Κι εγώ που πάντα τα ’λεγα μ’ ένα δικό μου τρόπο, κρυμμένος πίσω απ’ τον μπερντέ να κλαίω γι’ αυτό το τόπο Να το πιστέψω δεν μπορώ πώς γίναμε μπουρλότο

Θα ζεις για παντα στις καρδιες μας Ευγένιε!!!

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!

"Ο Άγγελος Σικελιανός είπε:
Η τέχνη του Σπαθάρη είναι στη βάση της λαϊκής ψυχής και ζωής και μακάριος όποιος την αντικρίζει με τη σοβαρότητα που της οφείλεται. Μέσα της δεν κατασταλάζει μόνο η λαγαρή θυμοσοφία του λαού μας μπρος στα ανάποδα του κόσμου, αλλά σκεπάζεται και η πηγαία δύναμη πόχει μέσα του και με την οποία υπερνικά αυτά τα ανάποδα με ψυχισμό ασύγκριτο, ανεβαίνοντας απ'τα σκαλιά της θείας του εξυπνάδας ως με τις κορφές τον ηρωισμού"

«Εφυγε» ο Ευγένιος Σπαθάρης

To τελευταίο «αντίο» είπε στους Έλληνες ο κορυφαίος καραγκιοζοπαίχτης,

Έφυγε το βράδυ του Σαββάτου από τη ζωή, στα 85 του χρόνια, ο κορυφαίος καραγκιοζοπαίχτης και δάσκαλος Ευγένιος Σπαθάρης.Ο Ευγένιος Σπαθάρης του Σωτηρίου, ψυχή του Καραγκιόζη και γενικότερα του θεάτρου Σκιών γεννήθηκε στην Κηφισιά τον Ιανουάριο του 1924. Από μικρός έδειχνε ότι ήταν ένα ανήσυχο, ερευνητικό πνεύμα αλλά και ένα πολύπλευρο ταλέντο. Οταν οι άσχημες συνθήκες της γερμανικής κατοχής ήταν πλέον βέβαιο ότι δεν θα του επέτρεπαν να ακολουθήσει τον τομέα της αρχιτεκτονικής, που επίσης αγαπούσε, αφιερώθηκε με ιδιαίτερο ζήλο στο θέατρο σκιών. Στόχος του ήταν να ανεβάσει πολύ ψηλά τον Καραγκιόζη, τόσο σαν σημαντικό ελληνικό και παραδοσιακό θέαμα όσο και σαν εξαιρετικό είδος τέχνης και τεχνικής. Ετσι, ο Καραγκιόζης σταματά να μας παρακολουθεί και να μας διασκεδάζει μόνο από τον μπερντέ του: εμψυχώνεται, εκσυγχρονίζεται, εμφανίζεται σε όλον τον κόσμο, γίνεται τραγούδι και στο τέλος, αποκτά "ένα κεραμίδι" για να ξαποσταίνει που και που. Όλα αυτά κατάφερε να πραγματοποιήσει ο Ευγένιος Σπαθάρης, ο δάσκαλος του ελληνικού θεάτρου σκιών, όπως τον αποκαλούν και το πέτυχε με τέτοια προσοχή και ευλάβεια απέναντι στην τέχνη, που ο ήρωας μας δεν έχασε ούτε την ελληνικότητα του αλλά ούτε την γνήσια λαϊκότητα που εκπροσωπεί. Μετά τις σπουδές του άρχισε να ασχολείται με τη ζωγραφική και ιδιαίτερα με τους ήρωες του θεάτρου σκιών, από τους πρωτοπόρους του οποίου, ήταν ο πατέρας του. Ξεκίνησε την πορεία του δίνοντας ο ίδιος παραστάσεις αρχικά στη διάρκεια της κατοχής, σε θέατρα της Αθήνας, σε Πρεσβείες, στη Γεννάδειο Βιβλιοθήκη κ.α. Από τότε έδωσε πληθώρα παραστάσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και σε χώρες του εξωτερικού, συμμετέχοντας σε διεθνή φεστιβάλ και συνέδρια ειδικά για το θέατρο σκιών. Παρουσίασε πολλά έργα με ήρωα τον Καραγκιόζη, και με ηθοποιούς, στο Κρατικό Θέατρο Β. Ελλάδος, στο «Ελληνικό Χορόδραμα», στο Θέατρο Χατζώκου, (Θεσσαλονίκη), στο Θέατρο Συντεχνίας κ.α. με τις παραστάσεις «Το ταξίδι», «Το καταραμένο φίδι», «Ο δικτάτωρας», «Ο Αλέκος με τα κυδώνια» κ.α. Κυκλοφόρησε περίπου 15 έργα σε δίσκους και το 1980 άρχιζε να παίζει στη τηλεόραση. Ο Ευγένιος Σπαθάρης ήταν μέλος του Καλλιτεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος, του Ινστιτούτου Παγκοσμίου Θεάτρου (της ΟΥΝΕΣΚΟ ενώ έκανε περιοδείες σε πολλές χώρες. Αλλά και ως ζωγράφος έλαβε μέρος σε πολλές εκθέσεις ατομικές και ομαδικές στην Αθήνα, Ζυρίχη, Παρίσι και Νέα Υόρκη. Τιμήθηκε με Βραβείο Ρώμης (1962), με το Α' Μετάλλιο του Πρίγκιπα του Μοντ, Α' Βραβείο Πολωνίας (1978), Α' Μετάλλιο Τοσκανίνι (Ιταλία) το 1978 κ.ά. Τέλος το 2007 τιμήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό υπουργείο Πολιτισμού για την μεγάλη του προσφορά στο καλλιτεχνικό αυτό είδος για το οποίο του αναγνωρίστηκε ο τίτλος του μεγάλου δασκάλου. Το 1991 ιδρύθηκε το Σπαθάρειο Μουσείο Θεάτρου Σκιών Δήμου Αμαρουσίου, το οποίο λειτουργεί συστηματικά από το 1996, με στόχο την προβολή του θεάτρου σκιών και του καραγκιόζη. Αξιοσημείωτη είναι η συνεργασία του με το Διονύση Σαββόπουλο. Ζωγραφικά λαϊκά έργα του παρουσιάστηκαν σε γκαλερί της Αθήνας ενώ ταξίδεψε τον καραγκιόζη στα πέρατα του κόσμου και απέσπασε πολλές διακρίσεις. Τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο ΚΑΤ μετά από ατύχημα που του προκάλεσε πολλαπλά κατάγματα. Για την Ελλάδα Στίχοι: Πάνος Φαλάρας Μουσική: Στέλιος Φωτιάδης Γλυκερία & Ευγένιος Σπαθάρης ( Ντουέτο ) [Γλυκερία]: Για δες πώς καταντήσαμε, ρε φίλε μου καμπούρη, που κάποτε αγοράζαμε δυο φράγκα το κουλούρι. Δώσε, σου λεν συνέχεια, δώσε και ξαναδώσε το αίμα, την ανάσα σου και την Ελλάδα σώσε. [Ε. Σπαθάρης]: Κι εγώ που πάντα τα ’λεγα μ’ ένα δικό μου τρόπο, κρυμμένος πίσω απ’ τον μπερντέ να κλαίω γι’ αυτόν τον τόπο. Να το πιστέψω δεν μπορώ πώς γίναμε μπουρλότο, κι ακόμα ν’ αγωνίζομαι "Για την Ελλάδα, ρε γαμώ το!" [Γλυκερία]: Στην πρώτη θέση βρίσκονται το ψέμα κι η κομπίνα, και τα καμένα δάση μας η εθνική βιτρίνα. Στις πλάτες μας ξενόφερτοι σηκώνουνε παντιέρα, το νέφος και το άδικο μας πνίγουν κάθε μέρα. [Ε. Σπαθάρης]: Κι εγώ που πάντα τα ’λεγα... [Γλυκερία]: Για λίγους είναι τα πολλά και για πολλούς τα λίγα, το βλέπω να γυρίζουμε στα χρόνια του κολίγα. Αυτοί ξοδεύουν άσκοπα κι εμείς πάντα λιτότης. Έτσι, σου λένε, φέρεται ο κάθε πατριώτης. [Ε. Σπαθάρης και χορωδία]: Κι εγώ που πάντα τα ’λεγα...