Παρασκευή 28 Αυγούστου 2009

Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ’ουρανού με τ’άστρα Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή...










Mονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη διαβάζει ο Γιώργος Γιαννακόπουλος
MONOGRAMMA ODYSSEAS ELYTIS by Giorgos Giannakopoulos







Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς





14 σχόλια:

mareld είπε...

III
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ' αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ' αχανή σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά - κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ' από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ' έχουν τα κύματα
Πώς χαϊδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το "τι" και το "ε"
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ' αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει

Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ' ουρανού με τ' άστρα
Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν' αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο
Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ' ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

mareld είπε...

IV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Πού μ' αφήνεις, πού πας και ποιός, μ' ακούς

Σου κρατάει το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μια μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα-ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς

mareld είπε...

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλημέρα καρδούλα μου.
Εβαλες το πιο αγαπημένο μου ποίημα.
Μεγάλη χαρά να το βρω στην πόρτα σου σήμερα το πρωί.
Να έχεις ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.
Σε φιλώ.

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Μόλις το άκουσα.Είχες δίκηο,πολύ καλό.Σε καθηλώνει.Θέλεις ξανά ξανά αυτή τη φωνή και αυτά τα λόγια στ'αυτιά σου.
Σε απογειώνει και φυσικό είναι να μην θέλεις να γυρίσεις στα καθημερινά.

Ιωάννα είπε...

Κοπελούλα μου, κουτσούνα μου, θαλασσίτσα μου! Επέστρεψες!
Σήμερα κολυμπούσα στις γειτονιές σου. Στην άλλοτε πανέμορφη Δάφνη! Σε σκεφτόμουν. Θα στενοχωριώσουν αν έβλεπες πως την κάψανε και την μαυρίσανε. Θα τα έμαθες πιστεύω. Η θάλασσα όμως παραμένει όνειρο, ποίημα!

Καλώς ήλθες!

Είμαι ακόμη Ζάκυνθο...(δεν ζηλεύεις ε;)

Μηθυμναίος είπε...

Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυό μαζί, μ' ακούς…


Αγαπημένος Ελύτης! Θαυμάσιες φωτογραφίες!!!

Καλημέρα Μαρελντάκι και καλό μήνα!!!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Υπέοχο.
Μα θα πρέπει να το ακούω και να το ξανακούω...
να το διαβάζω και να το ξαναδιαβάζω...
μέχρι να πιστέψω πως κάποτε το ένοιωσα ή και στο μέλλον μπορεί να το ξανανοιώσω.
Σ' ευχαριστώ...

mareld είπε...

Σας αγαπάω!!! Μ΄ακούτε...;

mareld είπε...

Αμαζόνα της καρδιάς μας!!!!

Σε περίμενε εδώ...
"Τόσο η νύχτα,
τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα,
τόσο η σιγαλιά"
για να σου ζεστάνει την ύπαρξη..
εκεί στα ξένα..
να παραμείνεις Ηλιόλουστη!!!

Φιλιάααα!

mareld είπε...

Ναι! έτσι ακριβώς καρδουλίνι!

Όχι δεν θέλεις να γυρίσεις στα καθημερινά...αλλά σκέψου πως να γυρίσεις από τη Γρανάδα στο βροχερό το δάσος..
κοντεύω να ερωτευτώ αυτή τη φωνή..έ..δεν θέλω και πολύ..
έχω στείλει τόσες ευχές σε αυτόν τον άγνωστο άνθρωπο...
σκέφτομαι πόσο όμορφη είναι η ζωή και πόσο ονειρεμένη θα ήταν, αν ολοι μας καταλαβαίναμε την μηδαμηνότητά μας αλλά και την απεραντοσύνη μας..

Φιλάκια!

mareld είπε...

Κουτσουνάκι μου!

Το χειρότερο και από τη μαυρισμένη Δάφνη..είναι οι μαυρισμένες ψυχές..
Δεν μου είπε η μάνα μου τίποτα και καταλαβαίνω το γιατί..το έμαθα απ΄αλλού..

Σε πεθύμησα πολύ..πολύ..
σίγουρα θα πέρασες όμορφα και χαίρομαι για σένα.
Όχι δεν ζήλεψα..η ιδέα σου είναι..
Πες μου έφαγες φιτούρες και παστέλια φρέσκα με κουφετάκια..για μένα;

Στα μωρά και σε σένα χίλια φιλιά!

mareld είπε...

Στράτο μου!

Πελαγήσια ανασαιμιά μας!

Σου εύχομαι ένα υπέροχο Σεπτέμβρη!

πολλά φιλάκια!

mareld είπε...

Τζιβαέρι μου!

"Που πια δεν έχω τίποτα άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα"..
έτσι νιώθω εδώ στο δάσος..αλλά σε λίγο θα φύγω...

Γλυκά φιλάκια!