" Έτρεμε η καρδιά του, αλλά.. πέταξε στα φτερά του χαρταετού Κι ο ουρανός τού 'πε τα μυστικά του"

Tο Παιδί κι ο Χαρταετός
(ή Το Παιδί και το Αεροπλάνο)
του Marcel Khalife

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι.
Έπαιζε στο χωριό του, ψάχνοντας για σπάγκο
να πετάξει ψηλά το χαρταετό του.
Κοίταξε τριγύρω κι έλεγε,
"δεν ξέρω τι 'ναι αυτό που λάμπει"
"Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό"
"Έρχεται προς τα εμένα"

Ήταν κάποτε ένα μικρό αγόρι...
Έπαιζε στο χωριό του, ψάχνοντας για σπάγκο
να πετάξει ψηλά το χαρταετό του
Κοίταξε τριγύρω κι έλεγε: "δεν ξέρω τι 'ναι αυτό που λάμπει"
"Δείτε, κοιτάξτε ένα χαρταετό"
"Έρχεται προς τα εμένα"
"Είναι μεγάλος χαρταετός,
μόνος του πετά δε χρειάζομαι σπάγκο"
"Κι έχει φτερά πιο μεγάλα απ'το σπίτι του γείτονα
" Έτρεμε η καρδιά του, αλλά..
πέταξε στα φτερά του χαρταετού
Κι ο ουρανός τού 'πε τα μυστικά του.

Σταμάτησε στην πλατεία
και φώναξε τους φίλους του.
Κι ο ήχος του αεροπλάνου
πιο δυνατός απ' όλες τις φωνές.
Μαζευτήκαν γύρω τα παιδιά
κι έπαψαν το παιχνίδι,
Κι αναστατώθηκε ο τόπος,
σαν ψέμα έμοιαζε η ιστορία.
Κι ο ήχος έγινε σύννεφο καπνού,
δεν ξέρω τι συνέβη...
Ακούστηκε μια σειρήνα.

Το αεροπλάνο που μετέφερε
ποιήματα και μύθους,
Άναψε στη γη φωτιά και γκρέμισε το σπίτι.
Γκρέμισε το σπίτι, το σπίτι...
Και πέταξε μακριά, πάνω στα σύνορα..
Τα σύνορα που με γέννησαν, αστραπές.
Βροντές.. βομβάρδισαν τον κόσμο.

Το παιχνίδι πέταξε, μαζί του κι η ιστορία
Κι έγιναν τα παιδιά της ιστορίας θύματα.
Της ιστορίας που γράφτηκε
στα πεζοδρόμια του χωριού
το φτωχό χωριό που άναψε και κάηκε σαν το κερί..
Κι άναψε το κερί και φώτισε τον ουρανό,
και στον αέρα.. αντήχησε η κραυγή.

"αεροπλάνο" και "χαρταετός"
είναι ίδια λέξη στα Αραβικά







ΜΑΧΜΟΥΝΤ ΝΤΑΡΟΥΙΣ "ΜΑΝΑ ΜΟΥ"

Μου λείπει το ψωμί της μάνας μου
Ο καφές της μάνας μου
Το άγγιγμά της
Φουσκώνουν μέσα μου οι παιδικές μου αναμνήσεις
Μέρα τη μέρα
Πρέπει να δώσω αξία στη ζωή μου
Την ώρα του θανάτου μου
Πρέπει να αξίζω τα δάκρυα της μάνας μου
Και αν έρθω πίσω κάποια μέρα
Βάλε με σα μαντήλι στα βλέφαρά σου
Τα κόκαλά μου σκέπασε με χλόη
Που την αγίασαν τα βήματά σου
Δέσε μας μαζί
Με μια μπούκλα απ' τα μαλλιά σου
Με μια κλωστή που κρέμεται από το φόρεμά σου
Μπορεί να γίνω αθάνατος
Μπορεί να γίνω Θεός
Εάν αγγίξω τα βάθη της καρδιάς σου
Αν καταφέρω και γυρίσω
Κάνε με ξύλα να ανάψεις τη φωτιά σου
Σκοινί για να απλώνεις τα ρούχα σου στην ταράτσα του σπιτιού σου
Δίχως την ευχή σου
Είμαι πολύ αδύναμος για να σταθώ
Μεγάλωσα πολύ
Δώσε μου πίσω τους χάρτες των αστεριών που είχα παιδί
Για να βρω με τα χελιδόνια
Το δρόμο πίσω Στην άδεια σου αγκαλιά.








Ο Νταρουίς γεννήθηκε σε ένα χωριό της Γαλιλαίας (το Αλ Μπίρβα) που τώρα έχει εποικιστεί εξ ολοκλήρου από Ισραηλινούς. Οι πολλές συλλήψεις, οι πολλές φυλακίσεις, τον ανάγκασαν σε αυτοεξορία. Πήγε στη Μόσχα και την Ευρώπη και το Κάιρο, όπου και δούλεψε στην Αλ Αχράμ. Το 1988 στην Ισραηλινή Βουλή, θεωρήθηκε "εχθρός του κράτους του Ισραήλ" για εξής τρεις στίχους:

"Φύγετε από τη γη μας

Από τις ακτές μας, τη θάλασσά μας

Το στάρι μας, το αλάτι μας, τις πληγές μας

Φύγετε"


Ο Ιωσήφ στην αιχμαλωσία

Το τραγούδι του Λιβανέζου μουσικοσυνθέτη Μαρσέλ Χαλίφε, «Πατέρα, είμαι ο Ιωσήφ», είναι ένας μουσικός τονισμός ενός ποιήματος του Παλαιστίνιου ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς. Το ποίημα παρομοιάζει την άθλια κατάσταση των Παλαιστινίων μέσα στον αραβικό κόσμο με αυτήν του Ιωσήφ, ενός προσώπου που απαντά τόσο στη Βίβλο όσο και στο Κοράνι και που εγκαταλείφθηκε από τους 11 αδελφούς του και πωλήθηκε ως σκλάβος στην Αίγυπτο. Η ασαφής παραπομπή του τραγουδιού σε ένα στίχο του Κορανίου οδήγησε στη δίωξη του Μαρσέλ Χαλίφε για βλασφημία από τις υψηλότερες σουνιτικές αρχές του Λιβάνου, εν τούτοις το δικαστήριο του Λιβάνου βρήκε τον Μαρσέλ Χαλίφε αθώο.

Αφιερωμένο σε όλους τους πρόσφυγες του κόσμου

Πατέρα! Είμαι ο Ιωσήφ

Αχ πατέρα, τ' αδέλφια μου δεν μ' αγαπούν,

ούτε στα πόδια τους θέλουν να μ' έχουν.

Αχ πατέρα, με προσβάλλουν, με λιθοβολούν

και με πικρά λόγια με λούζουν.

Τ' αδέλφια μου θέλουν να πεθάνω

και πάνω στο νεκρό μου σώμα να πούνε ψεύτικα εγκώμια.

Κλείνουν την πόρτα σου στα μούτρα μου

και από το περιβόλι σου με διώχνουν.

Φαρμάκι έριξαν στο αμπέλι μου,

Αχ πατέρα!

Το αεράκι όταν πέρασε και απ' τα μαλλιά μου

και τα χάιδεψε,

όλοι ζηλέψαν

και κακιώσανε μαζί μου και μαζί σου.

Σε τι τους έφταιξα, πατέρα,

και τι κακό τούς έχω κάνει;

Πεταλούδες κάθονταν στους ώμους μου,

το σιτάρι μού υποκλινόταν

και πουλιά πετούσαν μέσα από τα χέρια μου.

Τι απ' όλα αυτά είναι λάθος, πατέρα, και γιατί να μου συμβεί εμένα αυτό;

Εσύ δεν είσαι εκείνος που με ονόμασε Ιωσήφ;

Με σπρώξανε να πέσω στο πηγάδι

κι είπαν πως μ' έριξαν οι λύκοι!

Αχ, πατέρα!

Ο λύκοι με λυπούνται πιο πολύ από τ' αδέλφια μου.

Εβλαψα κανέναν όταν τους είπα για το όνειρό μου;

Για τα όνειρο με τους έντεκα πλανήτες, τη σελήνη και τον ήλιο

που γονατίζανε όλοι μπροστά μου;

Ο Μαρσέλ Χαλίφε είναι ένας από τους κορυφαίους μουσικούς του
Λιβάνου,αναδιαμορφώνοντας τη παραδοσιακή αραβική μουσική σε μια νέα επικοινωνιακή μορφή έκφρασης. Ο Χαλίφε με τη τεράστια και πολύ εντυπωσιακή δισκογραφική δουλειά του, συνδυάζει τις αρχαίες αραβικές μουσικές παραδόσεις με τα δυτικά στοιχεία και τα όργανα, συμπεριλαμβανομένου του πιάνου και των μπάσων. Ο Μαρσέλ Χαλίφε είναι γνωστός σε όλο τον κόσμο ως επαναστατικός καλλιτέχνης και είναι μία πολιτιστική εικόνα. Έχει αντιταχθεί αλλεπάλληλα στον πόλεμο,κάνοντας μουσικές παραστάσεις σε βομβαρδισμένα κτήρια κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου στο Λίβανο, και υπερασπίσθηκε με πάθος τα δικαιώματα των Παλαιστινίων. Το 2005 απονεμήθηκε από την ΟΥΝΕΣΚΟ ως καλλιτέχνης για την ειρήνη. Κατά τη διάρκεια του βομβαρδισμού του Λιβάνου από το Ισραήλ το 2006, ο Χαλίφε έγραψε στους συναδέλφους του καλλιτέχνες για την ειρήνη της ΟΥΝΕΣΚΟ. Είπε τα ακόλουθα: "τίποτα δεν δικαιολογεί την τέχνη μας εκτός από το να μιλήσει για εκείνους που δεν μπορούν να μιλήσουν. Αυτή είναι η αιτία για την οποία αφιερώσαμε τις προσπάθειές μας, και η αιτία που επικύρωσαν τις φωνές μας. Η μόνη μας επιθυμία είναι να πάρουμε όσο μπορούμε πιο μακρυά τις φωνές μας, και ορκιστήκαμε να εκδώσουμε την δουλειά μας ως τραγούδια αγάπης, και την ενότητα μας με τα θύματα που διώκονται σε όλο τον κόσμο''. Ο ίδιος ο Μαρσέλ Χαλίφε δεν είναι ξένος στη διαμάχη και τη δίωξη. Απαγορεύθηκε στην Τυνησία επειδή αφιέρωσε τα τραγούδια του σε όλους το πολιτικούς κρατούμενους της χώρας καθώς και όλου του αραβικού κόσμου σε μια συναυλία του εκεί, δικάσθηκε για βλασφημία από το δικαστήριο του Λιβάνου επειδή ένα τραγούδι του αναφερόταν σε ένα στίχο του Κορανίου,και καταγγέλθηκε από τους μουσουλμάνους φανταμεταλιστές βουλευτές του Μπαχρέιν για "ενθάρρυνση της διαφθοράς.''

Το Νοέμβριο του 2007, ένα μέγαρο συναυλιών στο Σαν Ντιέγκο της Αμερικής κάτω από τη πίεση του αμερικανικού εβραϊκού λόμπι της πόλης, ακύρωσε τη σχεδιαζόμενη συναυλία του εκεί με την δικαιολογία ότι θα ήταν "διαιρετικό" και "ανισόρροπο" στο να φιλοξενήσει τον Χαλίφε χωρίς έναν ισραηλινό καλλιτέχνη παράλληλα με αυτόν. Οι πολυάριθμοι θαυμαστές του τραγουδούν το κάθε του τραγούδι. Τα έντονα και συναισθηματικά τραγούδια του φαίνονται να έχουν μια δύναμη πέρα από τις λέξεις και τη μουσική. Στις 30 Νοεμβίου του 2007,ο Μαρσέλ Χαλίφε απονεμήθηκε το μέγα βραβείο του 2007 από το διαπρεπές L'Academie Charles Cros στην κατηγορία παγκόσμιας μουσικής. L'Academie Charles Cros είναι το γαλλικό αντίτιμο της ακαδημίας αμερικανικής δισκογραφίας(επίσης γνωστής ως βραβεία Grammy). Το βραβείο δόθηκε σε αναγνώριση της πιό πρόσφατης δισκογραφικής δουλειάς του,το Taqasim (Ταξίμ),το οποίο ο Μαρσέλ Χαλίφε αφιέρωσε στο φίλο του το διάσημο παλαιστίνιο ποιητή Μαχμούντ Νταρουίς.