κι αν έμαθα να τραγουδώ τόσο γλυκά
είταν γιατί στην ίδια τη φωνή μου
ζητούσα να ’βρω τα ίχνη των βημάτων σου
ζητούσα να φιλήσω
μονάχα και τη σκόνη του ίσκιου σου
ω Αγάπη.
Ρίτσος
πιο μεγάλη
απ’ τη σιωπή
γεφυρώνει το θεό με τον άνθρωπο
και γεμίζει το απέραντο χάσμα
με φτερά και λουλούδια.
Κλείνω τα μάτια.
Ζω κι αγαπώ.
Ρίτσος
εύχομαι σε όλους σας αγαπημένοι μου φίλοι!!!
2 σχόλια:
Άνοιξη θρύψαλλο μενεξεδί
Άνοιξη χνούδι περιστεράς
Άνοιξη σκόνη μυριόχρωμη
Στ’ανοιχτά χαρτιά και στα βιβλία
κιόλας φυσούσε χλιαρό αεράκι
με τσιγγάνες που άρπαζε
σαν χαρταετούς
Ψηλά
και τα πουλιά δοκίμαζαν
το νέο τους τιμόνι…
Οδυσσέας Ελύτης, «Τα ετεροθαλή» (1939)
Καλό μήνα, Μαρελντάκι!
Τι χρώματα, τι ευωδιές, τι αγάπες, τι ποίηση μας κέρασες σήμερα!
Κι αυτή η ανοιξιάτικη αύρα που ανεμίζει χαρές, λύπες, λογισμούς, καημούς, πόθους, κραυγές και μνήμες.
Να ‘σαι καλά!
Δημοσίευση σχολίου