Η δροσοσταλίδα της συγγνώμης... Όμηρος Αβραμίδης

Η δροσοσταλίδα της συγγνώμης

Οι πρωταγωνιστές αυτής της ιστορίας είναι άνθρωποι απλοί και πολύπλοκοι, καλοί και ζηλόφθονοι, γεμάτοι αγάπη και κακία.
Η ιστορία ξεχειλίζει από έρωτα κι από μυστήριο. Τον έρωτα του Μαρίνου με τη Νεφέλη. Τον έρωτα ενός άλλου άντρα με μια γυναίκα, τον οποίο καταδίκασαν στην αφάνεια οι προκαταλήψεις της εποχής και του τόπου του. Το μυστήριο έχει περισσότερο να κάνει με τη μοίρα του Μαρίνου. Γιατί του πάνε όλα στραβά; Ποιοι είναι αυτοί που του την έχουν στημένη σε κάθε γωνία; Τι θα μπορούσε να κάνει για ν’ αλλάξει τα πράγματα; Πόσο περισσότερο θα πέσει;
Ο Μαρίνος είναι ένας ήρωας τραγικός, ένας από εκείνους τους ανθρώπους που ποτέ δεν πρόκειται να γίνουν ευτυχισμένοι για τον απλούστατο λόγο ότι είναι καλός. Σε μια κυνική εποχή σαν και τη δική μας οι πραγματικά καλοί άνθρωποι σπανίζουν, κι όταν βρεθούν δίνουν γενναιόδωρα τα δώρα τους… Κι όταν βρεθούν, πληγώνονται ασύστολα απ’ τους άλλους. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσει ο Μαρίνος σ’ αυτόν τον κόσμο είναι να αλλάξει, να γίνει σκληρός. Αλλά, απλά, δεν το μπορεί. Δεν προσπαθεί καν. Έχει την καλοσύνη του και έχει την περηφάνια του και μ’ αυτές πορεύεται. Και γι’ αυτές τον αγαπούν όλοι – ή σχεδόν.
Σ’ αυτό το βιβλίο δεν έχει σημασία η πλοκή, αλλά οι άνθρωποι. Οι ψυχές. Αυτές κάνουν τη γη να γυρίζει κι εμείς, ή μάλλον αυτοί, οι πρωταγωνιστές, δεν έχουν παρά να ακολουθήσουν τη φορά της – κι όπου τους βγάλει.
Ένα μυθιστόρημα, που διαβάζεται μονορούφι, σε μια καθισιά, και το οποίο αφήνει στο τέλος μια γλυκιά αίσθηση πίσω του...

Άλλα βιβλία του Όμηρου Αβραμίδη είναι:

Η κίτρινη σημαία, Με τα μάτια της ψυχής, Ακριβή κληρονομιά, Άκου το τραγούδι της βροχής, Γιατί Αλλάχ, Η αγάπη είναι το μυστικό, Σαν ανοιξιάτικη μπόρα, Οι δρόμοι της καρδιάς, Το τρίτο πρόσωπο, Ο δρόμος του φεγγαριού.

Τι είναι αυτό που μας ενώνει

Θα 'θελα μια νύχτα στ' ανέμου το νησί
να 'βρισκα της μοίρας το ψεύτικο κρασί
εκείνο που σε βγάζει απ' την παγωνιά
να το πιω και να φύγω μακριά

Για να σε βρω στης Σμύρνης την άσβεστη φωτιά
να μου φανερώνεις του Αιγαίου τα μυστικά
να μου τραγουδήσεις πράγματα γνωστά
και να νιώθω πως σε ξέρω από παλιά

Τι 'ναι αυτό που μας ενώνει
μας χωρίζει μας πληγώνει
είναι ο χρόνος που τελειώνει
και ξανά μένουμε μόνοι...

What is this thing that makes us one

I wish that one night, on the island of wind
I'd find the wine of fate, the one that tells lies,
the one that takes you out of the cold,
for me to drink it and go away, far away

for me to find you in the unquenched fire of Smyre,
for you to reveal to me the secrets of the Egean Sea
for you to sing to me things everybody knows
for me to feel I have known you for a long time.

What is this thing that makes us one
that separates us that wounds us
it is the time that is ending
and we will be left alone again.