μένα σου ναι κάνω ζωή και μ' ένα σου όχι σβήνω και μ' ένα σου χαμόγελο παίρνω χαρές και δίνω...

Αρισμαροβιτσόβεργα
και διαμαντένια πέτρα
πως ήθελα ν' ανταμώσουμε
το μάτι μου εξεπέτα

επήρα πάλι τα στένα
κι έπεσα στο στενό σου
και σ' είδα και με σκλάβωσες
μ' ένα χαμόγελό σου

μένα σου ναι κάνω ζωή
και μ' ένα σου όχι σβήνω
και μ' ένα σου χαμόγελο
παίρνω χαρές και δίνω

οψάργας πάλι είμασταν
σ΄ονείρου τόπους
ω, το πάντερμο τ΄όνειρο
πως ξεγελά τσ' ανθρώπους

χωρίς να το καλοσκεφτώ
σ΄έβαλα στην καρδιά μου
μα επλήρωσε την ακριβά
την περιεργειά μου

φεγγάρι μου χαμήλωσε
φέγγε της να βαδίζει
και πως σου το παράγγειλα
δε θέλω να γνωρίζει

η κακομοίρα η μάνα μου
πάντα παράγγελνε μου
της μαυρομάτας το στενό
μην το περάσεις γιέ μου

δε μ΄ένοιαζε να 'μαι τυφλός
μα να κατέχω μόνο
πως θα βαστάς το χέρι μου
να περπατώ στο δρόμο

η μόνη απόδειξη πως ζω
είναι η αναπνοή μου
να την επάρεις ξέχασες πριν βγεις
απ' τη ζωή μου

μην τα δειλιας τα κύμματα
όσο κι αν σε χτυπάνε
γιατί 'ναι προμηνύματα
πως η στεριά κοντά 'ναι

έχω κομμάτια την καρδιά
και στη γιορτή στα στέλνω
να τα ενώσεις και να δεις
το σ' αγαπώ γραμμένο

με μανιασμένα κύμματα
αγάπη μου τα βάνω
και συ στην ίδια θάλασσα
κι ούτε ρωτάς τι κάνω

Θε μου και γιάντα γκρέμισες
τ' όνειρο πριν το ζήσω
που γκρέμιζα άλλα κι έπαιρνα
πέτρες για το χτίσω

τώρα που ζεις μεσ' τις χαρές
δε με θυμάσαι εμένα
που είχα μια και έδινα
την ε-μισή σε 'σένα