Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009

Σαν το γέλιο σου που γεμίζει αδειανά κελάρια Σαν το ποτάμι που χάνεται στον ωκεανό Σαν τα άκρως σιωπηλά τραγούδια μου τις νύχτες..Γιώργος Δουατζής






ΟΙ ΧΙΟΝΟΝΙΦΑΔΕΣ


Αναρτήθηκε από mareld στις 2:38 π.μ.
Ετικέτες ,

9 σχόλια:

mareld είπε...

Σε βλέπω αχνά Ελπίδα και σκέφτομαι πως υπάρχουν ταίρια, που το μισό εξαφανίζει το άλλο, οδηγώντας στην εξαφάνιση αυτό το ίδιο το ταίρι. Κι έτσι, πάντα μετά τα μεσάνυχτα, σε αγναντεύω αγαπημένη. Δεν έχεις χρώματα, ούτε περίγραμμα πιά.
Κι όμως υπάρχεις.Γιώργος Δουατζής

Πολλά φιλάκια!

23 Ιανουαρίου 2009 στις 2:58 π.μ.
Μηθυμναίος είπε...

Κι όμως υπάρχεις.
Σαν τα εφηβικά όνειρα που τρέφουν ώριμες ηλικίες
Σαν το χνούδι στο εφηβαίο της ομορφιάς
Σαν την Ανοιξη που δεν λέει να ρθει
Σαν τα απλωμένα ασπρόρούχα της γειτονιάς
Σαν το χαμόγελό σου
Σαν τη σκιά κείνων που δεν πέρασαν ακόμα
Σαν τα σοκάκια αυτων που κοιτούν τον ουρανό και βαδίζουν με σιγουριά
Σαν το ψωμί στα χέρια που αγκάλιασαν ευαίσθητα βρέφη
Σαν το χρώμα της ανθοφορούσας γής
Σαν το βλέμμα του αποχαιρετισμου
Σαν τα μαντήλια στα λιμάνια και τους σταθμούς
Σαν τα μολύβια που μεταγγίζουν το βάρος της καρδιάς σε λευκά χαρτιά
Σαν την κίνηση του κορμιού σου υποταγμένου σε μουσικές
Σαν το άγνωστο που θάρθει νύχτα αργινή κι ευαίσθητη
Σαν την παραπαίουσα απόφαση της στιγμής
Σαν το παιχνίδι μες στις λάσπες
Σαν το γιορτινό δέντρο της ανάστασης
Σαν το χρώμα κυκλαδίτικων βράχων το σούρουπο
Σαν εσένα που λείπεις ωσεί παρούσα
Σαν το ποτό που κυλάει αργά στις φλέβες
Σαν το γέλιο σου που γεμίζει αδειανά κελάρια
Σαν το ποτάμι που χάνεται στον ωκεανό
Σαν τα άκρως σιωπηλά τραγούδια μου τις νύχτες
Σαν τις φλύαρες σιωπές των ματιών σου
Σαν τις αναίτιες ενοχές
Σαν τους μοναχικούς έφηβους τις άγριες νύχτες του χειμώνα
Σαν τα χωρίς αποδέκτη τραγούδια μας
Σαν τον ποιητή που χωράει σε ένα κουτσό αλφάβητο τις νύχτες
Σαν την ποίηση που τρέφει την τυφλή μεγαλωσύνη μας
Σαν τους ισόβια μοναχικούς του πνεύματος

Σαν την ποίηση, τον ποιητή, εσένα, το τραγούδι, τον μαύρο ουρανό, τον ήλιο, τη θάλασσα, τα κυκλαδίτικα βράχια, τον άνεμο, τον ήχο, το σούρουπο, τα χρώματα της οικουμένης, τη μεταρσίωση εκείνου, του μόνου και μοναδικού.

23 Ιανουαρίου 2009 στις 5:21 π.μ.
Αστοριανή είπε...

...Elpida, pou allazeis sxhmata kai xrwmata.
Pernoume dipla sou, kai den s' anagnwrizoume.
Afhse zesth thn anasa sou na
ellatw8ei to aiwnio rigos...

Yiwta Stratis, NY
(Astoriani.blogspot.com)

23 Ιανουαρίου 2009 στις 6:51 μ.μ.
ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

"Σαν τη σκιά κείνων που δεν πέρασαν ακόμα.
Σαν τηνκίνηση του κορμιού σου υποταγμένου σε μουσικές.
Σαν το άγνωστο που θα'ρθει
νύχτα αργινή κι ευαίσθητη.
Σαν τη παραπαίουσα απόφαση της στιγμής.
Σαν την ποίηση που τρέφει τη τυφλή μεγαλοσύνη μας."

Οι στίχοι συτοί ανεκτίμητο δώρο
και ύμνος στην ομορφιά, στη ζωή, στο φως,τη μουσική...
Εικόνες...εικόνες...πλημμύρισαν τα μάτια μου.
Σε κάθε σειρά ένα άλλο ταξίδι ξεδίπλωνε το δρόμο του...
Και εγώ,
να καταπίνω λαίμαργα
όχι μόνο λέξεις,
όχι μόνο φθόγγους,
αλλά και κομμάτια της ψυχής του ποιητή...
Ενα μεγάλο ευχαριστώ
στην κόρη του κρύσταλλου βυθού,
την αγαπημένη μου mareld,
που έφερε στην αυλή μου τόσα λουλούδια...

25 Ιανουαρίου 2009 στις 5:22 π.μ.
Ερατώ είπε...

Πολύ σοφό το σκιουράκι!
Έτσι είναι: παραγνωρισμένες οι χιονονιφάδες με το ελάχιστο βάρος τους, από τους κάθε λογής φιλοσόφους, επαναστάτες της θεωρίας, αγωνιστές του κενού λόγου....κι όμως, οι χιονονιφάδες, με το ελάχιστο βάρος τους, έστρεψαν τη ροή του ποταμού της ιστορίας, κι έφτιαξαν ένα καλύτερο τοπίο!
Καλή Κυριακή σου εύχομαι και σου στέλνω τα φιλιά μου.

25 Ιανουαρίου 2009 στις 9:46 π.μ.
LIA είπε...

Αγαπημένη mreld,
Η Δροσοσταλίδα σου,χιονονιφάδα κατάλευκη, έφτασε στην αυλή μου και με το αγνό κατάλευκο άρωμά της, με μέθυσε! Πάλλεται νωχελικά, σκορπίζοντας υπέροχες ανταύγειες στον αέρα!Μια γαλήνια ηρεμία απλώθηκε στο στερέωμα.Το βιντεάκι, μας στέλνει μήνυμα, πως μπορούμε να φυτεύουμε καλοκαίρια στις αυλές του καταχείμωνου.Για να γίνει ο κόσμος μας πιο όμορφος.
Πολλά φιλάκια

25 Ιανουαρίου 2009 στις 12:16 μ.μ.
απάγγειο είπε...

Αχ, αυτή η άτιμη η ελπίδα!

25 Ιανουαρίου 2009 στις 2:04 μ.μ.
Unknown είπε...

Αγαπημένο μου σκιουράκι Μαρελντ!
θ'ελω να με συγχωρέσεις που δεν σε καταλαβαίνω, που σε παρεξηγώ - είμαι πεισματάρα, δεν θέλω να συγχωρέσω τον εαυτό μου - πέρνω φόρα και χτυπάω στον τοίχο -
Η διαφορά μας ? Εσύ πάντα πέρναγες τα εμπόδια όσο και δύσκολα να ήταν.
¨ολο ψάχνω δικαιολογιές μέσα στον εαυτό μου για ν α κρυφτώ απο την άρνηση που κουβαλάω να σπάσω το τσιμεντένιο τείχος της καλοπέρασης, να κάνω την υπέρβαση που χρειάζεται, και 'ετσι πέφτω στο κενό.
Σε ευχαριστώ για τα ελαφρά χαστουκάκια, σχεδόν χαδάκια απελπισίας που μου δίνεις για να με συνεφέρεις κάθε φορά απο την λυποθυμία της παραίτησης.
Σε ευχαριστώ για τις τεχνητές αναπνοές που δίνεις κάθε φορα σε όσους τις χρειάζονται.
Είσαι δυό χέρια που προσπαθούν με αγωνία να σώσουν τα χρυσόψαρα και τα νούφαρα απο το δηλητηριασμένο νερό της αδικίας, της καταπίεσης του κόσμου.
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις!
Φιλιά απο μια φίλη που συνάντησες κάποτε σε μια σκάλα...
Πόλυg

27 Ιανουαρίου 2009 στις 6:10 π.μ.
mareld είπε...

Μοναδικά μου λουλούδια!

Σας αγαπώ!

"Κατόπιν βρήκε μια αλεπού. Η αλεπού τον έκανε φίλο της και του έμαθε για ποιο λόγο τελικά ήταν το λουλούδι του μοναδικό, του μίλησε για την αξία της φιλίας και για το ότι τα πιο σημαντικά πράγματα δεν είναι αυτά που βλέπει κάποιος με τα μάτια, αλλά αυτά που βλέπει με την καρδιά"

30 Ιανουαρίου 2009 στις 1:06 π.μ.

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)