Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2009

Ντέφι χτυπώντας το φεγγάρι χορεύει κι έρχεται με χάρη, έρχεται μες στις ερημιές από το φως ασημωμένη μικρή τσιγγάνα η Παινεμένη



Vicente Amigo-ojos de la alhambra





Vicente Amigo - mensaje




Vicente Amigo - Morente





Romancero Gitano de Federico García Lorca Preciosa y el aire

Su luna de pergamino
Preciosa tocando viene
por un anfibio sendero
de cristales y laureles.
El silencio sin estrellas,
huyendo del sonsonete,
cae donde el mar bate y canta
su noche llena de peces.
En los picos de la sierra
los carabineros duermen
guardando las blancas torres
donde viven los ingleses.
Y los gitanos del agua
levantan por distraerse
glorietas de caracoles
y ramas de pino verde.


Su luna de pergamino
Preciosa tocando viene.
Al verla se ha levantado
el viento que nunca duerme.
San Cristobalón desnudo,
lleno de lenguas celestes,
mira a la niña tocando
una dulce gaita ausente.
-Niña, deja que levante
tu vestido para verte.
Abre en mis dedos antiguos
la rosa azul de tu vientre.


Preciosa tira el pandero
y corre sin detenerte.
El viento-hombrón la persigue
con una espada caliente.
Frunce su rumor el mar.
Los olivos palidecen.
Cantas las flautas de umbría
y el liso gong de la nieve.


¡Preciosa, corre, preciosa, Preciosa,
que te coge el viento verde!
¡Preciosa, corre, Preciosa!
¡Míralo por donde viene!
Sátiro de estrellas bajas
con sus lenguas relucientes.
Preciosa, llena de miedo,
entre en la casa que tiene,
más arriba de los pinos,
el cónsul de los ingleses.
Asustados por los gritos
tres carabineros vienen,
sus negras capas ceñidas
y los gorros en las sienes.
El inglés da a la gitana
un vaso de tibia leche,
y una copa de ginebra
que Preciosa no se bebe.


Y mientras cuenta, llorando,
su aventura de aquella gente,
en las tejas de pizarra
el viento, furioso, muerde.




Του Ανέμου και της Παινεμένης

Στίχοι: Federico Garcia Lorca
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες: Αρλέτα

Ντέφι χτυπώντας το φεγγάρι
χορεύει κι έρχεται με χάρη,
έρχεται μες στις ερημιές
από το φως ασημωμένη
μικρή τσιγγάνα η Παινεμένη.

Ως τη θωρεί πετιέται πάνου
ο Άνεμος ο ακοίμιστος,
Πουνέντες άντρας πονηρός
κοιτάει τη μικρή κοιτάει
κι ολόγλυκα της τραγουδάει:

Μικρούλα μου άσε να σηκώσω
το φουστανάκι σου να ειδώ
άσε με λίγο να σ' αγγίξω
και της κοιλίτσας σου ν’ ανοίξω
το ρόδο το γαλαζωπό.

Πετάει το ντέφι τρομαγμένη
και τρέχει τρέχει η Παινεμένη,
ξοπίσω της ακολουθεί
Άνεμος άντρας που κρατεί
μια σπάθα, σπάθα αστραφτερή.

Άχου το κύμα πώς χλωμιάζει
ο κάμπος άκου πώς στενάζει
παίζει των ίσκιων η φλογέρα
μέσα στο σκοτεινό αγέρα:

Τρέχα Παινεμένη τρέχα
κι όπου να ‘ναι θα προφτάσει
ο Άνεμος και θα σ’ αρπάξει,
να τος χιμάει από ψηλά
γλείφεται γλώσσες τις εννιά.

Στο πρώτο σπίτι η Παινεμένη
χώνεται μέσα αλαφιασμένη
την αρωτάνε να τους πει
και κείνη λέει κι ανιστορεί.

Ενώ απ’ τη λύσσα του θερίο,
ο Άνεμος γυρνάει στο κρύο
παίρνει το σπίτι και το ζώνει
τα κεραμίδια του δαγκώνει.




Eva Yerbabuena-Fandangos



11 σχόλια:

mareld είπε...

"Να στερηθώ το θαύμα μη μ' αφήσεις
στα μάτια σου να χάνομαι και να 'χω
τη νύχτα ν' ακουμπάει στο μάγουλό μου
το ρόδο της ανάσας σου μονάχο"..
Federico Garcia Lorca

Αγαπημένοι μου Φίλοι!

Καλό μήνα!

Άστρια είπε...

Ξεχωριστή μου mareld,

Κανένα άλλο χρώμα από το κόκκινο δεν ταίριαζε γι'αυτήν την ανάρτηση.

Γλυκειά καλνύχτα και καλό μήνα.

Φιλάκια πολλά:))

Μηθυμναίος είπε...

Vicente Amigo, una vida para la musica!!! El Sevillano-Cordobes es indiscutible!
Ω πολιτεία των τσιγγάνων!
Φεύγουν οι Χωροφύλακοι
μες απ’της σιωπής το τούνελ
ενώ οι φλόγες σε τυλίγουν.

Ω πολιτεία των τσιγγάνων!
Ποιός σ’είδε και δε σε θυμάται;
Στο μέτωπό μου ας σε γυρέψουν.
Παιχνίδι φεγγαριού και άμμου.


Λέγεται πως αυτό το ποίημα υπήρξε η αιτία της δολοφονίας του Λόρκα, μιας και μας τον παρουσιάζεις.

Καλή εβδομάδα, φίλη μου (που σ' έχω χάσει...)

Unknown είπε...

Μπουγαρίνι μου, για άλλη μια φορά σ' ευχαριστώ που υπάρχεις.

Έρχομαι στα μπλογκ σου και ηρεμώ και νοιώθω όμορφα.

Σε φιλώ πολύ!

mareld είπε...

Αγαπημένοι μου!

Φιλιά και καληνύχτα!


Antonio Torres Heredia I

Στίχοι: Federico Garcia Lorca
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη
Άλλες ερμηνείες: Αρλέτα

Κάτου στης ακροποταμιάς το μονοπάτι περπατάει
κρατώντας βέργα λυγαριάς και στη Σεβίλλια πάει.

Τα κατσαρά του γυαλιστά πέφτουν στα μάτια του μπροστά
στην όψη του είναι μελαμψός από του φεγγαριού το φως.

Κάποτε λίγο σταματά, κόβει λεμόνια στρογγυλά
τα ρίχνει το νερό να στρώσει και να το χρυσαφώσει.

Εκεί στης ακροποταμιάς το μονοπάτι να, τον φτάνουν
κάτω απ' τα κλώνια μιας φτελιάς χωροφυλάκοι και τον πιάνουν.

Αποβραδίς η ώρα οχτώ τον σέρνουν σε κελί μικρό
απέξω κάθονται φυλάνε πίνουν ρακί και βλαστημάνε.

mareld είπε...

Το φεγγάρι

Οταν βγαίνει το φεγγάρι
πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες
και τ' αδιάβατα δρομάκια
φανερώνονται
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
θάλασσα τη γη σκεπάζει
κι η καρδιά νησάκι νοιώθει
μες στο άπειρο

Με το ολόγιομο φεγγάρι
δεν διψάς για πορτοκάλια
θέλεις παγωμένα φρούτα
καταπράσινα
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες
πρόσωπα εκατό και ίδια
τ'ασημόφραγκα

Οταν βγαίνει το φεγγάρι
πέφτουν στη σιωπή οι καμπάνες
και τ' αδιάβατα δρομάκια
φανερώνονται
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
θάλασσα τη γη σκεπάζει
κι η καρδιά νησάκι νοιώθει
μες στο άπειρο

Με το ολόγιομο φεγγάρι
δεν διψάς για πορτοκάλια
θέλεις παγωμένα φρούτα
καταπράσινα
Οταν βγαίνει το φεγγάρι
κλαίνε με λυγμούς στις τσέπες
πρόσωπα εκατό και ίδια
τ'ασημόφραγκα

LIA είπε...

Αγαπημένη, mareld,

Κόκκινες μεταξένιες αγκαλιές, μας έστειλες για χάδι απόψε,ελαφρύ σαν πούπουλο και γλυκό σαν μέλι.
Σ' ευχαριστώ που μας ζεσταίνεις.

Πολλά φιλάκια και καλό σου μήνα

Αστοριανή είπε...

...κόκκινο, κόκκινο, κόκκινο!
τα μάτια που κλαίνε,
η φωτιά που δυνάμωσε,
η λάβα που ξεπήδησε...

της παρθένας το αίμα που χύθηκε...

το χρώμα του ήλιου πού κολύμπησε στα βάθη του νου και της καρδιάς...

κόκκινο, εφιαλτικό,
κόκκινο, αξεπέραστο...

mareld είπε...

Αγαπούλες μου!

Μοιράζομαι μαζί σας ,το δώρο της γλυκιάς μου Όλγας..

"Κόκκινα πόθου πάθους
Κόκκινα,επιθυμίας αμαρτίας
Κόκκινα έντασης φευγιού
Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς
Κόκκινα
Ολέθρια κόκκινα
Παπούτσια κόκκινα"
Τα υπέροχα λόγια, του φίλου μας Γ. Δουατζή
Η έμπνευση από υπόγειο ναό του φλαμέγκο στη Μαδρίτη.

Ανώνυμος είπε...

Φλαμέγκο, χορός της τίγρης!
Φλαμέγκο, χορός του πάθους και του
έρωτα!
Φλαμέγκο, χορός ζωής και θανάτου!
Φλαμέγκο, χορός χωρίς όρια, σκληρά πεισματικός και συγχρόνως λεύτερος, εκστασιακός, διονυσιακός, μυστηριακός,θεϊκός !
Τίποτε μα τίποτε δεν μπορεί να καθηλώσει την τσιγγάνικη ψυχή!
Ομορφιά, περηφάνεια, πείσμα, πάλη, ζωή ή θάνατος!
Και συ Μάρελντ, τορέρο και Κάρμεν μαζί - η ζωή σου στην αρένα -
Προσεύχομαι πάντα στο θεό της πίστης, του πείσματος και της ελπίδας!

Μάρελντ! κόκκινο φόρεμα! κόκκινα παπούτσια! κόκκινη βαθειά λαβωμένη ψυχή!
Σηκώνομαι, δεν τολμώ παρά να φωνάξω, ¨ολε !!
φιλάκια
Πόλυ

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Aπό μακριά με καλούν
κιθάρες που δάχτυλα τσιγγάνων
ερωτοτροπούν ξεδιάντροπα
με τις χορδές,
ως να λυγίσουν
από πόθο κι από τον έρωτα
που δε φοβάται,
δεν υπόσχεται,
δεν ορκίζεται
μα είναι...