Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες

Παράπονο

Βαριά βραχιόλια οι λύπες
Πώς μ' αγαπάς δεν είπες
Το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
Κι ας πέθαινε το σώμα μου

Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου


Ξενιτιά

Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές

Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ' τον σεβντά μου όλη η γη

Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες


Parapono (Complaint)

Heavy bracelets the sorrows
You haven't even said you love me
I've got this complaint my beloved one,
tender lips of mine say you love me
and my body, might as well die.

I'm sending you with a letter
the sharp sickle of the new moon.
Take it and turn it against me, my one
and only, my inspiration
and if your soul is weeping, smile at me.


I Xenitia (Exile)

Mountains high and you glow of the stars
mist of rivers, fir-trees, laurels, myrtels.

My fate, let the one who sees my heart
tell her to run back to me, without delaying.
Exile of mine, my love, light and dawn
before the whole world cracks
under the sigh of my heart.

Tell me nightingale
seducing ash still burning
which wine brings drunkness
to his eyes.

Lyrics: Lina Nikolakopoulou
Music: Ara Dinkjian





"Φεύγω και σε παίρνω μαζί μου. Θα θυμάμαι πάντα τα βουρκωμένα τούτη την ώρα μάτια σου, το θλιμμένο βλέμμα σου. Ποιός ξέρει τι ειν' αυτό που αποφασίζει τώρα για λογαριασμό μου! Φεύγω, αλλά να ξέρεις θα σ' αγαπώ πάντα.
Όταν βραδιάζει εκεί που πάω, το φεγγάρι θα 'ρχεται προς εσένα κι εγώ κάθε βράδυ θα τ' ακολουθώ, θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου".

Ο δρόμος του φεγγαριού είναι ένα μυθιστόρημα του Όμηρου Αβραμίδη (γεννήθηκε στη Λεμεσό και σπούδασε ελληνική και γαλλική φιλολογία στο πανεπιστήμιο Αθηνών).






Το parapono

Poem: Odisseas Elitis
Music: Dimitris Papadimitriou

Εδώ στου δρόμου τα μισά έφτασε η ώρα να το πω
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα
άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα

Στ' αληθινά, στα ψεύτικα, το λέω και τ' ομολογώ
σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα
σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ μες στη ζωή πορεύτηκα

Όσο κι αν κανείς προσέχει
όσο κι αν το κυνηγά
πάντα, πάντα θα 'ναι αργά,
δεύτερη ζωή δεν έχει


The Complaint

Here, halfway of my route
the time has come for me to say
the things I love are elsewhere
I had not meant to come this way

In truth, in lies
I speak and I confess
Like I was somebody else, not me
I walked through life.

Now matter how cautious one may be.
Now matter how much he runs after his aims.
It is always, always too late
for there is not a second life




Kirkh70