Yo adivino el parpadeo de las luces que a lo lejos van marcando mi retorno son las mismas que alumbraron con sus palidos reflejos hondas horas de dolor y aunque no quize el regreso siempre se vuelve a su primer amor la quieta calle, donde el eco dijo tuya es mi vida, tuyo es mi querer bajo el burlon, mirar de las estrellas que con indiferencia, hoy me ven volver Volver con la frente marchita las nieves del tiempo, platearon mi sien sentir que es un soplo la vida, que 20 años no es nada que febril la mirada errante en la sombras te busca y te nombra Vivir con el alma aferrada a un dulce recuerdo que no ha de volver.
Tengo miedo el encuentro con el pasado que vuelve a enfrentarse con mi vida tengo miedo de las noches que pobladas de recuerdos encadenan mi sufrir pero el viajero que huye, tarde o temprano detiene su andar mas el olvido que todo destruye haya matado mi vieja ilusion Cual escondida la esperanza humilde es toda la fortuna de mi corazon.
Καθώς περνούν τα χρόνια πληθαίνουν οι κριτές που σε καταδικάζουν ...καθώς περνούν τα χρόνια και κουβεντιάζεις με λιγότερες φωνές, βλέπεις τον ήλιο μ' άλλα μάτια ξέρεις πως εκείνοι που έμειναν, σε γελούσαν, το παραμίλημα της σάρκας, ο όμορφος χορός που τελειώνει στη γύμνια. Όπως, τη νύχτα στρίβοντας στην έρμη δημοσιά, άξαφνα βλέπεις να γυαλίζουν τα μάτια ενός ζώου που έφυγαν κιόλας, έτσι νιώθεις τα μάτια σου τον ήλιο τον κοιτάς, έπειτα χάνεσαι μες στο σκοτάδι ο δωρικός χιτώνας που αγγίξανε τα δάχτυλά σου και λύγισε σαν τα βουνά, είναι ένα μάρμαρο στο φως, μα το κεφάλι του είναι στο σκοτάδι. Κι αυτούς που αφήσαν την παλαίστρα για να πάρουν τα δοξάρια και χτύπησαν το θεληματικό μαραθωνοδρόμο κι εκείνος είδε τη σφενδόνη ν' αρμενίζει στο αίμα ν' αδειάζει ο κόσμος όπως το φεγγάρι και να μαραίνουνται τα νικηφόρα περιβόλια τους βλέπεις μες στον ήλιο, πίσω από τον ήλιο. Και τα παιδιά που κάναν μακροβούτια απ' τα μπαστούνια πηγαίνουν σαν αδράχτια γνέθοντας ακόμη, σώματα γυμνά βουλιάζοντας μέσα στο μαύρο φως μ' ένα νόμισμα στα δόντια, κολυμπώντας ακόμη, καθώς ο ήλιος ράβει με βελονιές μαλαματένιες πανιά και ξύλα υγρά και χρώματα πελαγίσια ακόμη τώρα κατεβαίνουνε λοξά προς τα χαλίκια του βυθού οι άσπρες λήκυθοι
Αγγελικό και μαύρο, φως, γέλιο των κυμάτων στις δημοσιές του πόντου, δακρυσμένο γέλιο, σε βλέπει ο γέροντας ικέτης πηγαίνοντας να δρασκελίσει τις αόρατες πλάκες ...καθρεφτισμένο στο αίμα του που γέννησε τον Ετεοκλή και τον Πολυνείκη. Αγγελική και μαύρη, μέρα η γλυφή γέψη της γυναίκας που φαρμακώνει το φυλακισμένο βγαίνει απ' το κύμα δροσερό κλωνάρι στολισμένο στάλες. Τραγούδησε μικρή Αντιγόνη, τραγούδησε, τραγούδησε ... δε σου μιλώ για περασμένα, μιλώ για την αγάπη στόλισε τα μαλλιά σου με τ' αγκάθια του ήλιου, σκοτεινή κοπέλα η καρδιά του Σκορπιού βασίλεψε, ο τύραννος μέσα απ' τον άνθρωπο έχει φύγει, κι όλες οι κόρες του πόντου, Νηρηίδες, Γραίες τρέχουν στα λαμπυρίσματα της αναδυομένης όποιος ποτέ του δεν αγάπησε θ' αγαπήσει, στο φως και είσαι σ' ένα μεγάλο σπίτι με πολλά παράθυρα ανοιχτά τρέχοντας από κάμαρα σε κάμαρα, δεν ξέροντας από πού να κοιτάξεις πρώτα, γιατί θα φύγουν τα πεύκα και τα καθρεφτισμένα βουνά και το τιτίβισμα των πουλιών θ' αδειάσει η θάλασσα, θρυμματισμένο γυαλί, από βοριά και νότο θ' αδειάσουν τα μάτια σου απ' το φως της μέρας πως σταματούν ξαφνικά κι όλα μαζί τα τζιτζίκια.
I love the way, the way you move The way you walk inside the room... I want to mess with you tonight And see this life from different sides...
I love the way, the way you are You always try to reach the stars... I want to build a brand new world Tomorrow's just a useless word...
I love you just the way you are I love you just the way you are I love you just the way you are I love you just the way you are
I've had my days, but now I'm back And I am yours with all my heart So work your magic on me now, I am ready for the final round...
There are no waves, or any seas To stop this love by any means... We have been waiting for so long, The time has come, I can't wait more...
I love you just the way you are I love you just the way you are I love you just the way you are I love you just the way you are
You are the one that I'm waiting for, In your waves I feel like home The one that I 'm waiting for... You are the one that I'm waiting for, In your waves I feel like home The one that I 'm waiting for...
I love you just the way you are I love you just the way you are...
Don't ever tell me who you are... Don't ever tell me who you are... Band : GAD. Album : The Perfect Crime (2010)
Είχα κρατήσει λάφυρο τ' όνειρο του χειμώνα να μη με βρει η άνοιξη με χέρια αδειανά κι απ' το παράθυρο μες τον δικό μου αιώνα κοιτάζω με κατάνυξη τον ήλιο να περνά
Να σε δώ να ξυπνάς να σε λούζει το φώς κι'ένας άγιος κρυφός να τρυπώνει στη μέρα δίχως να με ρωτάς ν' ανασαίνεις φιλιά και γλυκά να μου λες καλημέρα
Μέσα στον ύπνο μη χαθείς γιατί αν σε δει η σελήνη θα κλέψει την αγκάλη σου για να 'χει συντροφιά κι αν φέγγεις στο στερέωμα μονάχος του θα μείνει ο ουρανός μου που διψά ν' αγγίξει τη στεριά
Στίχοι: Γιώργος Μουκίδης Μουσική: Γιώργος Μουκίδης Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος
Θα 'θελα να 'ξερα τουλάχιστον που πας πως είναι τώρα δίχως τη δική μου αγάπη πως είναι οταν στο σπίτι σου γυρνάς και ψάχνεις να πιαστείς ξανά απο κάτι
Μονάχη σου διαλέγεις τι θα πείς μονάχη σου διαλέγεις τι θα κάνεις Ακόμα μια φορά αν το σκεφτείς για μένα δε μπορείς να αμφιβάλλεις.
Για σένα λιώνω μια ζωή, για σένα λιώνω μη με αφήνεις στη βροχή, γιατί παγώνω Κι αν δε με παίρνεις αγκαλιά, εγω θυμώνω για σένα μένω στη ζωή, για σένα μόνο, για σένα μόνο.
θα'θελα να 'ξερα τουλάχιστον τι θες έτσι που κάνει η ματιά σου ένα γύρο. Να με κοιτάξεις μια κουβέντα να μου πεις, να με φωνάξεις και στον ώμο σου να γείρω.
Αβάσταχτο να βρίσκεσαι αλλού, αβάσταχτο να είσαι μακριά μου. Κι αν χάθηκαν τ'αστέρια απο παντού να έρθεις να σου φτιάξω εγω δικά μου.
Για σένα λιώνω μια ζωή, για σένα λιώνω, μη με αφήνεις στη βροχή, γιατί παγώνω Κι αν δε με παίρνεις αγκαλιά, εγω θυμώνω για σένα μένω στη ζωή, για σένα μόνο.
Για σένα λιώνω μια ζωή, για σένα λιώνω, μη με αφήνεις στη βροχή, γιατί παγώνω Κι αν δε με παίρνεις αγκαλιά, εγω θυμώνω για σένα μένω στη ζωή, για σένα μόνο, για σένα μόνο..
Πίσω από την καθημερινή κόλαση των λέξεων Τα ποιήματα ανασαίνουν ζωντανά και το καθαρό τους νόημα καθρεφτίζει παντού μια φανταστική ευτυχία, που ποτέ δε θα πυρποληθεί.
Τάκης Σινόπουλος
Τι νομίζεις, λοιπόν.. κατά βάθος η ποίηση είναι μια ανθρώπινη καρδιά φορτωμένη όλο τον κόσμο. Νικηφόρος Βρεττάκος ♥
Αφού κατά λάθος ο κόσμος είναι μια ποίηση.
Κι η ποίηση: ένα παιχνίδι που τα χάνεις όλα, για να κερδίσεις ίσως ένα άπιαστο αστέρι.♥
Τάσος Λειβαδίτης
Αυτό είναι στο βάθος η ποίηση, η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός για τον άνεμο, ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει. Δεν παίζω με τα λόγια. Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς να σημειώνεται μέσα στη στιγμή όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια. Οδυσσέας Ελύτης
Ίσως δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, όμως η ζωή έχει να μας δώσει πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ όσα αφήνουμε τον εαυτό μας να ζήσει. Όλα αυτά τα “περισσότερα” είναι πιθανά όταν πάψουμε να είμασε δέσμιοι του φόβου. Έξω από μας και μέσα μας, υπάρχει ένας καινούργιος κόσμος – ένας κόσμος με λιγότερο φόβο – που περιμένει να τον ανακαλύψουμε. “Μαθήματα ζωής”
...ωραία απάντηση που δίνει σε όλα με τη σιωπή του ο έναστροςουρανός.
...ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορούν για όλη τηνανθρωπότητα...
...Τόσα φθινόπωρα και δε γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας κι ω συντριβή του ονείρου μας: μας έκλεισες όλους τους δρόμους για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο.
Λειβαδίτης
Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός. Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες. Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι σωτήρες. Και αυτό είναι ένα αίσθημα που ολοένα και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια..." Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ' αυγό ενός αρχέγονου κόσμου. Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωποι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ρίζες μας είναι κοινές. Όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει το σκοπό του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του" Έρμαν Έσσε, Ντέμιαν
Ω θάλασσα! Ω Ήλιε!. Ω απέραντη κοίτη!
Και ξέρω γιατί. Σ΄αγαπώ. Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι, Κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες. Ξέρω πως στα λεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής. (Στην τέφρα ενός τριτογενούς απομεσήμερου, ακούστηκαν οι πρώτοι μου παλμοί στην αγκαλιά σου) Ω πρωτεόμορφη, βγήκα από μέσα σου! Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι Κι οι δυο μας με ακόρεστη τη δίψα γι΄άστρα Κι οι δυο μας φως, αέρας, δύναμη, σκοτάδια Κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία!
Χόρχε Λουίς ΜΠΟΡΧΕΣ απόσπασμα από τον Υμνο στη Θάλασσα 1919
Αγαπημένη μου Λία!!!
Σήμερα βρήκα το πρώτο σου σχόλιο την ημέρα που είδε το φως η δροσοσταλίδα..συγκινήθηκα...έχω μπει πάλι στη σιωπή..τους λόγους τους ξέρεις...
Τι χαρά!!! Τι ωραία!!! Άνοιξες ένα καινούριο παράθυρο, για να έρχεσαι κι από εδώ, να φωτίσεις τις μέρες και τις νύχτες μας!!! Τι ωραίο όνομα! Δροσοσταλίδα! Πόση ομορφιά, πόσο φως ,πόση γαλήνη, θα φτάνουν στο σπίτι μας, σταλμένα από την ψυχή σου καλή μου! Θα μας δροσίσεις, θα μας αρωματίσεις, θα χρωματίσεις τη μοναξιά μας, με τα όμορφα χρώματα που τόσο μοναδικά ξέρεις να διαλέγεις. Η δροσοσταλίδα σου, θα στάξει στην καρδιά μας αγιασμένο μύρο, το μύρο της αγάπης σου, για όλους εμάς, που είμαστε τόσο μακριά σου, αλλά σε νιώθουμε τόσο κοντά μας. Που δε μας γνωρίζεις και δε σε γνωρίζουμε, αλλά μας αγαπάς και σ΄αγαπάμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Πώς γίνεται αλήθεια αυτό; Και είναι αληθινό, γιατί το νιώθουμε, το αισθανόμαστε, χωρίς υστεροβουλία ή οτιδήποτε άλλο Τελικά η αγάπη ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, σε όσους την ακούν και την ακολουθούν. Αυτή μας οδηγεί και μας δείχνει το δρόμο, γιατί πώς αλλιώς θα σε εύρισκα; Πώς αλλιώς θα άκουγα τη μουσική της κιθάρας, από το βιντεάκι σου, που με μάγεψε και με ταξίδεψε σε μέρη που δε μπορούν να δουν τα μάτια, τα βλέπει όμως η καρδιά; Να είναι καλοτάξιδη η Δροσοσταλίδα σου Mareld μου, να τη σπρώχνει απαλά απαλά το βοριαδάκι από εκεί ψηλά που είσαι και να την ακουμπά στην καρδιά μας.
«Έτσι αναδύθηκε ο τόπος μου, ιερός, Δροσοσταλίδα πού εκύλησε σε μι’ άκρη, Μιά γοητεία αρμονίας που στο φώς, Κοσμεί του Μαίναλου τό φόρεμα σάν δάκρυ..»
Τάκης Ιωαννίδης
Πίσω από απλά πράγματα κρύβομαι, για να με βρείτε αν δε με βρείτε, θα βρείτε τα πράγματα, θ’ αγγίξετε εκείνα που άγγιξε το χέρι μου, θα σμίξουν τα χνάρια των χεριών μας.
Το νόημα της απλότητας Γ Ρίτσος
" No man was ever yet a great poet, without being at the same time a profound philosopher. For poetry is the blossom and the fragrance of all human knowledge, human thoughts, human passions, emotions, language. " Samuel Taylor Coleridge
.."Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει".. Ελύτης
Βάλε με κάτω από το δάκρυ. Βάλε με κάτω από μια μέρα του χρόνου. Θα μιλήσουμε.
Βάλε με κάτω από την κούραση. Βάλε με κάτω από τις λύπες που δεν ομολογούνται κι άκου εκεί την σιωπή.
Βάλε με γιατί δεν υπάρχω σήμερα. Σώσε με από το ομόκεντρο και άδειο γαλάζιο. Προκάλεσε τον πόθο μου...
Gabriel Celaya
Μεταρσίωση
Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα, λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό. Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό το πνεύμα μου σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα. Σαν γαλαξίας απέραντος το σύμπαν σέρνω στο χορό. Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα, θόλο το θόλο χάλασα, κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα, που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.
Ν.Βρεττάκος
Γλυκειά μου αγάπη No Pasaran!!!!
Syntagma Square 20110925
Την ομορφιά που κλείνω μέσα μου κανείς ποτέ δε θα τη νιώσει. Κι αν την πληγώσει θά ΄ναι ανίδεος κι ούτε γι΄αυτό θα μετανιώσει
"Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί..Αυτό είναι κακό.
Εκείνοι που βρίσκουν ωραία νοήματα σε ωραία πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι...Γι'αυτούς υπάρχει ελπίδα.
Υπάρχουν όμως και οι εκλεκτοί για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο Ομορφιά.."
"Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ" Oscar Wilde
Αφορμή ένα λούλουδο..μια υπέροχη συνάντηση..
Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα...
"Η Μουσική είναι ένα ηθικό δίκαιο.Δίνει ψυχή στο σύμπαν, φτερά στο νου, πτήση στη φαντασία, και γοητεία και ευθυμία στη ζωή και τα πάντα" Σωκράτης
Του Αιγαίου Ο έρωτας το αρχιπέλαγος κι η πρώρα των αφρών του, και οι γλάροι των ονείρων του. Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.
Ο έρωτας το τραγούδι του κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του, κι η ηχώ της νοσταλγίας του. Στον πιο βρεμένο βράχο της η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.
Ο έρωτας το καράβι του κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του, κι' ο φλόκος της ελπίδας του. Στον πιο ελαφρό κυματισμό του ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.
Ελύτης
"Being Indian is an attitude, a state of mind, a way of being in harmony with all things and all beings. It is allowing the heart to be the distributor of energy on this planet, to allow feelings and sensitivities to determine where energy goes, bringing aliveness up from the Earth and from the Sky, putting it in and giving it out from the heart." Brooke Medicine Eagle
ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα
Με κίνδυνο ν' αγγίξω μιαν ευτυχία
Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά
Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα
Έκανε πως δεν έβλεπε
Και το πουλί του κοριτσιού
πήρ' ένα ψίχουλο θαλάσσης
και αναλήφτη. Ελύτης
'Eχω τρεις κόσμους.
Μια θάλασσα, έναν ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.
Η θάλασσα, ξέρω. Ο ουρανός, υποψιάζομαι. Για τον πράσινο κήπο μου, μη με ρωτήσετε. Ν.Βρεττάκος
ΙV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμον αυτό, μ' ακούς Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς Μαχαίρι Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς Είμ' εγώ, μ' ακούς Σ' αγαπώ, μ' ακούς Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς Των ανθρώπων Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς Όπου κάποτε οι φιγούρες Των Αγίων Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί, μ' ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς Της αγάπης Μια για πάντα το κόψαμε Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς Μες στη μέση της θάλασσας Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς 'Ακου, άκου Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς; Ειμ' εγώ που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς. ... από το "Μονόγραμμα
Ονειρα κι όνειρα ήρθανε Στα γενέθλια των γιασεμιών Νύχτες και νύχτες στις λευκές αϋπνίες των κύκνων Η δροσιά γεννιέται μεσ'στα φύλλα Οπως μεσ'στον απέραντο ουρανό Το ξάστερο συναίσθημα Ελύτης
Verde que te quiero verde De color de aceituna
Πράσινο σε λατρεύω πράσινο Πράσινο φύλλο στην ελιά Λόρκα
Μια δροσοσταλίδα γλίστρησε δειλά στη φυλλωσιά και σκίρτησε το κόκκινο μπουμπούκι. Στο ευλογημένο πέταγμα της μέλισσας γνώρισε η μέρα τη χαρά της κρυμμένη μες στην Άνοιξη και μες στις πεταλούδες...
Γεννήθηκα τότε που "Στήνει ο Έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη". Ο πατέρας μου, με έδειξε στην Ανατολή, μου 'ριξε τον Ήλιο στα μαλλιά μου και με πέταξε στο Μαΐστρο... "Και πολλά τα λιόδεντρα που να κρησάρουν στα χέρια τους το φως κι ελαφρό ν' απλώνεται στον ύπνο σου"...