Ο Μελισσοκόμος Ελένη Καραΐνδρου
1986 Ο Μελισσοκόμος (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
music by eleni karaindrou,
for theo angelopoulos' film "voyage to cythera".
La eternidad y un día Dir. Theo Angelopoulos 1998
Paisaje en la niebla (Topio stin omichli) Angelopoulos, 1988
The Weeping Meadow("To Livadi pou dakryzei")
Theo Angelopoulos - Beer Hall Dance
O Thiasos
angelopoulos - Βλέμμα του Οδυσσέα
O Glaros (To tragoudi tis limnis)-E.Karaindrou-T.Tsanaklidou
1986 Ο Μελισσοκόμος (Θόδωρος Αγγελόπουλος)
music by eleni karaindrou,
for theo angelopoulos' film "voyage to cythera".
La eternidad y un día Dir. Theo Angelopoulos 1998
Paisaje en la niebla (Topio stin omichli) Angelopoulos, 1988
The Weeping Meadow("To Livadi pou dakryzei")
Theo Angelopoulos - Beer Hall Dance
O Thiasos
angelopoulos - Βλέμμα του Οδυσσέα
O Glaros (To tragoudi tis limnis)-E.Karaindrou-T.Tsanaklidou
13 σχόλια:
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1935.
Εγκατέλειψε στο πτυχίο σπουδές στη Νομική Σχολή Αθηνών για το ενδιαφέρον του για τον κινηματογράφο. Το 1961 ξεκινάει σπουδές στη Σορβόνη, το 1962 δίνει εξετάσεις και γίνεται δεκτός στην περίφημη γαλλική σχολή κινηματογράφου, IDHEC.
Στην Ελλάδα όπου επιστρέφει μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του το 1964 δουλεύει ως κριτικός κινηματογράφου στην "Δημοκρατική αλλαγή". Εκεί γνωρίζεται με το Βασίλη Ραφαηλίδη, με τον οποίο το 1969 θα εκδώσουν το περιοδικό "Σύγχρονος κινηματογράφος" μια έκδοση που την αγκαλιάζουν και τη βοηθούν πολλοί νέοι σκηνοθέτες. Ανάμεσα τους ο Παντελής Βούλγαρης και ο Λάκης Παπαστάθης
Η καριέρα του ως σκηνοθέτης, ξεκινάει με μια ταινία που γυρίζει στην Θεσσαλονίκη, για το νεανικό συγκρότημα Φόρμινξ του Βαγγέλη Παπαθανασίου, που όμως δεν ολοκληρώνεται ποτέ. Ολοκληρώνει όμως την "Εκπομπή", την πρώτη του ταινία μικρού μήκους το 1968, που προκαλεί αίσθηση στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και παίρνει το βραβείο των κριτικών. Η "Αναπαράσταση", η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους το 1970, βραβεύεται στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και σε πολλά διεθνή φεστιβάλ.
Το 1972 γυρνάει τις "Μέρες του 36" Tο 1974-75 τον "Θίασο" την πιο πολυβραβευμένη του ταινία και αυτή που του χαρίζει διεθνή αναγνώριση. Δεν είναι λίγοι οι κριτικοί και οι ιστορικοί του κινηματογράφου, που την περιλαμβάνουν στις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών. Μετά από τον Θίασο ανοίγεται ο δρόμος για διεθνείς συμπαραγωγές και η πορεία των ταινιών του είναι λαμπρή και στα διεθνή φεστιβάλ άλλα και στις κινηματογραφικές αίθουσες, αφού αγαπιούνται από κοινό και κριτικούς. Ο Αγγελόπουλος είναι ο πιο βραβευμένος Έλληνας σκηνοθέτης. Οι ταινίες του έχουν τιμηθεί ανάμεσα στα άλλα με τα περισσότερα από τα βραβεία του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, το Χρυσό φοίνικα του φεστιβάλ των Καννών, το Χρυσό και τον αργυρό λέοντα του φεστιβάλ της Βενετίας, το βραβείο Φέλιξ καλύτερης ευρωπαικής ταινίας, το βραβείο fipresci, και πολυάριθμα βραβεία κριτικών και ενώσεων κριτικών σε όλο το κόσμο.
Φιλιά και καλημέρα!
ΕΛΕΝΗ ΚΑΡΑΪΝΔΡΟΥ
Εκ του περισσεύματος κάνω τέχνη
Τη συνέντευξη πήρε ο Βασίλης Αγγελικόπουλος
-Εύτακτο πάντα το σπίτι σας…
«Μου αρέσει να είναι σε απόλυτη τάξη. Ειδικά όταν πρέπει να δουλέψω. Ο Αντώνης, που με ξέρει καλά πια, 20 χρόνια τώρα που είμαστε μαζί, μου λέει "πω πω, πολύ καθάρισμα έχει πέσει εδώ μέσα, κάτι γράφεις εσύ!". Ξέρει ότι δεν μπορώ να κάτσω να συνθέσω αν δεν έχω κάνει λαμπίκο το σπίτι. Είναι φυσικό, δεν μπορεί μέσα σε μια δυσαρμονία να λειτουργήσει το μυαλό».
-Ασχολείστε η ίδια με τις δουλειές του σπιτιού;
«Μα μπορεί κανείς άλλος να βάλει το δικό σου το σπίτι σε τάξη; 'Αλλο να σου ξεσκονίσει κάποιος, άλλο πώς θα οργανώσεις εσύ το σπίτι σου. Τα πράγματα όπως τα φτιάχνω εγώ έχουν σχέση με την αρμονία. Κι αυτό θέλει καθημερινή φροντίδα. Όπως και τα φυτά μου στη βεράντα, που είναι για μένα πηγή φοβερής ενέργειας. Έχω ταλέντο σ’ αυτό! Όπως και στο σχέδιο. Το ντουλάπι των παιχνιδιών που είδες στο δωμάτιο των παιδιών -όταν έχω εδώ τα εγγονάκια μου- το σχεδίασα εγώ. Και τη διαρρύθμιση των δωματίων, τώρα που πήραμε και το διπλανό διαμέρισμα για το αρχείο μου, εγώ τη σχεδίασα. Αν δεν γινόμουν μουσικός θα γινόμουν αρχιτέκτων. Είχα ανέκαθεν μεγάλη κλίση στο σχέδιο κι ήμουν και ταλέντο στα μαθηματικά –γιατί κι ο πατέρας μου μαθηματικός ήταν».
-Στη μαγειρική έχετε κλίση; Εσείς μαγειρεύετε κάθε μέρα;
«Έχω κλίση και τα φαγητά που ξέρω να μαγειρεύω τα κάνω καλά, αλλά δεν μαγειρεύω σε καθημερινή βάση. Δεν προλαβαίνω αλλά δεν το θέλω κιόλας. Θα το βαριόμουνα».
-Πώς περνάτε μια συνηθισμένη μέρα σας;
«Ποτέ δεν είναι ίδια. Το μόνο που μένει σταθερό είναι ότι θα κάτσω στο πιάνο. Αυτό πάντα! Τουλάχιστον μία ώρα την ημέρα, έστω για να παίξω μερικά κομμάτια που αγαπώ, Σούμαν, Σοπέν…»
-Απορεί κανείς, δεδομένου του τρόπου ζωής και σκέψης που προβάλλουν τα κανάλια, ότι βρίσκεται κόσμος που αγαπάει κι ακούει μουσική σαν τη δική σας.
«Υπάρχουν νομίζω 30 με 50 χιλιάδες άνθρωποι, σταθεροί όμως, οι οποίοι τροφοδοτούν τα θέατρα, αγοράζουν δίσκους, πάνε σε συναυλίες –αυτοί είναι οι άνθρωποι που δίνουν δύναμη και ενέργεια στην τέχνη. Τόσοι μόνο μέσα σε εκατομμύρια, αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο εδώ. Και στη Γαλλία τόσοι είναι, αναλογικά. Παντού πια».
-Η κοινωνική μετάλλαξη που παρατηρείται στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς, αισθανόσαστε να σας περιορίζει ως καλλιτέχνη;
«Όχι. Γιατί ο καλλιτέχνης δεν εξαρτάται από αυτά, είναι εσωτερική του ανάγκη η έκφραση. Ακόμη και τρεις να είναι απέναντί του, ένας να είναι, κανένας, ο καλλιτέχνης θα κάνει αυτό που θα κάνει. Γιατί δεν το κάνει για επιβεβαίωση, το έχει ανάγκη να το κάνει, και μετά αισθάνεται λυτρωμένος. Από εκεί και πέρα θα το συναντήσει ένα κοινό που θέλει να νιώσει κάτι αντίστοιχο. Υπάρχει αυτό το κοινό. Μικρό ή μεγάλο. Εκείνο που ίσως αναστέλλει κάπως τη δημιουργικότητα ενός καλλιτέχνη είναι αυτά που συμβαίνουν σήμερα στον κόσμο. Γιατί αυτά ακριβώς είναι που δημιουργούν ένα αδιάφορο κοινό».
-Σας καταθλίβουν οι πολεμικές και άλλες αγριότητες που συμβαίνουν σε διάφορες γωνιές της γης;
«Είναι δυνατόν να σε αφήνουν αδιάφορο; Είναι απίστευτο, έχουμε φτάσει στο όριο, κόκκινο έχουμε χτυπήσει. Και δεν είναι μόνο η πολιτική, οι αγριότητες του πολέμου και οι ξεριζωμοί των ανθρώπων. Εδώ πια και τη γη που πατούμε έχουμε βαλθεί να την καταστρέψουμε εντελώς. Κι αυτό δεν είναι κάτι που αφορά το απώτερο μέλλον, εδώ, μπροστά μας είναι. Μια προοπτική φρικαλεότητας ιδίως για τους ανθρώπους που έχουμε παιδιά κι εγγόνια. Πώς να μη σ’ επηρεάζουν όλ’ αυτά. Κι ένας καλλιτέχνης δεν μπορεί παρά να εκφράζει τα συναισθήματα που του γεννιούνται από ό,τι συμβαίνει γύρω».
-Ποιος είναι ο ρόλος ενός καλλιτέχνη σαν κι εσάς στην κοινωνία σήμερα;
«Προσφέρει μέσα από το έργο του μια στιγμή λύτρωσης σε κάποιον που την αναζητεί. Κάτι που μου έχει συμβεί δεκάδες φορές, με συναντούν στο δρόμο ή σε συναυλίες και μου λένε αυτό το πράγμα. Ακόμα και στην Τουρκία που ήμουν πρόσφατα προσκαλεσμένη για συναυλίες και στην Ταϊβάν προ καιρού, άκουσα συγκλονιστικά λόγια πάνω σ’ αυτό».
-Μεγαλώνοντας έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπετε τα πράγματα; Από μια κάποια απόσταση ίσως;
«Καθόλου. Με αγγίζουν όπως όταν ήμουν 20 χρονώ. Αντιδρώ πάντα το ίδιο μπροστά στα δακρυσμένα μάτια ενός παιδιού στο δρόμο, μπροστά σ’ όλα αυτά που συμβαίνουν στη Γη, για την καταστροφή που συντελείται. Από την άλλη, είμαι από τη φύση μου αισιόδοξος άνθρωπος. Έτσι ήταν ο πατέρας μου. Ήταν 90 ετών και πήγαινε έξω μια βόλτα κι όταν γυρνούσε μου έλεγε μόνο τα ωραία πράγματα που συναντούσε –τα δέντρα που άνθιζαν, κάτι ωραίο που άκουσε, ποτέ κάτι άσχημο ή βαρύ. Το ίδιο είμαι κι εγώ. Βλέπω τι γίνεται, αλλά δεν θα σταθεί το μυαλό μου στο άσχημο, αλλά σ’ αυτούς που υπερασπίζονται το ωραίο. Δηλαδή, είπα προηγουμένως ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 30 με 50 χιλιάδες άνθρωποι που στηρίζουν την τέχνη, μια μειοψηφία τραγική, έτσι; Εγώ όμως δεν θα το πω αυτό, θα πω τι υπέροχο που υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι! Θέλω να βλέπω τη θετική πλευρά των πραγμάτων. Την ομορφιά που υπάρχει ακόμα στο τοπίο, τα σπουδαία ταλέντα που βγαίνουν συνέχεια στη μουσική, τα νέα παιδιά που έχουν γυρίσει την πλάτη στην τηλεόραση, που φτύνουν τα ελεεινά και τρισάθλια προγράμματα».
-Αβγαταίνει όμως η συντριπτική πλειοψηφία που είναι αλλιώς.
«Τι να κάνουμε; Προχωράμε και δεν τους βλέπουμε, ας προσέξουν, ας ανοίξουν τα μάτια τους. Είναι απογοητευτικό, δεν λέω, αλλά δεν με στραπατσάρει, δεν το επιτρέπω! Έχουμε χειροτερέψει σαν λαός, η αλήθεια είν’ αυτή, αλλά είναι παγκόσμιο το φαινόμενο. Ένας ζαμανφουτισμός, μια αδιαφορία… Η οποία όμως γεννιέται μέσα στους ανθρώπους διότι βλέπουν ό,τι βλέπουν. Μια διαφθορά παντού, η μίζα ακόμα και στα υψηλά κλιμάκια, παγκοσμίως, η αδιαφορία για τον άνθρωπο, για το περιβάλλον, για τους λαούς. Οπότε καθένας λέει «μετά από μένα το χάος». Φθείρονται μέσα τους οι άνθρωποι απ’ όλ’ αυτά, δεν μπορώ να τους κατακρίνω…».
-Τι στηρίζει την ύπαρξή σας και τη διάθεσή σας για δημιουργία;
«Η αγάπη. Η αγάπη που έχω εγώ για τους άλλους. Νομίζω ότι αυτό είναι το κυριότερο όπλο στη ζωή. Η τέχνη μου είναι ένας τρόπος ζωής. Η αγάπη είναι το σημαντικό. Και αυτό με τροφοδοτεί. Κι εμένα ως άνθρωπο και το όποιο έργο μου. Η τέχνη είναι ένα πολύ ωραίο παιχνίδι, που με ευχαριστεί, ?τα λέω? μέσω αυτής και ξεσπάω –και αισθάνομαι πολύ τυχερή, πολύ ευγνώμων που μπορώ και κάνω αυτό που μπορώ, σαν ομορφιά στη ζωή μου βλέπω την τέχνη. Αλλά δεν είναι το πρώτο. Για μένα πριν απ’ όλα είναι ο άνθρωπος. Η οικογένεια, οι φίλοι μου…»
-Τι είναι έμπνευση;
«Νιώθεις να συμμαζεύεται μια ενέργεια μέσα σου. Είναι σαν τον έρωτα η έμπνευση. Αν έρθει, θα εκδηλωθεί κάπου».
-Δείχνετε εύθραυστη, αλλά ταυτόχρονα βλέπουμε πια καθαρά σε σας κι έναν άνθρωπο ατσάλινης δύναμης. Ποιο είναι πιο κοντά στην πραγματικότητα;
«Και τα δύο. Και μάλιστα πολύ και τα δύο. Είμαι πολύ εύθραυστη, αλλά εάν πιστέψω ότι πρέπει να γίνει κάτι, δεν πρόκειται ποτέ να πω "αυτό δεν γίνεται". Σε σημείο που μπορώ να κάνω και υπεράνθρωπα πράγματα».
-Όπως;
«Όπως όταν πρέπει να μαζέψεις όλη σου τη δύναμη για να κάνεις κάτι που φαντάζει πολύ δύσκολο, αλλά πρέπει να γίνει προκειμένου να βοηθήσεις έναν άνθρωπό σου που βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Γιατί εγώ πάντα σε σχέση με τους άλλους υπάρχω. Εκ του περισσεύματος κάνω τέχνη. Και την κάνω σε διαλείμματα της καθημερινής μου ζωής».
Λατρευω τη καραινδρου.. Εχω τα περισσοτερα cds της.. (εχει και πολλα :))) Οποτε 'πετυχαίνω' κάπου συνεντεύξεις της, τις διαβάζω πάντα..
Καλή μου φίλη, σου αφήνω τις καλύτερες ευχές για το νέο έτος..
"Χαμογελάμε" κ ας είμαστε λυπημένοι, γιατί η ζωή θέλει χαμόγελο, θέλει θετικότητα και πείσμα!! Ακόμη και στις δυσκολίες! Διαφορετικά δεν αξίζει να ζεις.. Σε φιλώ πολύ να είσαι γερή και παντα τόσο δημιουργικη!!!
Καλή Χρονιά!!
"Γιατί εγώ πάντα σε σχέση με τους άλλους υπάρχω"
Αρτιστάκι μας γλυκό!
Πως να μη την λατρεύεις..
ανήκεις σε αυτούς που μοιράζονται τη χαρά και καταπίνουν τη λύπη τους..
Σκορπάς Φως και καλοσύνη!
Σήμερα ντύθηκα γερά και βγήκα έξω.
Πέρασα το δάσος που όπως σου έχω ξαναπεί..θα στο φωτογραφίσω όταν έρθει πολύ χιόνι.
Σε σκεφτόμουν και συγκεκριμένα ένιωθα ότι είναι μεν πολύ όμορφο αλλά εμένα που είμαι παιδί της Θάλασσας με πνίγει.
Μικρή ανέβαινα στους λόφους του χωριού μου μαζί με ένα υπέροχο σκυλάκι που ήταν αποκλειστικά δικό μου. 'Εβλεπα λοιπόν τους Σουηδούς να περπατάνε με τα σκυλιά τους και από την όλη τους συμπεριφορά, έλεγα, άραγε τα αγαπάνε ή τα έχουν μόνο για συνροφιά;
Εδώ τα παιδιά τους τα διώχνουν από τα 18τους και ας μη μπορούνε να τα βγάλουν πέρα οικονομικά.
Σήμερα ο γιός μου ο Νάσος -έχω και το Χάρη που τις 10 Δεκέμβρη έκλεισε 17χρονών-γίνεται 26χρονών και βγήκα να του πάρω τούρτα, γλυκά, λουλούδια, να γεμίσει το σπίτι γλύκα. Γεννήθηκε 2.58΄. Οι Σουηδοί έχουν αλλάξει..τότε η Σουηδία ήταν ακόμη παράδεισος..
όταν θα συναντηθούμε θα σου πω πολλά..μέχρι τότε..
όχι.. να μη χαμογελάς..
ΝΑ ΓΕΛΑΣ!!!!
Φιλιά καρδούλα μου!
Χαρά πολλή για το 2009!!!
Λίγη μόνο πίκρα
στα παιδιά..λίγη..
και πολλή ζεστασιά, πολλή αγάπη..
Είμαστε σχεδόν συνομίληκοι με τον γιό σου mareld..:)
Και εγώ λατρεύω τη θάλασσα.. εδώ στη Φλωρεντία πήγα και έλεγα στην κολλητή μου "οκ, πολύ όμορφα είναι..αλλά ..όμως θάλασσα δεν έχει!!" χααχαχ..
Και όμως τα βουνά (και τέτοια δάση χιονισμένα) νιώθω πως κρύβουν μία μαγεία!!..
Αχ ναι να μου βάλεις φωτο οπωσδήποτε, θέλω πολύ να τις δω..
Να είσαι καλά για τα λόγια σου Μareld σε ευχαριστώ πολύ! Σε εκτιμώ πολύ!
Να χαίρεσαι τα παιδιά σου.. Τώρα όπως περιγράφεις τους Σουηδούς καταλαβαίνω τι εννοείς..εντελώς διαφορετική νοοτροπία.. Εμείς είμαστε το εντελώς αντίθετο..
Στο απέναντι μπαλκόνι από εμας, πήρανε ενα μικρό λαμπραντοράκι, κάθομαι και το χαζεύω.. Θέλω πολύ ένα τέτοιο σκυλί (αγαπώ παθιασμένα τα λαμπραντόρ) αλλά οχι να το κλείσω στο διαμέρισμα.. Αν μελλοντικά πάω σε σπίτι με κήπο (αααα οι μέρες αυτές ευνοούν τα όνειρα.. :)) Θα πάρω σίγουρα ένα ..
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για όσα μοιραστήκαμε αυτό το χρόνο..
Πολλά φιλιά, να κάνεις πολλές βόλτες (ζεστά ντυμένη) με συγκινείς ;) Καλή Χρονιά!~!
Ξεχωριστή μου mareld,
Τί ανάρτηση ήταν αυτή! Αγαπημένη η μουσική της Καραϊνδρου. Όταν την πρωτάκουσα, μου είχε κάνει τόση εντύπωση, και δεν ξέρω γιατί, είχα πει ότι θα ακολουθήσει τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκη. Δεν ξέρω αν αυτό συνέβη ή θα συμβεί.
Και οι ταινίες του Αγγελόπουλου με μοναδική ατμόσφαιρα, ονειρικές εικόνες και παίξιμο.
Διάλεξες την ποιότητα για να ευχηθείς για το νέο χρόνο παράλληλα με μία μικρή γεύση μελαγχολίας για τα δύσκολα χρόνια που πέρασαν.
Σου εύχομαι από καρδιάς αγάπη, υγεία, και κάθε καλό για την νέα χρονιά!!!! (θα περάσω αύριο και από τα άλλα σπίτια σου για ευχές):)))
Χρόνια πολλά στον αγαπημένο σου γιο, υγεία και καλή τύχη να έχει και ένα φωτεινό δρόμο.
http://www.youtube.com/watch?v=bj3cOh2ET6w&feature=PlayList&p=CB9B48EB1AB44206&index=31
Χαμογελώ, χαμογελώ όσο μπορώ, Δροσοσταλίδα μου. Μακάρι πάντα να 'ναι έτσι.
Σου εύχομαι ό,τι καλύτερο για σένα και τα παιδιά σου!
Χρόνια Πολλά στον μεγάλο σου και να τον χαίρεσαι!!!
Φιλάκια
Κι εγώ χαίρομαι που μας ξεδιπλώνεις εδώ κι εκεί την προσωπική σου ζωή... το χρειαζόμαστε, να σε ξέρουμε. γίνεσαι πιο κοντινή μας, αν γίνεται μετα από τα τόσα που μας διδάσκεις...
Να χαίρεσαι και τους λεβεντογιούς σου, και...
φύλαξέ μας λίγο κέικ στο ψηγείο... κάποια ώρα θα είναι μόνο για μας.
Καλή Χρονιά και με υγεία.
Υιώτα-Δημήτρης, ΝΥ
Δημοσίευση σχολίου