δροσοσταλίδα: *Για όλους τους ανθρώπους το καλό και το αληθινό είναι το ίδιο. Το ευχάριστο είναι διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο* Δημόκριτος

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Για όλους τους ανθρώπους το καλό και το αληθινό είναι το ίδιο. Το ευχάριστο είναι διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο Δημόκριτος

2 σχόλια:

mareld είπε...: Πολλά γλυκά φιλάκια!

*Ευτυχής είναι εκείνος που μπόρεσε να διασχίσει μια φουρτουνιασμένη θάλασσα και κατάφερε να φτάσει σώος σε ασφαλές λιμάνι* (Ευριπίδης)

*Όποιος μπορεί να ζήσει άνετα τη ζωή του , να διατηρεί την ψυχραιμία του σε περίπτωση κακοτυχίας , αυτός θεωρείται ευτυχής*
(Ευριπίδης); 25 Φεβρουαρίου 2009 στις 5:03 π.μ.
Αστοριανή είπε...: Μαρέλντ μου,
...μπορεί οι αγέρηδες να μας ζαλίζουν σαν τις καλαμιές στον ανοιχτό κάμπο,
αρκεί να καταφέρνουμε να μη πέφτουμε με τα μούτρα στη γη...

...μπορεί να κακές συγκυρίες να μας ραγίζουν,
αρκεί να χαλαρώνουμε για να μή σπάσουμε...
Δική σας,
Υιώτα, "Αστοριανή"
ΝΥ; 25 Φεβρουαρίου 2009 στις 7:52 μ.μ.

Αυτό είναι στο βάθος η ποίηση,
η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει
να γίνεσαι άνεμος για τον χαρταετό και χαρταετός
για τον άνεμο, ακόμα κι όταν ουρανός δεν υπάρχει.
Δεν παίζω με τα λόγια.
Μιλώ για την κίνηση που ανακαλύπτει κανείς
να σημειώνεται μέσα στη στιγμή
όταν καταφέρνει να την ανοίξει και να της δώσει διάρκεια.
Οδυσσέας Ελύτης

Ίσως δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, όμως η ζωή έχει να μας δώσει πολύ περισσότερα πράγματα απ΄ όσα αφήνουμε τον εαυτό μας να ζήσει. Όλα αυτά τα “περισσότερα” είναι πιθανά όταν πάψουμε να είμασε δέσμιοι του φόβου. Έξω από μας και μέσα μας, υπάρχει ένας καινούργιος κόσμος – ένας κόσμος με λιγότερο φόβο – που περιμένει να τον ανακαλύψουμε.
“Μαθήματα ζωής”

... ωραία απάντηση που δίνει σε όλα με τη σιωπή του ο έναστρος ουρανός.

... ένα φλάουτο κάπου ή ένα άστρο συνηγορούν για όλη την ανθρωπότητα...

... Τόσα φθινόπωρα και δε γνωρίσαμε ακόμα την ψυχή μας κι ω συντριβή του ονείρου μας: μας έκλεισες όλους τους δρόμους για να μας ανοίξεις ένα μονοπάτι στο άγνωστο.

Λειβαδίτης

Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες. Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός. Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες. Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους, χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι σωτήρες. Και αυτό είναι ένα αίσθημα που ολοένα και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις. ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια... " Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ' αυγό ενός αρχέγονου κόσμου. Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωποι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ρίζες μας είναι κοινές. Όλοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει το σκοπό του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του"
Έρμαν Έσσε, Ντέμιαν

Ω θάλασσα! Ω Ήλιε!. Ω απέραντη κοίτη!

Και ξέρω γιατί. Σ΄αγαπώ. Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι,
Κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες.
Ξέρω πως στα λεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής.
(Στην τέφρα ενός τριτογενούς απομεσήμερου, ακούστηκαν οι πρώτοι μου παλμοί στην αγκαλιά σου)
Ω πρωτεόμορφη, βγήκα από μέσα σου!
Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι
Κι οι δυο μας με ακόρεστη τη δίψα γι΄άστρα
Κι οι δυο μας φως, αέρας, δύναμη, σκοτάδια
Κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία!

Χόρχε Λουίς ΜΠΟΡΧΕΣ
απόσπασμα από τον Υμνο στη Θάλασσα 1919

Αγαπημένη μου Λία!!!

Σήμερα βρήκα το πρώτο σου σχόλιο την ημέρα που είδε το φως η δροσοσταλίδα..συγκινήθηκα...έχω μπει πάλι στη σιωπή..τους λόγους τους ξέρεις...

27 Σεπτεμβρίου 2008

LIA είπε...: Γλυκιά μου, Mareld

Τι χαρά!!! Τι ωραία!!!
Άνοιξες ένα καινούριο παράθυρο, για να έρχεσαι κι από εδώ, να φωτίσεις τις μέρες και τις νύχτες μας!!!
Τι ωραίο όνομα! Δροσοσταλίδα! Πόση ομορφιά, πόσο φως ,πόση γαλήνη, θα φτάνουν στο σπίτι μας, σταλμένα από την ψυχή σου καλή μου! Θα μας δροσίσεις, θα μας αρωματίσεις, θα χρωματίσεις τη μοναξιά μας, με τα όμορφα χρώματα που τόσο μοναδικά ξέρεις να διαλέγεις. Η δροσοσταλίδα σου, θα στάξει στην καρδιά μας αγιασμένο μύρο, το μύρο της αγάπης σου, για όλους εμάς, που είμαστε τόσο μακριά σου, αλλά σε νιώθουμε τόσο κοντά μας. Που δε μας γνωρίζεις και δε σε γνωρίζουμε, αλλά μας αγαπάς και σ΄αγαπάμε σαν να γνωριζόμαστε χρόνια. Πώς γίνεται αλήθεια αυτό; Και είναι αληθινό, γιατί το νιώθουμε, το αισθανόμαστε, χωρίς υστεροβουλία ή οτιδήποτε άλλο Τελικά η αγάπη ξέρει να κάνει πολύ καλά τη δουλειά της, σε όσους την ακούν και την ακολουθούν. Αυτή μας οδηγεί και μας δείχνει το δρόμο, γιατί πώς αλλιώς θα σε εύρισκα; Πώς αλλιώς θα άκουγα τη μουσική της κιθάρας, από το βιντεάκι σου, που με μάγεψε και με ταξίδεψε σε μέρη που δε μπορούν να δουν τα μάτια, τα βλέπει όμως η καρδιά;
Να είναι καλοτάξιδη η Δροσοσταλίδα σου Mareld μου, να τη σπρώχνει απαλά απαλά το βοριαδάκι από εκεί ψηλά που είσαι και να την ακουμπά στην καρδιά μας.

Πολλά πολλά φιλιά.; 27 Σεπτεμβρίου 2008 4:00 μ.μ

.."Βέβαια υπάρχει το αίνιγμα. Βέβαια υπάρχει το μυστήριο. Αλλά το μυστήριο δεν είναι μια σκηνοθεσία που επωφελείται από τα παιχνίδια της σκιάς και του σκότους για να μας εντυπωσιάσει απλώς. Είναι αυτό που εξακολουθεί να παραμένει μυστήριο και μέσα στο απόλυτο φως. Είναι τότε που προσλαμβάνει την αίγλη εκείνη που ελκύει και που την ονομάζουμε Ομορφιά. Την Ομορφιά που είναι μια οδός - η μόνη ίσως οδός προς το άγνωστο μέρος του εαυτού μας, προς αυτό που μας υπερβαίνει. Επειδή αυτό είναι στο βάθος η ποίηση: η τέχνη να οδηγείσαι και να φτάνεις προς αυτό που σε υπερβαίνει"..
Ελύτης

Βάλε με κάτω από το δάκρυ.
Βάλε με κάτω από μια μέρα του χρόνου.
Θα μιλήσουμε.

Βάλε με κάτω από την κούραση.
Βάλε με κάτω από τις λύπες
που δεν ομολογούνται
κι άκου εκεί την σιωπή.

Βάλε με γιατί δεν υπάρχω σήμερα.
Σώσε με από το ομόκεντρο και άδειο γαλάζιο.
Προκάλεσε τον πόθο μου...

Gabriel Celaya

Μεταρσίωση

Το πνεύμα μου,
σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα,
λύνεται απόψε στο άπειρο
χωρίς να βρίσκει αναπαμό.
Τις ζώνες γύρω του έσπασε και ανατινάζεται θερμό
το πνεύμα μου
σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα.
Σαν γαλαξίας απέραντος
το σύμπαν σέρνω στο χορό.
Ήλιο τον ήλιο γκρέμισα,
θόλο το θόλο χάλασα,
κι είμαι σαν μιαν απέραντη, πλατιά γαλάζια θάλασσα,
που οι στενοί πάνω μου ουρανοί δε μου σκεπάζουν το νερό.

Ν.Βρεττάκος

"Εκείνοι που βρίσκουν άσχημα νοήματα σε ωραία πράγματα είναι διεφθαρμένοι χωρίς να είναι γοητευτικοί..Αυτό είναι κακό.

Εκείνοι που βρίσκουν ωραία νοήματα σε ωραία πράγματα είναι οι καλλιεργημένοι...Γι'αυτούς υπάρχει ελπίδα.

Υπάρχουν όμως και οι εκλεκτοί για τους οποίους τα ωραία πράγματα σημαίνουν μόνο Ομορφιά.."

"Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέυ"
Oscar Wilde

Κάθε ομορφιά είναι αιωνιότητα. Ό,τι βλέπω, ό,τι ακούω, ό,τι αγγίζω, χώμα, αέρας, φως, είναι μέρος της αιωνιότητας. Αιωνιότητα δεν είναι ό,τι αντέχει στο χρόνο - γιατί τότε θα’χαν τα πρωτεία οι πολυκατοικίες και οι ουρανοξύστες - αλλά ό,τι σφραγίζει μια στιγμή ανεπανάληπτα...

Λιλή Ζωγράφου

Του Αιγαίου

Ο έρωτας το αρχιπέλαγος
κι η πρώρα των αφρών του,
και οι γλάροι των ονείρων του.
Στο πιο ψηλό κατάρτι του
ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι.

Ο έρωτας
το τραγούδι του
κι' οι ορίζοντες του ταξιδιού του,
κι η ηχώ της νοσταλγίας του.
Στον πιο βρεμένο βράχο της
η αρραβωνιαστικιά προσμένει ένα καράβι.

Ο έρωτας
το καράβι του
κι η αμεριμνησία των μελτεμιών του,
κι' ο φλόκος της ελπίδας του.
Στον πιο ελαφρό κυματισμό του
ένα νησί λικνίζει τον ερχομό.

Ελύτης

ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΟΥ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

Έφερνα γύρους μες στον ουρανό και φώναζα

Με κίνδυνο ν' αγγίξω μιαν ευτυχία

Σήκωσα πέτρα και σημάδεψα μακριά

Μιλημένη από τον ήλιο η Μοίρα

Έκανε πως δεν έβλεπε

Και το πουλί του κοριτσιού

πήρ' ένα ψίχουλο θαλάσσης

και αναλήφτη.
Ελύτης

'Eχω τρεις κόσμους.

Μια θάλασσα, έναν ουρανό
κι έναν πράσινο κήπο:
τα μάτια σου.

Θα μπορούσα αν τους διάβαινα
και τους τρεις,
να σας έλεγα πού φτάνει ο καθένας τους.

Η θάλασσα, ξέρω.
Ο ουρανός, υποψιάζομαι.
Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.
Ν.Βρεττάκος

ΙV

Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμον αυτό, μ' ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ' ακούς
Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ' ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ' ακούς
Είμ' εγώ, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, μ' ακούς
Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ
Το λευκό νυφικό της Οφηλίας, μ' ακούς
Που μ' αφήνεις, που πας και ποιος, μ' ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ' τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα 'ρθει μέρα, μ' ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ' ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ' ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει

Στα νερά ένα ένα, μ' ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ' ακούς
Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ' ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ' ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ' ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ' ακούς
Ή κανείς ή κι οι δυο μαζί, μ' ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ' ακούς
Της αγάπης
Μια για πάντα το κόψαμε
Και δε γίνεται ν' ανθίσει αλλιώς, μ' ακούς
Σ' άλλη γη, σ' άλλο αστέρι, μ' ακούς
Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ' ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ' άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ' ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ' ακούς
Μες στη μέση της θάλασσας
Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ' ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ' ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
'Ακου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά και ποιος κλαίει -ακούς
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει -ακούς;
Ειμ' εγώ που φωνάζω κι ειμ' εγώ που κλαίω, μ' ακούς
Σ' αγαπώ, σ' αγαπώ, μ' ακούς.
...
από το "Μονόγραμμα

Ονειρα κι όνειρα ήρθανε
Στα γενέθλια των γιασεμιών
Νύχτες και νύχτες στις λευκές αϋπνίες των κύκνων
Η δροσιά γεννιέται μεσ'στα φύλλα
Οπως μεσ'στον απέραντο ουρανό
Το ξάστερο συναίσθημα
Ελύτης

Verde que te quiero verde
De color de aceituna

Πράσινο σε λατρεύω πράσινο
Πράσινο φύλλο στην ελιά
Λόρκα

Μια δροσοσταλίδα γλίστρησε δειλά στη φυλλωσιά
και σκίρτησε το κόκκινο μπουμπούκι.
Στο ευλογημένο πέταγμα της μέλισσας
γνώρισε η μέρα τη χαρά της
κρυμμένη μες στην Άνοιξη
και μες στις πεταλούδες...

Μιχάλης Πολίτης

δροσοσταλίδα

Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2009

Για όλους τους ανθρώπους το καλό και το αληθινό είναι το ίδιο. Το ευχάριστο είναι διαφορετικό από άνθρωπο σε άνθρωπο Δημόκριτος

2 σχόλια:

Γλυκειά μου αγάπη No Pasaran!!!!

Λιλή Ζωγράφου

Ετικέτες

ροδοπέταλα

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Πληροφορίες

όπως η αγάπη που αισθάνομαι εγώ για σένα...