ΚΛΙΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ
Ι
Όλα τα σύννεφα στη γη εξομολογήθηκαν
Τη θέση τους ένας καημός δικός μου επήρε
Κι όταν μες στα μαλλιά μου μελαγχόλησε
Το αμετανόητο χέρι
Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης.
II
Η ώρα ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως θύμηση
Με το δέντρο της αμίλητο
Προς τη θάλασσα
Ξεχάστηκε βραδιάζοντας
Δίχως φτερούγισμα
Με την όψη της ακίνητη
Προς τη θάλασσα
Βραδιάζοντας
Δίχως έρωτα
Με το στόμα της ανένδοτο
Προς τη θάλασσα
Κι εγώ - μες στη Γαλήνη που σαγήνεψα.
III
Απόγευμα
Κι η αυτοκρατορική του απομόνωση
Κι η στοργή των ανέμων του
Κι η ριψοκίνδυνη αίγλη του
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε
Να μη φεύγει
Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.
Ελύτης
13 σχόλια:
"Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης"
«Δέθηκα σ' έναν κόμπο λύπης»… αχ βρε, Μαρελντάκι, πως τα καταφέρνουμε έτσι με τη θλίψη μας…
Mareld!
Πόσο χάρηκα όταν είδα τη δροσοσταλίδα που άφησες εδώ...
Φιλιά πολλά!!!
Στράτο μου..!!!
Εγώ άκακο..και ευαίσθητο
με άρπαξαν βρυκόλακες
και μου ροκάνιζαν τη ψυχή..
χρόνια πήρε να το καταλάβω..
και όταν το κατάλαβα..
δύσκολο να ξεφύγω..
Φιλιά μάτια μου!!!
Ερατούλι μου!!!
Και εγώ χάρηκα που σε βρήκα εδώ.
Σου στέλνω αμέτρητες αγκαλίες!!!
Ακούω!... Είμαι κοντά!
Την καλησπέρα μου,
ευχές για ότι καλύτερο.. όλοι είμαστε εδώ..
Τίποτε να μην έρχεται Τίποτε
Να μη φεύγει
Όλα τα μέτωπα γυμνά
Και για συναίσθημα ένα κρύσταλλο.
Σιωπώ... δεν έχω λόγια...
:(
Ζακυνθινέ μου Φίλε!!!
Βρίσκομαι πολύ καιρό σε θύελλα..
Το αισθάνομαι ότι ακούς..
και όχι μόνο..
Σε ευχαριστώ
και σου εύχομαι κάθε καλό!!!
Αρτιστάκι!!!
Για Σένα τι να πω..ένα ευχαριστώ
από τα βάθη της θαλασσινής μου ψυχής!!!
Είσαι η αφορμή που σήμερα έσπασα
τη σιωπή...
Άπειρα φιλιά!!!
Μαριάνα μου!!!
Άναψα κεριά και έφτιαξα καφέ όπως στη φωτογραφία..με τη διαφορά ότι το δάσος έξω φορτωμένο θλίψη παραδώθηκε στο βλοσηρό χειμώνα..
ακούω το Adagio πίνω τον καφέ πικρό για να μην ξεχνάω αυτή τη μέρα..
συνεχίζω να σφραγίζω τη ψυχή μου μπας και ξαναβγάλει μπουμπούκια
την Άνοιξη...
Φιλιά!!!
...ήδη, το ανοιξιάτικο μπόλιασμα
προυπάρχει, γι αυτό κι σιωπή έσπασε.
Σκληρός ο χειμώνας, ίσως κι εδώ σκληρότερος κατά καιρούς...
μα πού θα πάει;
Η άνοιξη προθερμαίνεται...
Κι από δώ, Καλώς ήλθες,
μας έλειψες,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ
Ηλιανθάκι!!!
Φιλάκια και μια απέραντη αγκαλιά!!!
http://www.youtube.com/watch?v=w4TJbyHiKUo&feature=related
Δημοσίευση σχολίου