"A veces el dolor es necesario, porque el dolor te fortalece"Manuel Moreno Junquera (Moraito Chico)

Que descanses un paz, maestro Morao!!!

Video dedicado a Manuel Moreno Junquera, 'Moraíto Chico' (14/09/1956-10/08/2011), que ha sido fiel y directo heredero del toque de Jerez. Hijo y sobrino de guitarristas, la guitarra flamenca ha perdido el bordón con más soniquete del barrio de Santiago. Y es que si existe un emblema de la música flamenca en el mundo, ése es Morao.





Era unos de los grandes de la escuela jerezana

No le gustaban las grandes filigranas,
pero los cantaores se lo rifaban porque acompañaba como pocos.

Moraíto Chico ha muerto de cáncer de pulmón
en el Hospital de Jerez de la Frontera a la edad de 55 años.

Se ha ido, además, como era el genio del barrio de Santiago de Jerez: con la misma humildad con la que ha vivido siempre. La humildad no se aprende en una academia, es algo que te pega tu madre en la piel cuando te trae al mundo, como te pega su sangre. Morao era un ser humano de una sencillez y una ternura increíbles." (Manuel Bohórquez en su blog La Gazapera)

Στου ήλιου τ' αλώνι αυγή ξημερώνει κι εσύ με την νύχτα καρδιά μου πολεμάς... Νίκος Γκάτσος

Κοιμήσου Περσεφόνη
στην αγκαλιά της γης
στου κόσμου το μπαλκόνι
ποτέ μην ξαναβγείς.
Νίκος Γκάτσος

Ήλιε θα σε κοιτάξω στα μάτια έως ότου ξεραθεί η όρασή μου..

MIKIS THEODORAKIS
SUN AND TIME - 1967,
(Ήλιος & Χρόνος)
Poems & music
Remade by Rainer Kirchmann

O sun, I will stare into your eyes
Till the time comes when my vision
Is all dried up, is all dried up
Till my eyes are filled like craters
Full of ashes, just like craters
On the moon, beyond the universe,
Energy and time
Lost and lonely shooting star
Shooting star all extinguished
Since time eternal, since time eternal
Sentenced and condemned
To listen to the voices
Of the people
To inhale the putrescence
Of dead flowers
Man is dead! Long live Man!
Man is dead! Long live Man!

Τα 32 αυτά ποιήματα γράφτηκαν από τον Μίκη Θεοδωράκη στην απομόνωση της Γενικής Ασφάλειας (Μπουμπουλίνας), κελί αρ. 4,τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 1967, όταν είχε συλληφθεί από τις δυνάμεις ασφαλείας της χούντας και δεν ήξερε αν η κάθε ερχόμενη μέρα, του επεφύλασσε τα βασανιστήρια ή ακόμα και την εκτέλεση. Τα 15 από αυτά μελοποιήθηκαν την ίδια εποχή. Η πρώτη τους ηχογράφηση έγινε ζωντανά, στη συναυλία στο Palais de Chaillot του Παρισιού με εκτελεστές τους: Μαρία Φαραντούρη, Πέτρο Πανδή, Μαρία Δημητριάδη, Αντώνη Καλογιάννη, George Willson (απαγγελία).
Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Polydor και περιελάμβανε τα τραγούδια με την ενδιάμεση απαγγελία-μετάφραση για το γαλλικό κοινό. Επειδή ίσως ξενίζει λίγο η ακρόαση των τραγουδιών μαζί με την απαγγελία των στίχων, απομονώθηκε-κατά το δυνατόν-μόνο το μουσικό μέρος.
To 1999 o Γερμανός συνθέτης και τραγουδιστής Rainer Kirchmann έκανε μια πιο σύγχρονη ενορχήστρωση στο έργο, ενώ μελοποίησε και μερικά ακόμη από τα ποιήματα που δεν είχαν μελοποιηθεί στην αρχική έκδοση του έργου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε από τη Lyra με ερμηνευτές την Μαρία Φαραντούρη και τον ίδιο τον Kirchmann.

Ήλιε θα σε κοιτάξω στα μάτια
έως ότου ξεραθεί η όρασή μου
να γεμίσει κρατήρες με σκόνη
να γίνει Σελήνη δίχως διάστημα,
κίνηση, ρυθμό, χαμένος διάττων,
εσβεσμένος από αιώνες,
καταδικασμένος ν' ακούει κραυγές ανθρώπων,
να ανασαίνει πτωμαΐνη λουλουδιών,
ο Ανθρωπος πέθανε!
Ζήτω ο Ανθρωπος!

Δίπλα στη θάλασσα θα μείνω για να ανοίξω έναν ορίζοντα στο βάθος της ψυχής.. για να 'χω ένα σημάδι επιστροφής..

ΔΙΠΛΑ ΣΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Στίχοι: Κώστας Καρτελιάς
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη

Δίπλα στη θάλασσα θα μείνω για να ανοίξω
έναν ορίζοντα στο βάθος της ψυχής
και μια φωτιά μέσα στο στήθος μου θα κλείσω
για να 'χω ένα σημάδι επιστροφής
σε μιαν Ιθάκη που θα πρέπει να γυρίσω
μ' ένα ταξίδι μιας ολόκληρης ζωής.

Τρομάζω την οργή του Ποσειδώνα
φοβάμαι των ανέμων το θυμό
κρυώνω μοναχός μεσ' το χειμώνα
μα σ' αγαπώ κι έχω από κάπου να πιαστώ.

Ένα σεντόνι να κεντήσεις να το στρώσεις
όταν γυρίσω να ξαπλώσουμε μαζί.
Μ' ένα σου βλέμμα ότι πέρασα να νιώσεις
να ημερέψει η αγριάδα στην ψυχή
Κι αν κοιμηθώ, την αγκαλιά σου να μου δώσεις
Μη με ρωτάς, δεν έχουν τέλος ούτε αρχή.

Στις δύσκολες στιγμές όταν θα σε κυριεύουν συναισθήματα, μοναξιάς, απογοήτευσης, απόγνωσης, να βρίσκεις καταφυγή ως βάλσαμο ψυχής στην ποίηση...

Η ζωή μας είναι ταξίδι, ενα ταξίδι στο χρόνο

Ταξιδεύοντας θα δείς, θ'ακούσεις, θα γευτείς, θα μυρίσεις, θα μάθεις

Το κυριότερο όμως είναι ότι θα νιώσεις συναισθήματα

Θα νιώσεις χαρά, ικανοποίηση, επιτυχία, αγάπη σε όλες τις μορφές

Θα νιώσεις όμως και λύπη, θλίψη, φόβο, πόνο, απογοήτευση, μοναξιά, απόγνωση

Ταξιδεύοντας θα χρειαστεί να ξεπεράσεις εμπόδια

Να παλέψεις με κύκλωπες, να κολυμπήσεις σαν ναυαγός σε φουρτουνιασμένες θάλασσες

Θα κουραστείς, θα λυγίσεις θα πέσεις, θα σηκωθείς

Η ζωή είναι ωραία και αξίζει να τη ζήσεις, όταν της δώσεις πλούσιο περιεχόμενο

Η ζωή που ζήσεις αφορά κυρίως τη δική σου ύπαρξη

Στο βαθμό όμως που επηρεάζει και τις ζωές άλλων (κυρίως αυτών που νοιάζονται ή εξαρτώνται από εσένα) έχει νόημα να έχεις κουράγιο, δύναμη, επιμονή, θάρρος, να ξεπερνάς τις δυσκολίες και να συνεχίζεις

Στις δύσκολες στιγμές όταν θα σε κυριεύουν συναισθήματα, μοναξιάς, απογοήτευσης, απόγνωσης, να βρίσκεις καταφυγή ως βάλσαμο ψυχής στην " ποίηση"

Μην το βάζεις κάτω ποτέ

Πάντα μετά από κάθε μπόρα θα ξεπροβάλει ήλιος ζεστός και λαμπρός για να φωτίζει το ταξίδι σου στο χρόνο

Heard the song of a poet who died in the gutter Heard the sound of a clown who cried in the alley And it's a hard, it's a hard, it's a hard...

A Hard Rain's A-Gonna Fall

Oh, where have you been, my blue-eyed son ?
And where have you been my darling young one ?
I've stumbled on the side of twelve misty mountains
I've walked and I've crawled on six crooked highways
I've stepped in the middle of seven sad forests
I've been out in front of a dozen dead oceans
I've been ten thousand miles in the mouth of a graveyard
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, and it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall.

Oh, what did you see, my blue eyed son ?
And what did you see, my darling young one ?
I saw a newborn baby with wild wolves all around it
I saw a highway of diamonds with nobody on it
I saw a black branch with blood that kept drippin'
I saw a room full of men with their hammers a-bleedin'
I saw a white ladder all covered with water
I saw ten thousand talkers whose tongues were all broken
I saw guns and sharp swords in the hands of young children
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, and it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall.

And what did you hear, my blue-eyed son ?
And what did you hear, my darling young one ?
I heard the sound of a thunder, it roared out a warnin'
I heard the roar of a wave that could drown the whole world
I heard one hundred drummers whose hands were a-blazin'
I heard ten thousand whisperin' and nobody listenin'
I heard one person starve, I heard many people laughin'
Heard the song of a poet who died in the gutter
Heard the sound of a clown who cried in the alley
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, it's a hard
And it's a hard rain's a-gonna fall.

Oh, who did you meet my blue-eyed son ?
Who did you meet, my darling young one ?
I met a young child beside a dead pony
I met a white man who walked a black dog
I met a young woman whose body was burning
I met a young girl, she gave me a rainbow
I met one man who was wounded in love
I met another man who was wounded in hatred
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, it's a hard
And it's a hard rain's a-gonna fall.

And what'll you do now, my blue-eyed son ?
And what'll you do now my darling young one ?
I'm a-goin' back out 'fore the rain starts a-fallin'
I'll walk to the depths of the deepest black forest
Where the people are a many and their hands are all empty
Where the pellets of poison are flooding their waters
Where the home in the valley meets the damp dirty prison
Where the executioner's face is always well hidden
Where hunger is ugly, where souls are forgotten
Where black is the color, where none is the number
And I'll tell and think it and speak it and breathe it
And reflect it from the mountain so all souls can see it
Then I'll stand on the ocean until I start sinkin'
But I'll know my songs well before I start singin'
And it's a hard, it's a hard, it's a hard, and it's a hard
It's a hard rain's a-gonna fall.

Si tu ne m'aime pas, Si tu ne m'aime pas, je t'aime! Mais, si je t'aime, Si je t'aime, prend garde à toi!

L'amour est un oiseau rebelle

Quand je vous aimerai?
Ma foi, je ne sais pas,
Peut-être jamais,
peut-être demain.
Mais pas aujourd'hui,c'est certain.

L'amour est un oiseau rebelle
Que nul ne peut apprivoiser,
Et c'est bien en vain qu'on l'appelle,
S'il lui convient de refuser.
Rien n'y fait, menace ou prière,
L'un parle bien, l'autre se tait;
Et c'est l'autre que je préfère
Il n'a rien dit; mais il me plaît.
L'amour! L'amour! L'amour! L'amour!

L'amour est enfant de Bohême,
Il n'a jamais, jamais connu de loi,
Si tu ne m'aime pas, je t'aime,
Si je t'aime, prend garde à toi!
Si tu ne m'aime pas,
Si tu ne m'aime pas, je t'aime!
Mais, si je t'aime,
Si je t'aime, prend garde à toi!
Si tu ne m'aime pas,
Si tu ne m'aime pas, je t'aime!
Mais, si je t'aime,
Si je t'aime, prend garde à toi!

L'oiseau que tu croyais surprendre
Battit de l'aile et s'envola;
L'amour est loin, tu peux l'attendre;
Tu ne l'attend plus, il est là!
Tout autour de toi vite, vite,
Il vient, s'en va, puis il revient!
Tu crois le tenir, il t'évite;
Tu crois l'éviter, il te tient!
L'amour, l'amour, l'amour, l'amour!

L'amour est enfant de Bohême...


Η αγαπη ειναι ενα ελευθερο πουλι

Που κανενας δεν μπορει να το εξημερωσει

Και ειναι ματαιο να το φωναζουμε

Ειναι αυτο που αρνουμαστε

Τιποτα (δεν μπορουμε) να κανουμε, ουτε απειλες ουτε προσευχες

Ο ενας μιλαει καλα και ο αλλος οχι

Ειναι ο αλλος αυτος που προτιμω

Δεν ειχε πει τιποτα μα μου αρεσε

Η αγαπη! Η αγαπη!

To πουλι θα σκεφτηκε οτι εμεινες εκπληκτος

Ανοιξε τα φτερα του και πεταξε

Η αγαπη ειναι μακρυα, πρεπει να περιμενεις

Μην περιμενεις αλλο, ειναι εδω

Ολα (ειναι) γυρω σου, γρηγορα, γρηγορα!

Eρχεται, φευγει και επιστρεφει

Νομιζεις οτι το κρατας, σε αποφευγει

Νομιζεις οτι το αποφευγεις, σε κραταει

Η αγαπη! Η αγαπη!

Η αγαπη ειναι παιδι των Μποεμ

Δεν γνωρισε ποτε, ποτε νομους

Αν δεν μ'αγαπας, εγω σ'αγαπω

Αν σ'αγαπω, προσεχε!

Αν δεν μ'αγαπας

Αν δεν μ'αγαπας, εγω σ'αγαπω

Μα αν σ'αγαπω

Αν σ'αγαπω, προσεχε!

Mon coeur s'ouvre a ta voix

Mon cœur s'ouvre à ta voix,
comme s'ouvrent les fleurs
aux baisers de l'aurore!
Mais, ô mon bienaimé,
pour mieux sécher mes pleurs,
que ta voix parle encore!
Dis-moi qu'à Dalila
tu reviens pour jamais.
Redis à ma tendresse
les serments d'autrefois,
ces serments que j'aimais!
|: Ah! réponds à ma tendresse!
Verse-moi, verse-moi l'ivresse! :|
Dalila! Dalila! Je t'aime!

Ainsi qu'on voit des blés
les épis onduler
sous la brise légère,
ainsi frémit mon coeur,
prêt à se consoler,
à ta voix qui m'est chère!
La flèche est moins rapide
à porter le trépas,
que ne l'est ton amante
à voler dans tes bras!
|: Ah! réponds à ma tendresse!
Verse-moi, verse-moi l'ivresse! :|
Dalila! Dalila! Je t'aime!

My heart opens to your voice
Like the flowers open
To the kisses of the dawn!
But, oh my beloved,
To better dry my tears,
Let your voice speak again!
Tell me that you are returning
To Delilah forever!
Repeat to my tenderness
The promises of old times,
Those promises that I loved!
|: Ah! respond to my tenderness!
Fill me with ecstasy! :|
Dalila! Dalila! I love you!

Like one sees the blades
Of wheat that wave
In the light wind,
So trembles my heart,
Ready to be consoled,
By your voice that is so dear to me!
The arrow is less rapid
In bringing death,
Than is your lover
To fly into your arms!
|: Ah! respond to my tenderness!
Fill me with ecstasy! :|
Dalila! Dalila! I love you!

ONE FINE DAY

Butterfly's aria from Act 2 of "Madame Butterfly"
Music by Giacomo Puccini / Libretto by Luigi Illica & Giuseppe Giacosa
As recorded by Deanna Durbin for the film "First Love" (1939)

Weeping? And why? And why?
Ah, 'tis faith you are lacking
Hear me
One fine day we'll notice
A thread of smoke arising on the sea
In the far horizon
And then the ship appearing
Then the trim white vessel
Glides into the harbour
Thunders forth her cannon
See you? Now he is coming
I do not go to meet him
Not I
I stay upon the brow of the hillock
And wait there
And wait for a long time
But never weary of the long waiting
From out the crowded city
There is coming a man
A little speck in the distance
Climbing the hillock
Can you guess who it is?
And when he's reached the summit
Can you guess what he'll say?
He will call, "Butterfly" from the distance
I, without answering
Hold myself quietly concealed
A bit to tease him and a bit
So as not to die at our first meeting
And then, a little troubled
He will call, he will call
"Dear baby wife of mine,
Dear little orange blossom"
The names he used to call me when he came here
This will all come to pass as I tell you
Banish your idle fears
For he will return
Return

Un Bel Di Vedremo

Un bel dì, vedremo
levarsi un fil di fumo
dall'estremo confin del mare. E poi la nave
appare. Poi la nave bianca
entra nel porto, romba il
suo saluto. Vedi? È venuto!
Io non gli scendo incontro.
Io no. Mi metto là sul ciglio del
colle e aspetto, e aspetto gran tempo
e non mi pesa, la lunga attesa.
E uscito dalla folla cittadina
un uomo, un picciol punto
s'avvia per la collina.
Chi sarà? chi sarà?
E come sarà giunto
che dirà? che dirà? Chiamerà
Butterfly dalla lontana.
Io senza dar risposta
me ne starò nascosta un po' per celia...
e un po' per non morire
al primo incontro,
ed egli alquanto in pena chiamerà, chiamerà:
piccina mogliettina olezzo di verbena,
i nomi che mi dava
al suo venire
Tutto questo avverrà, te lo prometto.
Tienti la tua paura,
io con sicura fede l'aspetto.


Un hermoso día veremos alzarse
un hilo de humo en el horizonte.
Y entonces aparecerá la nave.
Luego, esa nave blanca entrará
en el puerto, atronando con su saludo.
¿Lo ves? ¡Ya ha llegado!
Yo no bajo a encontrarme con él.
Me pongo allí, en lo alto de la colina,
y espero, espero largo tiempo
y no me pesa la larga espera.
Y saliendo de entre la multitud
un hombre, un punto pequeño
se destaca por la colina.
¿Quién será? Y cuando llegue,
¿qué dirá? ¿qué dirá?
Llamará a Butterfly desde lejos.
Y yo, sin dar respuesta,
estaré allí escondida,
un poco para inquietarlo,
y un poco para no morir
al primer encuentro, y él,
con alguna inquietud, llamará, llamará:
"Pequeña mujercita, olor de verbena",
los nombres que me daba
cuando volvía a casa.
Todo esto ocurrirá, te lo aseguro.
Guárdate tu miedo,
yo con firmeza le espero.

You're not alone I'm with you..

YOU ARE NOT ALONE

You're not alone
I'm with you
I'm lonely too

What's that song
Can't be sung
By two?

A broken home
A broken heart
Isolated and afraid
Open up this is a raid
I wanna get it through to you
You're not alone

You're not alone
Every night
I stand in your place

Every tear
On every face
Tastes the same

A broken dream
A broken heart
Isolated and afraid
Open up this is a raid
I wanna get it through to you
You're not alone

An open hand
An open heart
There's no need to be afraid
Open up this is a raid
I wanna get it through to you
You're not alone
I wanna get it through to you
You're not alone
I'm gonna get it through to you
You're not alone

NO ESTAS SOLA

No estás sola
Estoy contigo
Estoy solo también

¿Qué canción
No puede ser cantada
Por dos ?

Un hogar roto
Un corazón roto
Aislado y asustado
Abre la puerta, esto es un atraco
Quiero que comprendas que
No estás sola

No estás sola
Cada noche
Me pongo en tu lugar

Todas las lágrimas
De todos los rostros
Tienen el mismo sabor

Un sueño roto
Un corazón roto
Aislado y asustado
Abre tu corazón, esto es un atraco
Quiero que comprendas que
No estás sola

Una mano abierta
Un corazón abierto
No hay necesidad de tener miedo
Abre la puerta, esto es un atraco
Quiero que comprendas que
No estás sola
Quiero que comprendas que
No estás sola
Haré que comprendas que
No estás sola

Te vas Alfonsina, con tu soledad. ¿Qué poemas nuevos fuiste a buscar?

Αlfonsina y el mar

Por la blanda arena que lame el mar
Tu pequeña huella no vuelve más,
un sendero sólo de pena y silencio llegó
hasta el agua profunda.
Un sendero sólo de penas mudas llegó
hasta la espuma.
Sabe Dios qué angustia te acompañó,
qué dolores viejos calló tu voz,
para recostarte arrullada en el canto de las
caracolas marinas.
La canción que canta en el fondo oscuro del mar
la caracola.
Te vas Alfonsina, con tu soledad.
¿Qué poemas nuevos fuiste a buscar?
Una voz antigua de viento y de sal
te requiebra el pecho y te está llamando.
Y te vas hacia allá, como en sueños,
dormida, Alfonsina, vestida de mar.
Cinco sirenitas te llevarán
por caminos de algas y de coral,
y fosforescentes caballos marinos harán
una ronda a tu lado,
y los habitantes del agua van a jugar
pronto a tu lado.
Bájame la lámpara un poco más,
déjame que duerma, nodriza, en paz,
y si llama él no le digas que estoy, dile que
Alfonsina no vuelve.
Y si llama él no le digas nunca que estoy,
di que me he ido.
Te vas Alfonsina, con tu soledad.
¿Qué poemas nuevos fuiste a buscar?
Una voz antigua de viento y de sal
te requiebra el alma y te está llamando.
Y te vas hacia allá, como en sueños,
dormida, Alfonsina, vestida de mar.


Alfonsina and the sea

Over the soft sand licking the sea
her small footprint never comes again
and a single path of grief and silence
reached the deep water,
a single path of mute griefs reached the foam.
God knows what anguish filled you,
what ancient sorrows deadened your voice,
to lay you down lulled by the singing of the sea shells,
the song sung by the shell on the dark bottom of the sea.
You are going, Alfonsina, along with your loneliness,
What new poems did you go to search for?
An ancient voice of wind and salt
breaks your soul and it’s taking it away…
and you go over there as in a dream,
asleep Alfonsina, clothed in sea.
Five little mermaids will take you
through ways of seaweeds and corals,
and phosphorescent sea horses will make a round
at your side,
and the inhabitants of the water are soon going
to play at your side.
"Soften the lamp a bit more.
Let me sleep in peace, nurse.
And if he calls, don’t tell him I’m here,
tell him Alfonsina will not be back.
And if he calls, never tell him I’m here,
do say I am gone."
You are going, Alfonsina, along with your loneliness,
what new poems did you go to search for?
An ancient voice of wind and salt
breaks your soul and it’s taking it away…
and you go over there as in a dream,
asleep Alfonsina, clothed in sea.

Τranslated by Nebrulla.


Η Αλφοσίνα και η θάλασσα

Από τη μαλακή άμμο
Που γλείφει τη θάλασσα
Η μικρή της πατημασιά
Δεν επιστρέφει πια
Ένα μονοπάτι μόνο
Από θλίψη και σιωπή θα φτάσει
Μέχρι τα βαθιά νερά
Ένα μονοπάτι μόνο
Από βουβές θλίψεις θα φτάσει
Ως τον αφρό.

Ο Θεός ξέρει πόση στεναχώρια
Σε συντρόφεψε
Ποιοι παλιοί πόνοι
Κρύφτηκαν στη φωνή σου
Για να ξαπλώσεις
Νανουρισμένη απ’ το τραγούδι
Από τα θαλασσινά κοχύλια
Το τραγούδι που τραγουδά
Στα σκούρα βάθη της θάλασσας
Το κοχύλι.

Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούρια ποίηματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται

Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.
Πέντε μικρές σειρήνες
Θα σε σηκώσουν
Από δρόμους των φυκιών
Και των κοραλιών
Και φωσφορίζοντα
Θαλασσινά αλογάκια θα κάνουν
‘Εναν γύρο στο πλευρό σου
Και οι κάτοικοι
Του νερού θα παίζουν
Σύντομα μαζί σου
Πηγαίνεις Αλφονσίνα
Με τη μοναξιά σου
Ποιά καινούρια ποίηματα
Πήγες να ψάξεις;
Μια φωνή παλιά
Από άνεμο κι αλάτι
Σου φλερτάρει την ψυχή
Κι αυτή σηκώνεται
Και πας προς τα εκεί
Όπως στα όνειρα
Κοιμισμένη, Αλφονσίνα
Ντυμένη με θάλασσα.

Μετάφραση:Γητεύτρια

.. Ήρθες λοιπόν πάλι βραδάκι, κάθησες απέναντί μου, με κοίταξες και είπες, " Σπέρνεις πράγματα μέσα στους άλλους"...Μάρω Βαμβουνάκη

μένα σου ναι κάνω ζωή και μ' ένα σου όχι σβήνω και μ' ένα σου χαμόγελο παίρνω χαρές και δίνω...

Αρισμαροβιτσόβεργα
και διαμαντένια πέτρα
πως ήθελα ν' ανταμώσουμε
το μάτι μου εξεπέτα

επήρα πάλι τα στένα
κι έπεσα στο στενό σου
και σ' είδα και με σκλάβωσες
μ' ένα χαμόγελό σου

μένα σου ναι κάνω ζωή
και μ' ένα σου όχι σβήνω
και μ' ένα σου χαμόγελο
παίρνω χαρές και δίνω

οψάργας πάλι είμασταν
σ΄ονείρου τόπους
ω, το πάντερμο τ΄όνειρο
πως ξεγελά τσ' ανθρώπους

χωρίς να το καλοσκεφτώ
σ΄έβαλα στην καρδιά μου
μα επλήρωσε την ακριβά
την περιεργειά μου

φεγγάρι μου χαμήλωσε
φέγγε της να βαδίζει
και πως σου το παράγγειλα
δε θέλω να γνωρίζει

η κακομοίρα η μάνα μου
πάντα παράγγελνε μου
της μαυρομάτας το στενό
μην το περάσεις γιέ μου

δε μ΄ένοιαζε να 'μαι τυφλός
μα να κατέχω μόνο
πως θα βαστάς το χέρι μου
να περπατώ στο δρόμο

η μόνη απόδειξη πως ζω
είναι η αναπνοή μου
να την επάρεις ξέχασες πριν βγεις
απ' τη ζωή μου

μην τα δειλιας τα κύμματα
όσο κι αν σε χτυπάνε
γιατί 'ναι προμηνύματα
πως η στεριά κοντά 'ναι

έχω κομμάτια την καρδιά
και στη γιορτή στα στέλνω
να τα ενώσεις και να δεις
το σ' αγαπώ γραμμένο

με μανιασμένα κύμματα
αγάπη μου τα βάνω
και συ στην ίδια θάλασσα
κι ούτε ρωτάς τι κάνω

Θε μου και γιάντα γκρέμισες
τ' όνειρο πριν το ζήσω
που γκρέμιζα άλλα κι έπαιρνα
πέτρες για το χτίσω

τώρα που ζεις μεσ' τις χαρές
δε με θυμάσαι εμένα
που είχα μια και έδινα
την ε-μισή σε 'σένα

Σαν πολίτης του κόσμου ταξιδεύω, και μέσα από τη σοφία του χρόνου, και την εμπειρία αυτών που προηγήθηκαν, κάνω μουσική αυτά που με αγγίζουν...

Μα, αν μ' αγαπάς αληθινά βιάσου και μην αργήσεις μες στων μνηστήρων τον κλοιό μονάχη μη μ' αφήσεις...

Ερωτικό

Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας
Μουσική: Κώστας Χαριτάτος
Δημήτρης Υφαντής & Ερωφίλη ( Ντουέτο )

-Θα σκάψω γη και ουρανό,
θάλασσες θα γυρίσω
να 'βρω τ' αθάνατο νερό
να 'ρθω να σε ραντίσω.
-Μαντήλι νά 'χεις φυλαχτό
θα σου χρυσοκεντήσω
πάνω του να ιστορήσω
πόσο σ' αγαπώ.

-Όλα τα δώρα των θεών
σου χάρισαν οι Μοίρες.
Ό,τι ποθούσες στη ζωή
απλόχερα το πήρες.
Κι αν μ' αγαπάς αληθινά
ήλιε μου και φεγγάρι,
θά 'χω και γω λίγο απ' το φως
και τη δική σου χάρη.

-Υφαίνω μόνη ολημερίς,
τη νύχτα το ξηλώνω
η σκέψη σου είναι πυρκαγιά
κι εκεί σε ανταμώνω.
-Πάνω στα κάστρα τ' ουρανού
τ' αστέρια θα τρυγήσω
να σε χρυσοστολίσω,
κόρη του δειλινού.

-Όλα τα δώρα των θεών
σου χάρισαν οι Μοίρες.
Ό,τι ποθούσες στη ζωή
απλόχερα το πήρες.
Μα, αν μ' αγαπάς αληθινά
βιάσου και μην αργήσεις
μες στων μνηστήρων τον κλοιό
μονάχη μη μ' αφήσεις.

Η δροσοσταλίδα της συγγνώμης... Όμηρος Αβραμίδης

Η δροσοσταλίδα της συγγνώμης

Οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας είναι άνθρωποι απλοί και πολύπλοκοι, καλοί και ζηλόφθονοι, γεμάτοι αγάπη και κακία.
Η ιστορία ξεχειλίζει από έρωτα κι από μυστήριο. Τον έρωτα του Μαρίνου με τη Νεφέλη. Τον έρωτα ενός άλλου άντρα με μια γυναίκα, τον οποίο καταδίκασαν στην αφάνεια οι προκαταλήψεις της εποχής και του τόπου του. Το μυστήριο έχει περισσότερο να κάνει με τη μοίρα του Μαρίνου. Γιατί του πάνε όλα στραβά; Ποιοι είναι αυτοί που του την έχουν στημένη σε κάθε γωνία; Τι θα μπορούσε να κάνει για ν’ αλλάξει τα πράγματα; Πόσο περισσότερο θα πέσει;
Ο Μαρίνος είναι ένας ήρωας τραγικός, ένας από εκείνους τους ανθρώπους που ποτέ δεν πρόκειται να γίνουν ευτυχισμένοι για τον απλούστατο λόγο ότι είναι καλός. Σε μια κυνική εποχή σαν και τη δική μας οι πραγματικά καλοί άνθρωποι σπανίζουν, κι όταν βρεθούν δίνουν γενναιόδωρα τα δώρα τους… Κι όταν βρεθούν, πληγώνονται ασύστολα απ’ τους άλλους. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ο Μαρίνος σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να αλλάξει, να γίνει σκληρός. Αλλά, απλά, δεν το μπορεί. Δεν προσπαθεί καν. Έχει την καλοσύνη του και έχει την περηφάνια του και μ’ αυτές πορεύεται. Και γι’ αυτές τον αγαπούν όλοι – ή σχεδόν.
Σ’ αυτό το βιβλίο δεν έχει σημασία η πλοκή, αλλά οι άνθρωποι. Οι ψυχές. Αυτές κάνουν τη γη να γυρίζει κι εμείς, ή μάλλον αυτοί, οι πρωταγωνιστές, δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν τη φορά της – κι όπου τους βγάλει.
Ένα μυθιστόρημα, που διαβάζεται μονορούφι, σε μια καθισιά, και το οποίο αφήνει στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση πίσω του...

Άλλα βιβλία του Όμηρου Αβραμίδη είναι:

Η κίτρινη σημαία, Με τα μάτια της ψυχής, Ακριβή κληρονομιά, Άκου το τραγούδι της βροχής, Γιατί Αλλάχ, Η αγάπη είναι το μυστικό, Σαν ανοιξιάτικη μπόρα, Οι δρόμοι της καρδιάς, Το τρίτο πρόσωπο, Ο δρόμος του φεγγαριού.

Τι είναι αυτό που μας ενώνει

Θα 'θελα μια νύχτα στ' ανέμου το νησί
να 'βρισκα της μοίρας το ψεύτικο κρασί
εκείνο που σε βγάζει απ' την παγωνιά
να το πιω και να φύγω μακριά

Για να σε βρω στης Σμύρνης την άσβεστη φωτιά
να μου φανερώνεις του Αιγαίου τα μυστικά
να μου τραγουδήσεις πράγματα γνωστά
και να νιώθω πως σε ξέρω από παλιά

Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει
μας χωρίζει μας πληγώνει
είναι ο χρόνος που τελειώνει
και ξανά μένουμε μόνοι...

What is this thing that makes us one

I wish that one night, on the island of wind
I'd find the wine of fate, the one that tells lies,
the one that takes you out of the cold,
for me to drink it and go away, far away

for me to find you in the unquenched fire of Smyre,
for you to reveal to me the secrets of the Egean Sea
for you to sing to me things everybody knows
for me to feel I have known you for a long time.

What is this thing that makes us one
that separates us that wounds us
it is the time that is ending
and we will be left alone again.