35 χρόνια Πολυτεχνείο. Η πιο όμορφη θάλασσα...
Δεν σ΄αγάπησα, σε λάτρεψα..
Φορος τιμης στο Πολυτεχνειο
Polytexneio 1973 AFIERWMA
Fotografiko Yliko Me Mousiki Ipokrousi Gia To Polytexneio
afierwma polytexneio part1
afierwma polytexneio part2
afierwma politexneio part3
Το Πολυτεχνείο συμβολίζει , όχι μόνο τον ηρωϊκό αγώνα αλλά και την ενότητα όλων των δημοκρατών . Οι αγώνες του Νοέμβρη αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης αντιδικτατορικής πάλης και μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές των αγώνων του λαού μας και της νεολαίας ειδικότερα για την ελευθερία .
Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία και την ελευθερία .
Το Πολυτεχνείο ζει . Ίσως όχι εκεί όπου μία χούφτα "γνωστών αγνώστων" τείνει να το μετατρέψει σε μία γιορτή αδιέξοδη , σε μία γιορτή καρικατούρα .
Ζει όμως σιωπηλά μέσα στις καρδιές όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι η ελευθερία είναι ένα αγαθό για το οποίο αξίζει να αγωνίζεται κανείς , ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς ελεύθερος, παρά μέσα σε ένα κλουβί , ακόμα και αν αυτό είναι χρυσό .
Fotografiko Yliko Me Mousiki Ipokrousi Gia To Polytexneio
afierwma polytexneio part1
afierwma polytexneio part2
afierwma politexneio part3
Το Πολυτεχνείο συμβολίζει , όχι μόνο τον ηρωϊκό αγώνα αλλά και την ενότητα όλων των δημοκρατών . Οι αγώνες του Νοέμβρη αποτελούν την κορυφαία εκδήλωση της εφτάχρονης αντιδικτατορικής πάλης και μια από τις πιο σπουδαίες στιγμές των αγώνων του λαού μας και της νεολαίας ειδικότερα για την ελευθερία .
Το Πολυτεχνείο ήταν και θα είναι πάντα ένα ζωντανό κάλεσμα για την δημοκρατία και την ελευθερία .
Το Πολυτεχνείο ζει . Ίσως όχι εκεί όπου μία χούφτα "γνωστών αγνώστων" τείνει να το μετατρέψει σε μία γιορτή αδιέξοδη , σε μία γιορτή καρικατούρα .
Ζει όμως σιωπηλά μέσα στις καρδιές όλων εκείνων που αντιλαμβάνονται ότι η ελευθερία είναι ένα αγαθό για το οποίο αξίζει να αγωνίζεται κανείς , ότι είναι προτιμότερο να ζει κανείς ελεύθερος, παρά μέσα σε ένα κλουβί , ακόμα και αν αυτό είναι χρυσό .
18 σχόλια:
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί στον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα ..
ΣΕ ΧΩΡΑ μακρινή και αναμάρτητη τώρα πορεύομαι.
Τώρα μ' ακολουθούν ανάλαφρα πλάσματα
με τους ιριδισμούς του πόλου στα μαλλιά
και το πράο στο δέρμα χρυσάφισμα...
Ελύτης
: «Τα νεαρά ζευγάρια σαν αστέρια/ σ΄ ομορφαίνουν μαύρη πολιτεία/ Για μια στιγμή κρατιούνται από τα χέρια/ σκοτώνονται στην άλλη τη γωνία/ Παιδιά, και τον αντέξατε τον δύσκολο καιρό/ Δεν έχει ο έρωτας αρχή κι ο κόσμος τελειωμό/ Στο δρόμο περπατούνε αγκαλιασμένοι / κρυφομιλούνε σε κάποιο καφενείο/ κι όλοι οι νεκροί είναι πάλι αναστημένοι/ σαν γονατίζουν στο Πολυτεχνείο».
Υποκλίνομαι εν σιωπή στη θυσία τους!!!!!
Δες σχετικό αφιέρωμα "στον ίσκιο του Ήσκιου"!
Νεανικά όνειρα που σημαδεύουν ανθρώπους κι Ιστορία...
Νεόφερτη στη Νέα Υόρκη, ακόμη με τη νοσταλγία της Πατρίδας,
αντί να γλυκαίνει η συνήθεια το χρόνο, η έκρηξη του πολυτεχνείου
κομμάτιασε τη καρδιά...
αμβλύνθηκαν οι εντυπώσεις, νικάει η απόσταση... φταίει και η εκμετάλλευση του μεγάλου γεγονότος...
κι ποίηση; όσα και να πει, το μεγαλείο των ονείρων δεν το φτάνει.
Υιώτα, Ν.Υ.
Τη μέρα αυτή που διάλεξα
εδώ μπροστά σας να σταθώ
τραγούδια και μισόλογα
στο φως να καταθέσω
Πώς πήρα τέτοια απόφαση
δεν ξέρω αν θ' αντέξω
η μέρα αυτή θυμίζει μακελειό
Νοέμβρης ήταν η χρονιά
κι εδώ γινόταν του χαμού
εγώ ήμουν δεκαεννιά
κι αυτή εβδομηντατρία
Και να που ερωτεύτηκα
κάποια χρονολογία
κι ο έρωτας κρατάει για καιρό
Μα έχει ο καιρός γυρίσματα
μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ
μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου
εκεί γύρω στα σαράντα
Στα κόμματα γαντζώθηκαν
κι εγώ δεν ξέρω τι να πω
και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα
Η απόσταση μας έσωσε
μα οι θύμησες πληγώνουν
και λέμε σαν βρισκόμαστε
τα ίδια και τα ίδια
Μα νιώθω σαν μικρό παιδί
που πάλι το μαλώσανε
και φεύγω σε μια άγονη επαρχία
Κοιτάζω πάλι πίσω μου
δυο γιους απόκτησα κι εγώ
δεκαεφτά Νοέμβρηδες
μου βάρυναν την πλάτη
Σημαίες και γαρύφαλλα
εμπόριο κι απάτη
και λόγοι επισήμων στο κενό
Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν
στίχοι: Τσακνής Διονύσης
Μουσική: Τσακνής Διονύσης
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας & Διονύσης Τσακνής ( Ντουέτο )
Άλλες ερμηνείες: Διονύσης Τσακνής & Λαυρέντης Μαχαιρίτσας ( Ντουέτο )
Αγάπη μου...το κόκκινο κεράκι του θα φέγγει για πάντα...
Σου γράφω κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή...
Λίγα μέτρα παραδίπλα μου...δωδεκάχρονα παιδιά της Ελλάδας...της πονεμένης μάνας μας...ψάλλουν τους ύμνους της Λευτεριάς...της Δημοκρατίας...του Πολυτεχνείου...
Οι παιδικές φωνές τους σφραγίζουν μέσα μου την υπόσχεση πως άλλο κακό σαν εκείνο δε θα μας βρει...
Δε θ'αφήσουμε να μας βρει...
Με συντάραξε η επίσκεψή σου στην ανάρτηση!...
Και να, το αποτέλεσμα: http://pakapodistrias.blogspot.com/2008/11/blog-post_8374.html
Σ' ευχαριστώ θερμότατα και σε ασπάζομαι από καρδιάς!
ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ, ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΜΠΡΑΒΟ
Βρε κορίτσι μου,
Τόσον καιρό στην άγνοια.
Αρχικά άγνοια για τη δροσοσταλίδα - πώς δικαιολογούμαι, με τόση δίψα;
Ήρθα εδώ μέσω Π.Κ, καθώς διάβασα τη μαρτυρία σου για την ημέρα.
Ο γιος μου είναι στα οκτώ. Σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να συγκινούμαι, όταν προσπαθούσα να απλοποιήσω τις έννοιες και να του δώσω να καταλάβει αυτά που με ρωτούσε.
Είναι πολλά στην ιστορία του Πολυτεχνείου. Πολλά επιμέρους στοιχεία που, εμένα, τουλάχιστον, με εμποδίζουν να απομακρυνθώ από τη συγκίνηση.
Ας μας μένει ο αγώνας για τον Άνθρωπο.
Αγαπημένα μου, τζιβαέρια!
.."Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν"..
Σας νιώθω δίπλα μου!
Σας ευχαριστώ!
Πολλά γλυκά φιλιά!
ΙΘΑΚΟΣ :Καλησπέρα καλή μου από την μακρινή ΙΘΑΚΗ του Ιονίου. Ναι ήμουν κι εγώ εκεί μαθητής 18 ετών της 6ης τάξης του Γυμνασίου τότε στην Πάτρα. Βλέπεις μικρός πετούσα τις πέτρες με το αριστερό χέρι. Δεν έκανα αγώνες όπως οι άλλοι. Δεν διεκδίκησα δάφνες όπως οι λίγοι. Οι πολλοί μείναμε πίσω. Σπούδασα στο ίδιο Πολυτεχνείο που με έκανε άντρα. Που μου έδωσε την χαρά να λέω σήμερα στα 52 μου.... ήμουν κι εγώ εκεί. Μαζί με το ποτάμι mareld. Πορεύσου σου κοπέλα μου εκεί που είναι η καρδιά σου. Μα όπου κιαν πας... η θύμισή σου είναι πίσω. Στα λειβάδια τσι Ζάκυνθος με τσι ρούγες της Τζατζαμίνι μου. Φιόρο του Λεβάντε ΔΕΝ έφυγες ποτέ από εδώ. Ησουν & ΕΙΣΑΙ μαζί μας. Η Αμαζόνα μας Ιππολύτη, σου κέντησε ένα νέο φόρεμα για να χορεύεις μέσα στις χαρές της ζωής. Θέλω να γίνω ο Ατλαντας που θα σηκώσει το χιονάκι που έπεσε εκεί που ζεις τώρα. Θαθελα να σου έστελνα μερικές στιγμές από την θάλασσα να γευτείς λίγο το Ιόνιο που ξέρω πόσο σου λείπει. Πέρσυ ήμουν το μαγαζί του Νικόλα στην Χώρα & άκουγα τις Αρέκιες του. Οταν με βλέπει ανοίγει η καρδία του κατά την τοπική σας διάλεκτο. Με θεωρεί δικό σας κιας μην είναι νησιώτης. Ολοι μας πρόδωσαν καρδούλα μου. Μην τα σκέφτεσαι. Στην πορεία μπορεί να είμασταν παρέα τότε...χέρι χέρι. Χάθηκαν οι δρόμοι μας. Ομως η ζωή μας...κύκλους κάνει. Βρίσκομαστε εκεί που ξεκινήσαμε. Προχθές βρέθηκα με τον βαγγέλη τον αδερφό μου. Χθές με την πολύτιμη Ιππολύτη μου. Σήμερα με την σπάνια mareld. Ουτε τονομά σου δεν ξέρω. Ας είναι. Ο Γιός μου σήμερα & η κόρη μου 11 ετών παιάνιζαν στην φιλαρμονική μπάντα που πηγαίνουν.... εμβατήρια μουσικές του Θεοδωράκη & έβλεπαν σοβαρά τον ρόλο τους. Το θεωρούσαν γιορτή. Αναρωτιέμαι...μήπως κάναμε κάποιο λάθος? Γιατί νιώθω ότι είμαι από την απέντι όχθη? πάντα αιρετικός θα είμαι? Ας είναι. Βλέπω το κεράκι σου το κόκκινο. Χάραξαν την καρδιά μας καρδούλα μου ανεξίτιλα. Σήκω & περπάτα. Αυτό κάνουμε πάντοτε. Ενας τρελός Επίκουρος Υδροχόος. Τασούλης γιαυτούς που μαγαπούν. !!!!
Ξεχωριστή μου mareld, σήμερα ακόμα πιο ξεχωριστή (αν μπορεί αυτό να μετρηθεί), μοναδική!
Για το αφιέρωμά σου, για το προσωπικό σου σχόλιο στον π.κ., κομμάτι της ζωής και της γενναίας ψυχής σου.
Ήμασταν φοιτητές στο Πολυτεχνείο τότε, παιδιά... Ναι, να θυμόμαστε, τα μάτια μας στα παιδιά, μοναδική χαρά και ελπίδα μας για το καλό στη γη, πάντα.
Και παράλληλα να μην ξεχνάμε: "δόξα τιμή στ' αξέχαστο το γελαστό παιδί" ...
(Με συγκίνησες)
Σε φιλώ πολύ, να είσαι καλά!
απο το blog του πατερ Παναγιωτη ηρθα και εκανα παραπομπη στο δικο μου blog
Μαρελντακι μου με συγκινησες.
να εχεις ενα καλο βραδυ.
Πολύ, πολύ κοντά σου, αγαπητικά!!!!!!!!
"...όταν ΧΑΜΟΓΕΛΑΝΕ, ένα μικρό χελιδόνι φεύγει μες απ' τ' άγρια γένεια τους,
όταν ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ, δώδεκα άστρα πέφτουν απ' τις άδειες τσέπες τους
όταν ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ, η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με ταμπούρλα."
Τι λαμπερή δροσοσταλίδα είσαι εσύ!!
Tην αιγαιοπελαγίτικη καληνύχτα μου!!
ΟΛΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ ΑΞΙΟΙ!!!
Οι τότε νέοι....
Μα τώρα που 55ρισαν και βολεμένοι είναι, εφησυχάζουν με καταθέσεις στεφάνων...
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν"..
@mareld συνεχίζουμε τα τραγουδια στο blog moy μονο για σενα επειδη οι ηρωες γιορτάζουν κάθε χρόνο κάποια στιγμή θα ήθελα να μιλήσουμε στο μαιλ να μου λύσεις κάποιες απορίρες
Κατερίνα Γώγου
ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ
Θα' ρθει καιρός που θ' αλλάξουν τα πράματα.
Να το θυμάσαι Μαρία.
Θυμάσαι Μαρία στα διαλείμματα
εκείνο το παιχνίδι
που τρέχαμε κρατώντας τη σκυτάλη -
μη βλέπεις εμένα - μην κλαίς.
Εσύ εισ' η ελπίδα
άκου θα' ρθει καιρός
που τα παιδιά θα διαλέγουνε γονιούς
δεν θα βγαίνουν στην τύχη
Δεν θα υπάρχουνε πόρτες κλειστές
με γυρμένους απέξω
Και τη δουλεά θα τη διαλέγουμε
δε θα' μαστε αλογα
να μας κοιτάνε στα δόντια.
Οι άνθρωποι - σκέψου!-
θα μιλάνε με χρώματα
κι άλλοι με νότες
Να φυλάξεις μοναχά
σε μια μεγάλη φιάλη με νερό
λέξεις κι έννοιες σαν κι αυτές
απροσάρμοστοι - καταπίεση - μοναξιά - τιμή -
κέρδος - εξευτελισμός
για το μάθημα της ιστορίας.
Είναι Μαρία -
δε θέλω να λέω ψέματα -
δύσκολοι καιροί.
Και θα' ρθουνε κι άλλοι.
Δεν ξέρω - μην περιμένεις κι απο μένα πολλά -
τόσα έζησα τόσα έμαθα τόσα λέω
κι απ' όσα διάβασα ένα κρατάω καλά :
"Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος".
Θα την αλλάξουμε τη ζωή!
Παρ' όλα αυτά Μαρία.
Μια γλυκιά αγκαλιά σε όλους Σας από τη χιονισμένη Στοκχόλμη!
18 Νοεμβρίου 2008 1:26 π.μ.
Δημοσίευση σχολίου