Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Τί χρώμα έχει η χαρά; – Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.. Αλκυόνη Παπαδάκη





Ροδαλένια μου, γλυκιά σαν το χρώμα του μεσημεριού!


Ποιός είναι ο δυνατός;

– Ποιός είναι ο δυνατός; Ρώτησε ξαφνικά το δέντρο.

– Αυτός που περπατά μέσα στη νύχτα μόνος του.
Κι όμως, φοβάται τόσο το σκοτάδι.
Αυτός που περιμένει στην πλαγιά τους λύκους.
Κι ας τρέμει σαν το λαγό ακούγοντας τα ουρλιαχτά τους.
Αυτός που γλιστράει, που γονατίζει, που γεμίζει λάσπες.
Που χώνεται στο θολό ποτάμι ως το λαιμό.
Και μια στιγμή, μέσα στο χαλασμό, απλώνει τα παγωμένα χέρια του,
κόβει κίτρινες μαργαρίτες και στολίζει τα μαλιά του. Αυτός είναι ο δυνατός.

Ένα κουκούλι έπεσε κείνη την ώρα στο χώμα κι έσπασε.
Μια πολύχρωμη πεταλούδα πήδηξε από μέσα.
Ξεδίπλωσε τα φτερά της και πέταξε γύρω από τις μυρτιές.
Ύστερα κοντοστάθηκε, κοίταξε μια στιγμή στα μάτια το Θεό, και ψιθύρισε:

– Γειά σου! Τι όμορφος που είναι ο κόσμος σου!




Τα χρώματα

– Τι χρώμα έχει η λύπη;
Ρωτησε το αστέρι την κερασιά
και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου
που περνούσε βιαστικά.
Δεν άκουσες;
Σε ρώτησα, τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα
την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της.
Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα;
Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;

– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!
Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο,
να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του και ακούμπησε στο φράκτη.
Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη;
Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

– …Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, όταν είναι πανσέληνος.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού, είπε τo αστέρι…
Κοίταξε μακριά στο κενό… Και δάκρυσε …






Ελπίζω!

– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε.
Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με.
Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές.
Σε νιώθω.
Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά;
Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα.
Δε σταματάει πουθενά η ζωή.
Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες,
που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους.
Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι.
Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή.






Στον Ισκιο των πουλιών

Είναι κάτι νύχτες, που τ' αστέρια κατεβαίνουνε χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι και νοτίζει την ψυχή σου.
Είναι κάτι νύχτες, που όλα σιγοτραγουδούν. Ακόμα κι οι πέτρες.
Και τα ξερά κλαδιά.
Αυτές τις νύχτες προτιμά να σε θυμάται η μοναξιά σου.
Κι έρχεται ακάλεστη. Χωρίς να χτυπήσει ούτε καν την πόρτα,
να ρωτήσει αν δέχεσαι επισκέψεις.
Χωρίς να κρατά η αφιλότιμη,
ούτ' ένα λουλουδάκι.
Ούτ' ένα γλυκό, μπας και σε ξεγελάσει.
Θρονιάζεται στην ψυχή σου κι ανάβει
προκλητικά το τσιγαράκι της.

"Αυτάααα! Πού είχαμε μείνει;"
Σου λέει μ' όλο το θράσος της και σε κοιτά κατάματα.
Είν' αυτές οι νύχτες, που τ' άστρα κατεβαίνουν χαμηλά.
Που λιώνει το φεγγάρι. Που όλα σιγοτραγουδούν.
Είν' αυτές οι νύχτες τελικά, που βλέπεις καθαρά, το χρώμα που
έχουν τα μάτια της μοναξιάς.
Ίδιο ακριβώς, όπως οι στάχτες από τα όνειρα.













Προσεξε μην ξεχάσεις ποτέ πως η ζωή αγαπά αυτούς
που την περιμένουν στη γωνία του δρόμου
μ' ένα λουλούδι στο χέρι..



16 σχόλια:

mareld είπε...

"Να ονειρεύεσαι!
Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά
την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου.
Τότε σώζεσαι.
Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου;

Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν!
Έχει και παρακάτω.Έχει κι άλλο.
Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα!
Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου!"

--Αλκυόνη Παπαδάκη--

mareld είπε...

Τζιβαέρια μου!

Φιλιά και καλημέρα!

Ερατώ είπε...

Η Παπαδάκη με τη θαυμάσια γραφή της...και τις αλήθειες της...

55fm είπε...

Με συγκίνησες φίλη μου, αγαπημένη!
Θαυμάσια ανάρτηση από θαυμάσιο άνθρωπο!
Τι να πω...τάχεις πει όλα...με τρόπο συγκλονιστικό!
Σε ευχαριστώωωωωωωωωωωωωωωωωωωω!!!
Πολλές αγκαλιές και φιλιά!

Άστρια είπε...

Ξεχωριστή μου mareld,
γιασεμάκι μου,

Από τις πιο αγαπημένες η Αλκυόνη Παπαδάκη και από τα πιο αγαπημένα βιβλία της "το Χρώμα του Φεγγαριού" και οι μοναδικοί διάλογοι της κερασιάς και του αστεριού, που, όπως λέει το βιβλίο,
ξεκίνησαν έτσι:

" Ήτανε κείνο το δέντρο στα σύννορα του καπνοχώραφου, η κερασιά. Ήτανε κι ένα αστέρι που τρεμόσβηνε στο ματοτσίνορο τ' ουρανού. Μια ξάστερη νύχτα του Μάρτη, η κερασιά ένιωσε φόβο. Άπλωσε τα κλαδιά της στον ουρανό κι αναστέναξε βαθιά. Τ' αστέρι την κοίταξε στα μάτια και της χαμογέλασε"

Και πάντα τα λόγια τους αγγίζουν κομμάτι καρδιάς!

Σε φιλώ πολύ, γλυκειά καληνύχτα:)))

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Nαι καλή μου,τα είπες όλα μέσα από το στόμα της εξαιρετικής κυρίας Παπαδάκη...
ταξίδεψα με τη δροσοσταλίδα σου απόψε...
ξενύχτησα περιμένοντας...
Τώρα ακούω το...
αυτή η νύχτα μένει
αιώνες παγωμένη
που δυο ψυχές δε βρήκαν καταφύγιο..

Καληνύχτα μας...

mareld είπε...

Αγαπούλες μου!

Θα λείψω για λίγο..
μέχρι τότε
πολλές ζακυνθινές αγκαλίτσες!

ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΟΣ είπε...

Εγώ να σου αφήσω το δικό μου αποτύπωμα, ένδειξη απέραντης ευγνωμοσύνης για την συνοδοιπορία προς την φωτεινή πλευρά της ζωής.
Να είσαι πάντα καλύτερα...
Την αγάπη μου!

Άστρια είπε...

@Ξεχωριστή μου mareld, καλή μου φίλη,

Ήρθα να σου πω από δω καληνύχτα:)

Σου αντιγράφω από το ίδιο βιβλίο ("Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή" της Αλκυόνης Παπαδάκη), απ' όπου μου άφησες πριν από λίγο πανέμορφα χρυσάνθεμα στο blog μου:

"Τα κύματα...
Τα κύματα σ' οδηγούν εκεί που θέλουν να σε ξεβράσουν.
Να σε ξεβράσουν, ή ανάλογα με την όρεξή τους, να σε καταπιούν.
Είναι να μη βρεθεί η ψυχή σου, άδειο κοχύλι, πεταμένο στο θυμό τους.
Κάποιοι, όμως, είναι τυχεροί.
Στ' αδειο κοχύλι της ψυχής τους οι Γοργόνες κρύβουν το τραγούδι τους.
Κάποιοι...Δε θα τους βρεις σε κάθε σου βήμα."

Κι εγώ όποτε έρχομαι εδώ ακούγω τραγούδια, σαν να έρχονται από τον βυθό της θάλασσας ...

Καληνύχτα γλυκειά, φιλάκια:)))

Αστοριανή είπε...

...Μαρέλντ μου, αγαπημένη,
όπου κι αν πας, η σκέψη μου μαζί σου, για το καλό...
πανέμορφη η ανάρτηση για την Αλκυόνη, "ἁλκυονίδες στιγμές" μου πρόσφερες, ευχαριστώ,
Υιώτα
αστοριανή,
ΝΥ

mareld είπε...

Τζιβαέρια μου!

Φιλάκια και καλή σας μέρα!


Εδώ γεννήθηκα

Στίχοι: Δημήτρης Χριστοδούλου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Βίκυ Μοσχολιού

Εδώ γεννήθηκα κάτω απ' την άμμο
κι εδώ είν' η ώρα μου που θα σας βρω.
Αίμα που σ' έχασα στο κύμα πάνω,
μέσα στη θάλασσα σ' αναζητώ.

Θάλασσα αίμα μου πού να μιλήσω
και ήλιε πόνε μου πού να το πω.
Εδώ γεννήθηκα κάτω απ' την άμμο,
μέσα στην πίκρα μου θ' αναστηθώ.

Κι αν σπάσουν κρύσταλλα τι να κοιτάξω,
στο φως ανοίγουνε τόσα φτερά.
Το κύμα χτύπησε στα βράχια πάνω
και δεν γλιτώνουμε χωρίς καρδιά.

mareld είπε...

Η καρδιά σμίγει ό,τι ο νους χωρίζει, ξεπερνάει την παλαίστρα της ανάγκης και μετουσιώνει το πάλεμα σε αγάπη

Ακροπόδιζε στον αχόρταγο γκρεμό και πολέμα να συντάξεις τ΄ όραμα. Ανασήκωσε την πολύχρωμη καταπαχτή του μυστήριου· τ΄ άστρα, τις θάλασσες, τους ανθρώπους, τις Ιδέες· δώσε μορφή και νόημα στην άμορφη, άμυαλη απεραντοσύνη.
Περιμάζωξε στην καρδιά σου όλες τις τρομάρες, ανασύνθεσε όλες τις λεπτομέρειες. Ένας κύκλος είναι η λύτρωση· κλείσε τον!
Τι θα πει ευτυχία; Να ζει όλες τις δυστυχίες. Τι θα πει φως; Να κοιτάς με αθόλωτο μάτι όλα τα σκοτάδια.
Είμαστε ένα γράμμα ταπεινό, μια συλλαβή, μια λέξη από τη γιγάντια Οδύσσεια. Είμαστε βυθισμένοι σ΄ ένα γιγάντιο τραγούδι και λάμπουμε όπως λάμπουν τα ταπεινά χοχλάδια όσο είναι βυθισμένα στη θάλασσα.
ΝΚ

mareld είπε...

Μια Φλόγα είναι η ψυχή του ανθρώπου· ένα πύρινο πουλί, πηδάει από κλαρί σε κλαρί, από κεφάλι σε κεφάλι, και φωνάζει: "Δεν μπορώ να σταθώ, δεν μπορώ να καώ, κανένας δεν μπορεί να με σβήσει!"
ΝΚ

mareld είπε...

Από τη τρυφερή μου Όλγα!

Όλοι, εμείς, που σκάβουμε με τα νύχια μας τον ουρανό,ώρα μεσάνυχτα, για να φωνάξουμε στον ήλιο "φτου ξελεφτερία".
Όλοι εμείς, που δραπευτεύουμε απ' το φεγγίτη της οδύνης,για να φιλήσουμε στο στόμα τη χαρά.
Όλοι εμείς που μαλώσαμε στη μοιρασιά των άστρων.Που δε συναντήσαμε ποτέ κανέναν στο δρόμο μας για να μας δώσει πληροφορίες, κατά που πέφτει η σιγουριά.
Όλοι εμείς, που όταν βρεθούμε κάτω από ερείπια,διώχνουμε με χαμόγελα τους διασώστες.
Όλοι εμείς, που ψάξαμε στ' αζήτητα να βρούμε τα στολίδια της ψυχής μας.Που κάναμε τα μεγάλα ταξίδια μας στις φτερούγες των κύκνων.
Όλοι εμείς, οι σιωπηλοί ακροβάτες μιας υπόσχεσης μάταιης.
Όλοι εμείς, που παραπλανήσαμε τους ανέμους,που ξελογιάσαμε τις ελπίδες.
Όλοι εμείς, που ερωτευθήκαμε ό,τι μας αφάνιζε.
Όλοι εμείς οι αφρούρητοι, που δεν είχαμε ποτέ ένα άλλοθι για τα λάθη μας.
Όλοι εμείς οι αντιρρησίες της παρηγοριάς.
(Από "Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή "Αλκυόνη Παπαδάκη)

mareld είπε...

Δεν λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις ...
Όμως κρατήσου . Μην αφεθείς !

Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου , υπεράσπισέ τα !
Κάτι θα γίνει . Δεν μπορεί ..

Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της .

Και κάτι άλλο . Ίσως πιο ποιητικό .

Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου .

Κι υστερα, βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε
ν' απολαύσεις τ' άρωμά τους .

Α ! Κι αν θέλεις , μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι
που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο .. !

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή - Αλκυόνη
Παπαδάκη

mareld είπε...

Φιλάκια Αστεράκι μου!

"Πρόσεχε, όταν περιτριγυρίζεσαι από "σώφρονες".
Στην έχουν στημένη. Καλύτερα, μη λες πολλά.
Μην ξεχνάς στο φινάλε πως η τρέλα σου
είναι υπόθεση αυστηρά προσωπική." *

*Αλκυόνη Παπαδάκη, "Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή"