Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008

..Έρχονται βράδυα βαριά ρημάδια μέσ' στη ζωή μου και κάνουν μάγια..



Έρχονται βράδια

(του έρωτα & της φυγής - 1998)
Μουσική - Στίχοι: Βαγγέλης Κορακάκης
Δημήτρης Μητροπάνος

Λέω σε ξέχασα και πια δε σε θυμάμαι
κι ότι για μένα είσαι πια μηδενικό
μα κάτι νύχτες απ' το κλάμα δεν κοιμάμαι
γιατί στη σκέψη μου γυρνάς σαν ξωτικό

Έρχονται βράδυα
βαριά ρημάδια μέσ' στη ζωή μου και κάνουν μάγια
που με πληγώνουν και με ματώνουν
όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά

Λέω πως χάθηκες και γίνηκες αγέρας
κι έμεινες μόνο μια ανάμνηση κακιά
μα όταν χάνεται το φέγγος της ημέρας
ο εφιάλτης σου ξανά με κυνηγά

Έρχονται βράδυα
βαριά ρημάδια μέσ' στη ζωή μου και κάνουν μάγια
που με πληγώνουν και με ματώνουν
όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά

Έρχονται βράδυα
βαριά ρημάδια μέσ' στη ζωή μου και κάνουν μάγια
που με πληγώνουν και με ματώνουν
όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά
όταν σε σένανε η σκέψη μου γυρνά


Dimitris Mitropanos - Erxontai bradia





Για να σε εκδικηθώ

Στίχοι: Κυριάκος Ντούμος
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Λάκης Παπαδόπουλος
& Δημήτρης Μητροπάνος

Για να σε εκδικηθώ
σου σκίζω τις φωτογραφίες
κι εσύ όπως και εγώ
κομμάτια στις γωνιές και στις πλατείες
τα γράμματά σου καίω
μέσα στον πυρετό μου
και σβήνω το όνομά σου
μαζί με το δικό μου

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρα
κι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

Για να σε εκδικηθώ
πετάω ενθύμια και δώρα
κι εσύ όπως και εγώ
θρύψαλα και σκουπίδια τώρα
τις ζωγραφιές σου σκίζω
τα πόστερ που αγαπούσες
και βάφω τις κουρτίνες
στο χρώμα που μισούσες

Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ
Για να γιατρέψω τις ατέλειωτες πληγές
αφού δεν βγήκες από μέσα μου ποτέ

Dimitris Mitropanos-Gia na se ekdikithw




Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Αφού με έσπειρε μια μοίρα αυτοκρατόρισσα
μήτρα με γέννησε αρχαία Μακεδόνισσα
μ' άδεια φαρέτρα πολεμάω το χειμώνα
από το κάστρο στην καρδιά του Πλαταμώνα

Αφού με φέρνει μονοπάτι φαναριώτικο
ένα σοκάκι με κρατάει σαλονικιώτικο
έλα ένα βράδυ την υπόσχεση να πάρεις
πριν να τη σβήσει με σφουγγάρι ο Βαρδάρης

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Αφού μεθάω μ' ένα κρασί αγιονορείτικο
και μ' ένα ντέρτι σεκλετίζομαι πολίτικο
βρες το μαχαίρι που στα δύο μας χωρίζει
κι έλα εδώ στων στεναγμών το μετερίζι

Αφού στον Όλυμπο οι Θεοί τ' αποφασίσανε
δώσαν στο κρύο τα κλειδιά κι αυτοκτονήσανε
μόνη ξυπνά μόνη κοιμάται τώρα η μέρα
με μηχανάκι με κομπιούτερ και φλογέρα

Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι

Dimitris Mitropanos S'anazitw sti Thessaloniki





Τα Λαδάδικα

Στίχοι: Φίλιππος Γράψας
Μουσική: Μάριος Τόκας
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Σε συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα
όπως κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικα
έγινες φήμη και γι αυτό δε φυλακίζεσαι
ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι

Λάμπεις στα κόκκινα σατέν που σε τυλίγουνε
άσπροι και σέρτικοι καπνοί σε καταπίνουνε
σε καλντερίμια ξενυχτάς υγρά λιθόστρωτα
στου πληρωμένου παραδείσου την αυλόπορτα

Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή

Μύριες χαμένες μοναξιές με σένα σμίγανε
φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε
πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους
και σου ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους

Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή
Τόσα δίνω πόσα θες
στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
κάθε κάμαρα κελί
με βαριά παλικαρίσια αναπνοή


Dimitris Mitropanos-Ta Ladadika





Ρόζα

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Δημήτρης Μητροπάνος

Τα χείλη μου ξερά και διψασμένα
γυρεύουνε στην άσφαλτο νερό
περνάνε δίπλα μου τα τροχοφόρα
και συ μου λες μας περιμένει η μπόρα
και με τραβάς σε καμπαρέ υγρό

Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά

Με παίζεις στη ρουλέτα και με χάνεις
σε ένα παραμύθι εφιαλτικό
φωνή εντόμου τώρα ειν' η φωνή μου
φυτό αναρριχώμενο η ζωή μου
με κόβεις και με ρίχνεις στο κενό

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Αγάπη μου από κάρβουνο και θειάφι
πώς σ' έχει αλλάξει έτσι ο καιρός
περνάνε πάνω μας τα τροχοφόρα
και γω μέσ' στην ομίχλη και τη μπόρα
κοιμάμαι στο πλευρό σου νηστικός

Πώς η ανάγκη γίνεται ιστορία
πώς η ιστορία γίνεται σιωπή
τι με κοιτάζεις Ρόζα μουδιασμένο
συγχώρα με που δεν καταλαβαίνω
τι λένε τα κομπιούτερς κι οι αριθμοί

Mitropanos - Roza live









8 σχόλια:

mareld είπε...

"Σ' αναζητώ
Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη ξημερώματα
λείπει το βλέμμα σου απ' της αυγής τα χρώματα
σ' αναζητώ
σ' αναζητώ μ' ένα βιολί κι ένα φεγγάρι
λείπει το όνειρο εσύ και το δοξάρι"

Γλυκά φιλιά!

mareld είπε...

"Βαδίζουμε μαζί στον ίδιο δρόμο
μα τα κελιά μας είναι χωριστά
σε πολιτεία μαγική γυρνάμε
δε θέλω πια να μάθω τι ζητάμε
φτάνει να μου χαρίσεις δυο φιλιά"


Φίλοι μου!

Να περνάτε όμορφα!

mareld είπε...

Δημήτρης Μητροπάνος: Στο σπίτι ακούμε Tokyo Hotel!
H φωνή του θαρρείς ότι βγαίνει πιο βαθιά και πιο σπαραχτική από ποτέ. Μίλησε στη Μερόπη Κοκκίνη στο καμαρίνι του την ώρα που παρακολουθούσε τον Ολυμπιακό, λίγο πριν βγει στη σκηνή.

Κάπου έχω διαβάσει ότι γνωρίσατε τον πατέρα σας όταν είχατε φτάσει πλέον 29 ετών.

Τον πατέρα μου τον νομίζαμε για πεθαμένο, πιστεύαμε ότι πέθανε στο αντάρτικο και μέχρι τα 16 γραφόμουν ορφανός. Τότε ήρθε ένα γράμμα που έλεγε ότι ζει και είναι στη Ρουμανία. Πέρασαν άλλα 13 χρόνια μέχρι να γυρίσει.

mareld είπε...

Από τον Ζαμπέτα τι σας έχει μείνει;

Ο Ζαμπέτας είναι ο μόνος άνθρωπος που του χρωστάω μεγάλη χάρη. Στον μόνο που χρωστάω. Ήμουνα μαζί του τρία χρόνια και με αυτόν έκανα τα πρώτα μου τραγούδια. Ήταν αυτός που με πίστεψε και με βοήθησε γενικά στην όλη στάση μου στο χώρο. Τα πιο πολλά είναι βιώματα από τον Ζαμπέτα. Πέρναγα καλά μαζί του. Ήταν από τους ανθρώπους που με αγαπούσε, με πρόσεχε. Πήγαινα ακόμα σχολείο όταν τραγουδούσα μαζί του και όταν η ώρα πήγαινε 11.30-12 με έδιωχνε, μου έλεγε «άντε να πας να κοιμηθείς, έχεις σχολείο αύριο». Ήταν ένα είδος προστάτη για μένα, ένα είδος πατέρα. Μιλάμε τώρα για το ‘65. Τότε ήταν που άρχισε η καριέρα μου ως τραγουδιστή.

mareld είπε...

Η νέα γενιά;

Όλα αυτά που γίνονται εκεί έξω στους δρόμους με τα νέα τα παιδιά δείχνουν πόσο έξω είχαμε πέσει όλοι όταν γκρινιάζαμε ότι οι νέοι μας είναι αδιάφοροι και είναι έτσι ή αλλιώς. Μια χαρά είναι οι νέοι μας, εμείς δεν είμαστε καλά. Και τώρα που αποφάσισαν και βγήκαν έξω, δυστυχώς δεν είμαστε δίπλα τους. Να τους δώσουμε δύναμη να φωνάξουν πιο πολύ και να κάνουν πιο αισθητή την παρουσία τους γι' αυτά που συμβαίνουν και αυτά που μέλλονται. Αφήσαμε τα παιδιά μας στο τίποτα. Σπουδάζουν 20 χρόνια για να γίνουν άνεργοι. Είναι τραγικό.

Και οι καταστροφές;

Οι κουκουλοφόροι κάνουν την ίδια δουλειά εδώ και τριάντα χρόνια. Είναι γνωστό ποιοι είναι οι κουκουλοφόροι. Άρα λοιπόν να μη φωνάζουνε για τα παιδάκια. Τι να κάνουν κι αυτά. Να τα σκοτώσουμε;

mareld είπε...

Εσείς έχετε παιδιά, τι ηλικίες έχουν;

Έχω δυο κόρες 12 και 13,5.

Και τι τους λέτε;

Εγώ τους λέω, ναι. Η μεγαλύτερη κατέβηκε στη πορεία. Τι να τους πως εγώ; Να μη διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους; Πηγαίνουμε και εγώ και η μάνα τους μαζί, να προστατεύσουμε όσο μπορούμε να προστατεύσουμε. Δεν είναι δυνατόν να καταδικάζουν τα 16χρονα με τρομονόμους. Έλεος. Και ο αστυφύλακας να κυκλοφορεί εκεί έξω μια χαρά!

mareld είπε...

Ο ορισμός του λαϊκού για εσάς;

Το λαϊκό τραγούδι στηρίζεται σε δρόμους μουσικούς που υπήρχαν από παλιά και υπάρχουν και σήμερα, αν και υπάρχει κάποια εξέλιξη, με την οποία άλλοι συμφωνούν και άλλοι όχι. Το λαϊκό τραγούδι θίγει κοινωνικά θέματα και με αυτά ασχολείται. Επειδή τον τελευταίο καιρό είχαμε μια επίπεδη ιστορία, το τραγούδι, όπως και όλες οι τέχνες, ακολουθούν αυτή την κατάσταση. Αφού το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να κάνουμε λεφτά και τίποτ' άλλο, έτσι πήγαινε και το τραγούδι. Βέβαια, τα πράγματα εξελίσσονται, άλλο ήταν το '60, άλλο το '80, άλλο σήμερα και άλλο σε δέκα χρόνια από τώρα. Έτσι πάνε αυτά.

mareld είπε...

Στο σπίτι ακούτε μουσική;

Ακούμε κυρίως τη μουσική που θέλουν οι κόρες. Συνήθως ξένη μουσική. Η μεγάλη ακούει τώρα τους Tokyo Hotel, η μικρή δεν έχει κάτι συγκεκριμένο ακόμα. Η μεγάλη είναι στη φάση που ψάχνεται. Εκεί που άκουγε Σιδηρόπουλο, μου ζήτησε αν έχω το "Βρέχει φωτιά στη στράτα μου", του Διονυσίου. Η μικρή ακούει Βανδή, Γαρμπή. Υπάρχει μια δημοκρατία στο σπίτι, μπορούν να ακούν ό,τι θέλουν. Μαθαίνουν πιάνο και οι δυο. Εγώ αν βάλω κάτι θα είναι jazz ή blues, οπότε ακούνε και από κει κάτι. Εντάξει, θα τον βρουν τον δρόμο τους.