«Δεν τραγουδώ επειδή μου αρέσει να τραγουδώ ή επειδή έχω καλή φωνή. Τραγουδώ επειδή η κιθάρα μου έχει αισθήματα και λογική...»VICTOR JARA

Στο τρυφερό μου φίλο Άνεμο

TE RECUERDO AMANDA - VICTOR JARA




Victor Jara Manifiesto

Yo no canto por cantar
ni por tener buena voz
canto porque la guitarra
tiene sentido y razon,
tiene corazon de tierra
y alas de palomita,
es como el agua bendita
santigua glorias y penas,
aqui se encajo mi canto
como dijera Violeta
guitarra trabajadora
con olor a primavera.

Que no es guitarra de ricos
ni cosa que se parezca
mi canto es de los andamios
para alcanzar las estrellas,
que el canto tiene sentido
cuando palpita en las venas
del que morira cantando
las verdades verdaderas,
no las lisonjas fugaces
ni las famas extranjeras
sino el canto de una alondra
hasta el fondo de la tierra.

Ahi donde llega todo
y donde todo comienza
canto que ha sido valiente
siempre sera cancion nueva.

Victor Jara Manifiesto




Victor Jara Cuando Voy al Trabajo




Victor Jara - Deja la vida volar




Plegaria a un labrador

Levántate y mira la montaña
de donde viene el viento, el sol y el agua,
tú que manejas el curso de los ríos
tú que sembraste el vuelo de tu alma.

Levántate y mírate las manos
para crecer estréchala a tu hermano,
juntos iremos unidos en la sangre
hoy es el tiempo que puede ser mañana.

Libranos de aquel que nos domina en la miseria
traenos tu reino de justicia e igualdad.

Sopla como el viento la flor de la quebrada
limpia como el fuego el cañón de tu fusil,
hágase por fin tu libertad aquí en la tierra
danos tu fuerza y tu valor al combatir,
Sopla como el viento la flor de la quebrada
limpia como el fuego el cañón de tu fusil.

Levántate y mírate las manos
para crecer estréchala a tu hermano,
juntos iremos unidos en la sangre
ahora y en la hora de nuestra muerte amén
aaaaamén, aaaaamén.

Plegaria a un labrador - Víctor Jara






Canción "El aparecido", de Víctor Jara,
que dedicó al Comandante Guevara.

Abre sendas por los cerros,
deja su huella en el viento,
el águila le da el vuelo
y lo cobija el silencio.

Nunca se quejó del frío,
nunca se quejó del sueño,
el pobre siente su paso
y lo sigue como ciego.

Correlé, correlè, correlá,
por aquí, por aquí, por allá.
Correlé, correlé, correlá,
correlé que te van a matar...
correlé, correlé, correlá.

Su cabeza es rematada
por cuervos con garra de oro.
Cómo lo ha crucificado
la furia del poderoso.

Hijo de la rebeldía,
lo siguen veinte mas veinte,
porque regala su vida
ellos le quieren dar muerte.

Correlé, correlè, correlá,
por aquí, por aquí, por allá.
Correlé, correlé, correlá,
correlé que te van a matar...
correlé, correlé, correlá.

El Aparecido - Víctor Jara




Víctor Jara: Vamos por Ancho Camino




Vientos del Pueblo de Víctor Jara




Victor Jara - El derecho de vivir en paz




«Η σιωπή και οι κραυγές θα είναι το τέλος του τραγουδιού μου...»


Ο Victor Jara, συνέδεσε με έναν μοιραίο τρόπο τη ζωή του, με την παρουσία του Σαλβαδόρ Αλιέντε στη Χιλή.

Ένας σπουδαίος τραγουδοποιός, συνειδητοποιημένος πολιτικά, τραγούδησε για τα βάσανα του λαού, ένα δυναμικό μέλος του Nueva Cancion, ενός πολιτικού- μουσικού ρεύματος που περιελάμβανε τους πιο ριζοσπαστικούς Χιλιανούς μουσικούς.

Τάχθηκε στο πλευρό του Αλιέντε, συμμετέχοντας στις περιοδείες του (μαζί με τον Πάμπλο Νερούδα), δίνοντας συναυλίες απ άκρου εις άκρο στη Χιλή.

Το όνομα και η μουσική του Χάρα ταυτίστηκαν σχεδόν με τις κοινωνικοπολιτικές αλλαγές που συνέβαιναν στην χώρα. Την ημέρα του πραξικοπήματος του Πινοσέτ, συνελήφθη και βασανίστηκε. Μέσα σε ελάχιστες μέρες ένα ολόκληρο έθνος βυθίστηκε σε ένα βαθύ φασιστικό σκοτάδι, και τρεις άνθρωποι χάθηκαν.

Ο ενσαρκωτής της κοινωνικοπολιτικής αλλαγής, ο ποιητής των οραμάτων μιας ολόκληρης ηπείρου, ο τροβαδούρος των ημερών που έρχονταν. Μια τραγική μοίρα έμελλε να συνδέσει τη ζωή τους, τους αγώνες τους, τις μέρες θριάμβου, το μαρτυρικό τους τέλος.

Ο Αλιέντε, ο Νερούδα και ο Χάρα, έγιναν σύμβολα ζωής, ελπίδας και φωτός.



Τα παιδικά χρόνια του Χάρα

Η ζωή του ήταν μια αντανάκλαση τις χώρας του, στα ταραχώδη χρόνια στα οποία έζησε.
Ο Victor Jara μεγάλωσε σε μια μικρή πόλη τις Χιλής, και χάρις στο ταλέντο του και την αγάπη του για τον λαό τις Χιλής, έγινε αγαπητός και δημοφιλής στον πληθυσμό τις Xιλής, αλλα και τις Λατινικής Αμερικής.

Ο Victor Jara γεννήθηκε σε μια μικρή πολη έξω από τo Santiago. Οι γονείς του ήταν αγρότες, Amanda και Manuel εργάζονταν πολύ σκληρά για ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις τις καθημερινής ζωής. Παράλληλα στο σπίτι επικρατούσε αναστάτωση εξαιτίας του αλκοολικού πατέρα.

Μετά από πολλά δύσκολα χρόνια μετακινήθηκαν προς την επαρχία ώστε ο πατέρας να ασχοληθεί με αγροτικές δουλειές, όπου παράλληλα δούλευε και ο Victor για να συνεισφέρει στα έξοδα του σπιτιού καθώς υπήρχαν στην οικογένεια μικρότερα αδέλφια και αδελφές. Τραγουδούσε από μικρός και έπαιζε στην κιθάρα του πολλά παραδοσιακά και λαϊκά τραγούδια τις Χιλής όπου μεγάλη επιρροή σε αυτό άσκησε η μητέρα του.



Το ξεκίνημα στη μουσική

Ο Victor τελειώντας τo γυμνάσιο ασχολήθηκε με την λογιστική. Δυστυχώς η μητέρα του πέθανε όταν ο Victor ήταν 15 χρόνων. Μετά την στρατιωτική του θητεία επέστρεψε στην γενέτειρα του όπου αντιμετώπισε την ανεργία. Έτσι άρχισε με ζήλο να μαθένει τα παραδοσιακά τραγούδια τις Χιλής μαζί με μια ομάδα φίλων του.

Εκείνη την περίοδο ανέπτυξε ένα μεγάλο ενδιαφέρον για τo θέατρο. Με τον καιρό απέκτησε τόση εμπειρία όπου και συμμετείχε σε παρα πολλές θεατρικές παραγωγές. Παράλληλα εμφανιζόταν σε ένα μικρό cafe του Santiago όπου σιγά σιγά απέκτησε τo κοινό του .Κατά την διάρκεια αυτής της περιόδου άρχισε να αναμιγνύεται με την πολιτική τις Χιλής. Τo 1966 κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο με τίτλο Victor Jara.

Τα επόμενα χρόνια συνέχισε ως διευθυντής θεάτρων αλλα ασχολούταν παράλληλα όλο και περισσότερο με τα τραγούδια και τις πολιτικές του δραστηριότητες.
Τέλος τo 1970 άφησε την ζωή του θεάτρου για να ασχοληθεί αποκλειστικά με τον λαό τις Xιλής μέσο τον τραγουδιών και τις πολιτικής του.



Η "μουσική μεταρρύθμιση"

Τα τραγούδια του Jara εκφράζουν τους απλούς ανθρώπους τις Χιλής. Είχε μια μεγάλη αγάπη για την εργατική τάξη. Λόγο τις μεγάλης αγάπης για την χώρα του τα τραγούδια του επιτίθονταν ενάντια στις αδικίες στην κοινωνία και τα πολιτικά σκάνδαλα. Στον Jara οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος η μουσική μεταρρύθμιση γνωστή ως nueva cancion (νέο τραγούδι)
Μέσα από τα τραγούδια του μπόρεσε να εκφράσει τις πολιτικές του ιδέες.



Ο πολιτικός αγώνας

Στήριξε την πολιτική του Salvador Allende και μαζί με άλλους τραγουδιστές έδωσε συναυλίες υπέρ του. Μια από αυτές ήταν η συναυλία στο στάδιο τις Χιλής όπου αμέσως μετά από αυτήν τις προεκλογική εκστρατεία ο Αllende εκλέχθηκε Πρόεδρος. Μαζί με άλλους καλλιτέχνες με κονσέρτα και εκδηλώσεις πλαισίωσαν την προεκλογική εκσταρτεία του Αλιέντε για τις εκλογές του 1970.



Η δολοφονία του Βίκτορ Χάρα

Την ημέρα του πραξικοπήματος ο Βίκτορ Χάρα ήταν στην δουλειά του στο Τεχνικό Πανεπιστήμιο. Περικυκλώθηκε από τους στρατιώτες του καθεστώτος του Πινοσέτ και συνελήφθη. Για πέντε ημέρες κρατήθηκε και βασανίστηκε σε υπόγεια κρατητήρια και μυστικές φυλακές, χωρίς τροφή και νερό.

Οι σύντροφοι του που σώθηκαν από αυτον τον εφιάλτη, λένε ότι ούτε στιγμή δεν νοιάστηκε για τη δική του ζωή. Μοναδική του έγνοια ήταν η κατάσταση των συντρόφων του.

Στο τέλος της πέμπτης μέρας ο Βίκτορ Χάρα μεταφέρθηκε μαζί με άλλους στο Στάδιο του Σαντιάγο, εκεί που λίγο καιρό πριν τραγουδούσε για τον Αλιέντε και τη Δημοκρατία, τώρα πια τόπο μαρτυρίου και σφαγής αμέτρητων αγωνιστών.

Τον βασάνισαν, του έσπασαν τα χέρια, (άλλοι υποστηρίζουν ότι του τα έκοψαν) για να μην μπορεί να παίζει πλέον την κιθάρα του και να εμψυχώνει τους συντρόφους του.

Παρόλα αυτά τα βασανιστήρια, ο Jara συνέχισε τις εμφανίσεις του σε δημοσιους χώρους όπου σε αρκετές περιπτώσεις μάλιστα ξυλοκοπήθηκε.

Σε μια από αυτές τις εμφανίσεις του δολοφονήθηκε από τις δικτατορικές στρατιωτικές δυνάμεις του καθεστώτος του Πινοσέτ με οπλοπολυβόλο. Ο Βίκτορ Χάρα με μοναδικό πάθος και δύναμη τραγούδησε το τραγούδι της Λαϊκής Ενότητας και τότε οι εκτελεστές του Πινοσέτ τον γάζωσαν με σφαίρες. Τo πτώμα του μεταφέρθηκε σε ομαδικό τάφο.

Το μόνο που έμεινε ήταν ένα μισοτελειωμένο ποίημα σε ένα βρώμικο κομμάτι χαρτιού που έγραψε κατά τις ημέρες της κράτησης του και του βασανισμού του.



Το τελευταίο ποίημα του Βίκτορ Χάρα

Somos cinco mil
en esta pequeña parte de la ciudad.
Somos cinco mil
¿ Cuántos seremos en total
en las ciudades y en todo el país ?
Solo aqui
diez mil manos siembran
y hacen andar las fabricas.

¡ Cuánta humanidad
con hambre, frio, pánico, dolor,
presión moral, terror y locura !

Seis de los nuestros se perdieron
en el espacio de las estrellas.

Un muerto, un golpeado como jamas creí
se podria golpear a un ser humano.
Los otros cuatro quisieron quitarse todos los temores
uno saltó al vacio,
otro golpeandose la cabeza contra el muro,
pero todos con la mirada fija de la muerte.


¡ Qué espanto causa el rostro del fascismo !
Llevan a cabo sus planes con precisión artera
Sin importarles nada.
La sangre para ellos son medallas.
La matanza es acto de heroismo
¿ Es este el mundo que creaste, dios mio ?
¿Para esto tus siete dias de asombro y trabajo ?
en estas cuatro murallas solo existe un numero
que no progresa,
que lentamente querrá más muerte.

Pero de pronto me golpea la conciencia
y veo esta marea sin latido,
pero con el pulso de las máquinas
y los militares mostrando su rostro de matrona
llena de dulzura.
¿ Y Mexico, Cuba y el mundo ?
¡ Que griten esta ignominia !
Somos diez mil manos menos
que no producen.

¿Cuántos somos en toda la Patria?
La sangre del companero Presidente
golpea más fuerte que bombas y metrallas
Asi golpeará nuestro puño nuevamente

¡Canto que mal me sales
Cuando tengo que cantar espanto!
Espanto como el que vivo
como el que muero, espanto.
De verme entre tanto y tantos
momentos del infinito
en que el silencio y el grito
son las metas de este canto.
Lo que veo nunca vi,
lo que he sentido y que siento
hara brotar el momento...


(Victor Jara, Estadio Chile, Septiembre 1973
chile
Εισαγωγή Χοαν Χάρα: «... Όταν μου έφεραν το κείμενο με το τελευταίο ποίημα του Βίκτορ, κατάλαβα ότι εκείνος θέλησε να αφήσει την μαρτυρία του, το μοναδικό μέσο που διέθετε για να αντισταθεί τώρα στον φασισμό, να αγωνιστεί για τα δικαιώματα των ανθρώπων και για την ειρήνη».
www.americalatina.gr


"Η σιωπή και οι κραυγές θα είναι το τέλος του τραγουδιού μου"...