Φυσάει βοριάς απ' το νοτιά κι όλα τα παίρνει πέρα αγάπες, όνειρα, φιλιά, γλυκό μου και σκοτεινιάζει η μέρα

Χρόνια πολλά και ευτυχισμένα σε Σένα
που σήμερα έχεις τη Γιορτή σου!!!

Λεμόνι στην πορτοκαλιά

Στίχοι: Μανώλης Ρασούλης
Μουσική: Βάσω Αλαγιάννη
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Παπάζογλου

Λεμόνι στην πορτοκαλιά, μωρό μου
είμαι στην αγκαλιά σου
σε μένα δίνεις τα φιλιά, μικρό μου
μα σ' άλλον την καρδιά σου

Φυσάει βοριάς απ' το νοτιά
κι όλα τα παίρνει πέρα
αγάπες, όνειρα, φιλιά, γλυκό μου
και σκοτεινιάζει η μέρα

Άλλο θα πει Χαλκιδική, μωρό μου
κι άλλο θα πει Χαλκίδα
αλλού μου έλεγες πως πας, γλυκό μου
μα εγώ αλλού σε είδα

Φυσάει βοριάς απ' το νοτιά
κι όλα τα παίρνει πέρα
αγάπες, όνειρα, φιλιά, γλυκό μου
και σκοτεινιάζει η μέρα

Καράβια εμείς δε θέλουμε γλυκό μου
για τα νησιά να πάμε
πάνω στο ήσυχο νερό, μικρό μου
όμορφα περπατάμε

Φυσάει βοριάς απ' το νοτιά
κι όλα τα παίρνει πέρα
αγάπες, όνειρα, φιλιά, γλυκό μου
και σκοτεινιάζει η μέρα





Limón en naranjo


Limón en narnajo, mi niña,
soy en tus brazos.
A mí me das tus besos, pequeña:
pero a otro, tu corazón.

Sopla cierzo desde el Sur
y se lleva todo, cariño:
amores, sueños, besos;
y se oscurece el día.

Una cosa es la Calcídica
y otra Calcis.
Me dijiste que ibas a un sitio, cariño,
y te he visto en otro.

Sopla cierzo desde el Sur
y se lleva todo, cariño:
amores, sueños, besos;
y se oscurece el día.

Nosotros no necesitamos barcos, cariño,
para ir a las islas;
sobre las aguas tranquilas
paseamos tan ricamente.

Sopla cierzo desde el Sur
y se lleva todo, cariño:
amores, sueños, besos;
y se oscurece el día.





Η ΠΟΡΤΟΚΑΛΕΝΙΑ
Στον Αντρέα Καμπά

Τόσο πολύ τη μέθυσε ο χυμός του ήλιου

Που έγειρε το κεφάλι της και δέχτηκε να γίνει

Σιγά σιγά: η μικρή Πορτοκαλένια!

Έτσι καθώς γλαυκόλαμψαν οι εφτά ουρανοί
Έτσι καθώς άγγιξαν μια φωτιά τα κρύσταλλα
Έτσι καθώς αστράψανε χελιδονοουρές
Σάστισαν πάνω οι άγγελοι και κάτω οι κοπελιές
Σάστισαν πάνω οι πελαργοί και κάτω τα παγόνια
Κι όλα μαζί συνάχτηκαν κι όλα μαζί την είδαν
Κι όλα μαζί τη φώναξαν: Πορτοκαλένια!

Μεθάει το κλήμα κι ο σκορπιός μεθάει ο κόσμος όλος
Όμως της μέρας η κεντιά τον πόνο δεν αφήνει
Τη λέει ο νάνος ερωδιός μέσα στα σκουληκάκια
Τη λέει ο χτύπος του νερού μες στις χρυσοστιγμές
Τη λέει κι η δρόσο στου καλού βοριά το απανωχείλι:

Σήκω μικρή μικρή μικρή Πορτοκαλένια!
Όπως σε ξέρει το φιλί κανένας δε σε ξέρει
Μήτε σε ξέρει ο γελαστός Θεός
Που με το χέρι του ανοιχτό στη φλογερή αντηλιά
Γυμνή σε δείχνει στους τριανταδυό του ανέμους!