές και ιδιωτική εσωστρέφεια

Η Ποίηση δεν είναι μια απλή καταγραφή όσων συναισθηματικά και μόνον συμβαίνουν “εντός” του ποιητή. Η Ποίηση δεν έχει σκοπό την περίτεχνη χρησιμοποίηση λέξεων που χαρίζουν αισθητική απόλαυση χωρίς περιεχόμενο. Η Ποίηση δεν απέχει από τα τεκταινόμενα στην κοινωνία και τον κόσμο. Η Ποίηση αφουγκράζεται τις αγωνίες του διπλανού και προσφέρει βάλσαμο στην ψυχή του τα τραγούδια της. Η Ποίηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κλείνεται στην ασφυκτική “ιδιωτική εσωστρέφεια*” των τελευταίων δεκαετιών.

Η Ποίηση δεν υπάρχει, παρά ταυτισμένη με την αποδοχή της μοναχικότητας του δημιουργού, τη διεισδυτική σκέψη, τα πετάγματα του νου, την ανακάλυψη νέων αληθειών, τη συμπόρευση με τη φιλοσοφία. Η μοναχικότητα όμως δεν μπορεί να συνιστά στοιχείο, δικαιολογία, ουσιαστικής απομόνωσης. Η Ποίηση από τη φύση της σκύβει με αγάπη στον άνθρωπο, στον αδύναμο, στον διεκδικούντα και αντιστρατεύεται κάθε μορφή εξουσίας.

Ο ποιητής προσλαμβάνει, αναλύει, καταγράφει όσα γίνονται γύρω του και συχνά διαβλέπει τα επερχόμενα. Ο ποιητής αγαπάει με ανιδιοτέλεια τους ανθρώπους. Έχει πλήρη επίγνωση της τραγικότητας της ανθρώπινης ύπαρξης. Τραγικότητας, όχι για την τελευταία πράξη ζωής, το θάνατο, αλλά για την ποιότητα της ίδιας της ζωής. Μιας ζωής, η οποία δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αξίες και ιδανικά και με πάγια αιτούμενα την ελευθερία, το δικαίωμα στην εργασία, την υγεία, την Παιδεία, τη γνώση και σε ό,τι αποτελεί συστατικό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Η σαφής αντιεξουσιαστική τάση, η υπεράσπιση των κάθε λογής αδυνάτων, η ανιδιοτέλεια, η αγάπη στον άνθρωπο, η στήριξη κάθε προσπάθειας για καλύτερη ζωή, ήταν πάντοτε και είναι συστατικά πολιτικής στάσης και στοιχεία που χαρακτηρίζουν κάθε γνήσιο δημιουργό, πόσο περισσότερο τους ποιητές.

Νομίζω ότι πρέπει έστω και τόσο αργά, τώρα, να δούμε την καταστροφική έως σήμερα εσωστρέφεια – αδιαφορία για τον διπλανό μας, που χαρακτήρισε τα τελευταία τριάντα χρόνια την ποιητική παραγωγή, να κάνουμε την αυτοκριτική μας ως μονάδες του κοινωνικού συνόλου, μακριά από επάρσεις και μικρόψυχες αλαζονείες και επιτέλους να στρέψουμε το ποιητικό μας έργο στον άνθρωπο και όχι στον ...μέγα εαυτό μας.

Ευτυχώς για τον τόπο και για την Ποίηση, υπάρχουν πολλές εξαιρέσεις στον κανόνα της “ιδιωτικής εσωστρέφειας”, η οποία οδήγησε στο τραγικό σημείο που έφτασε σήμερα η χώρα μας. Μπορούν και οφείλουν οι ποιητές μας να ξεφύγουν από την προσήλωση στο προσωπικό, ώστε να στραφούν δημιουργικά στο συλλογικό, διότι αυτή η στροφή αποτελεί μονόδρομο για κάθε γνήσιο δημιουργό και κυρίως την απαιτούν οι καιροί, ώστε να γίνουν παραγωγικές οι ευαισθησίες μας κι εμείς ακόμα πιο χρήσιμοι.

Γιώργος Δουατζής

* Στην αρχαιότητα ιδιώτης ήταν αυτός που ασχολείται μόνον με τα προσωπικά του και αγνοεί τα κοινά και γι αυτό χαρακτηρίζονταν - και ήταν υψίστη προσβολή – ιδιώτες, ήτοι κουτοί, διότι μόνον ένας βλάκας ήταν δυνατόν να “ιδιωτεύει”.