Παρασκευή 7 Νοεμβρίου 2008

..Σα σπίθα από πυρκαγιά Στα ύψη μ΄ανεβάζει..



Μέσα μου ο αέρας που φυσά

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Δε λέει να ημερέψει
Μου ξεσηκώνει την καρδιά
Και μου σκορπάει τη σκέψη

Σα σπίθα από πυρκαγιά
Στα ύψη μ΄ανεβάζει
Κι έξω απ΄του κόσμου τ' όνειρο
Με μια σπρωξιά με βγάζει

Με στροβιλίζει σα φτερό
Στο πουθενά σε μια άκρη
Κι ύστερα μες στα μάτια σου
Με ακουμπάει σα δάκρυ

Με πάει ψηλά στον ουρανό
Μου λέει τώρα γκρεμίσου
Και 'γω σαν άστρο ρίχνομαι
Κι ακούω την ευχή σου

Μέσα μου ο αέρας που φυσά
Στιγμή δε λιγοστεύει
Μάλλον τρελά θα μ' αγαπά
Γι' αυτό έτσι με παιδεύει

Κι όταν του λέω πια δεν μπορώ
Κώπασε να ησυχάσω
Μου λέει όσο ζεις εγώ θα ζω
Κι άντε να σε χορτάσω
Γιώργος Ξυλούρης - Ψαρογιώργης

Μέσα μου ο αέρας που φυσά....





5 σχόλια:

LIA είπε...

Καλησπέρα, καλή μου mareld!

Ήρθε κι ο Ψαρογιώργης, ο αδελφός του Νίκου Ξυλούρη, απόψε στο σπίτι μου! Πολύ ωραία, τα λόγια του τραγουδιού και με τη η μουσική του χορεύεται, ο όμορφος χορός της Κρήτης,ο χανιώτικος με τα 12 βήματά του.Όταν έρθεις εδώ θα δεις τι ωραία χορεύεται!Θα σου μάθω τα βήματα δεν είναι και τόσο δύσκολα.Θα το δεις!Και θα χορέψουμε μαζί, ίσως στο γάμο των παιδιών μου, αν θέλει ο Θεός.
Και τα χθεσινά τραγούδια της δροσοσταλίδας σου, τρυφερά χάδια στην ψυχή και στ' αυτιά μας.
Βέβαια, εμένα με πειράζει, όταν η βροχή γίνει χαλάζι και στεναχωριέμαι, γιατί καμιά φορά τα χτυπήματα του, είναι πολύ δυνατά, τόσο δυνατά, που κάνω μεγάλο αγώνα να μη λυγίσω.

Πολλά πολλά φιλιά, με τη μουσική του χανιώτικου χορού.

Ερατώ είπε...

Πολύ ωραίο τραγούδι!
Και φανταστικοί στίχοι.
Καλό Σαββατοκύριακο να έχεις Mareld και σου στέλνω πολλά πολλά φιλιά...

mareld είπε...

Αγαπημένη μου Λία!

Η οικογένεια Ξυλούρη
με συγκινεί βαθιά!
Το Νίκο τον είχαμε φιλοξενήσει κάποτε που ήρθε Στοκχόλμη.
Έχω πάει στο σπίτι του!

Kαμιά φορά, οι μενεξέδες ενός χαμένου παραδείσου
ευωδιάζουν μες στον ύπνο μας,
κι ύστερα είμαστε άρρωστοι για μέρες..
έτσι λέει ο αγαπημένος μου Λειβαδίτης
και έχει τόσο δίκιο..μπορεί και γι αυτό να αρρώστησα..

Με κρατάς μάτια μου με την τόση γλύκα της Κρητικής σου ψυχής!
Ξέρεις..η Κρήτη ρέει μες στο αίμα μου..
Είναι ατέλειωτο το σκοτάδι έξω, η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν..και η ανασαίνω όπως το δάσος!

Είμαι πολύ χορευταρού..και θα πιούμε και θα χορέψουμε αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

θέλω να είσαι μόνο καλά!
Φιλιά καρδιά μου!
Σε ευχαριστώ!
Καλή σου νύχτα!

mareld είπε...

Καλώς το, το τριανταφυλλάκι μου!

Χάθηκα πάλι..αλλά συνέρχομαι..

Ώσπου μια νύχτα, ένας διαβάτης περνάει στο δρόμο τραγουδώντας.
Πού έχεις ξανακούσει το τραγούδι αυτό; Δεν θυμάσαι.
Κι όμως η νοσταλγία όλων όσων ονειρεύτηκες, τρέμει μες στο τραγούδι.
Στέκεσαι στο παράθυρο κι ακούς σαν μαγεμένος.
Κι άξαφνα σε κάποια στροφή του δρόμου, το τραγούδι σβήνει. Όλα χάνονται.
Ησυχία…
Tώρα τι θα κάνεις;
Η σιωπή κάνει τον κόσμο πιο μεγάλο.
Η θλίψη, πιο δίκαιο.
Λειβαδίτης

Εδώ στο δάσος η σιωπή είναι απέραντη και σκοτεινή!
Η θλίψη με έχει ποτίσει δεν έχω παράπονο..αλλά ο κόσμος παραμένει άδικος!

Φιλιά πολλά!
Όνειρα γλυκά!
Καλό Σαββατοκύριακο!

Άστρια είπε...

Καλησπέρα, καλησπέρα mareld :))

Πολύ όμορφοι στίχοι, αερικοί. Μου άρεσε πολύ αυτό που ανέφερες για τους μενεξέδες.

Τί και αν έξω έχει κρύο και είναι σκοτεινά, σημασία έχει μία ζεστή καρδιά. Και όλα φαίνεται να αλλάζουν.

Φιλάκια γλυκά για καληνύχτα...:))