Τρίτη 7 Οκτωβρίου 2008

Και δε θα μου λείπεις ..




ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ


Τα ήσυχα βράδια

Ακόμα κι αν φύγεις
για το γύρο του κόσμου
θα' σαι πάντα δικός μου
θα είμαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
η Αθήνα θ' ανάβει
σαν μεγάλο καράβι
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια
θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα 'σαι μέσα κι εσύ

Και δε θα σου λείπω
γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου
που θα σ' ακολουθεί

Las noches tranquilas

Todavía si te vayas
para la vuelta al mundo
para siempre serás mío
estaremos juntos para siempre

Y no te echaré de menos
que será mi alma
la canción del desierto
que te seguirá

Las noches tranquilas
Atenas encenderá
como un barco grande
que estarás adentro tu

Y no me echarás de menos
que será mi alma
la canción de desierto
que te seguirá

Las noches tranquilas
pasará iluminado
de mi vida el tren
que estarás adentro tu

Y no me echarás de menos
que será mi alma
la canción del desierto
que te seguirá


Στίχοι: Μαριανίνα Κριεζή
Μουσική: Λάκης Παπαδόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Αρλέτα




4 σχόλια:

Μηθυμναίος είπε...

Η Ελληνική μουσική, στιχουργική και η δισκογραφία θα σε ευγνωμονούν!!!
Να είσαι σίγουρη.
Φιλάκια πρωινά!

mareld είπε...

Τουλάχιστον δεν θα με φάει η παγωνιά μαζί με τη καταχνιά της..

Φιλιά και καλημέρα!

LIA είπε...

Αγαπημένο,γλυκό ευαίσθητο,ρομαντικό, Μαρελντάκι μου, που μας έστειλες το τραγουδάκι.
Λατρεμένη, Αρλέτα, που το τραγούδησες,σοφή Μαριανίνα που έγραψες τους στίχους, Λάκη, τρυφερέ που το έντυσες μουσικά, σας ευχαριστώ.

"Τα ήσυχα βράδια
θα περνά φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο
που θα'σαι μέσα κι εσύ."

Ευωδία ψυχής, ανάσα ελπίδας,στιγμές χαράς κι ας κρατά έστω και λίγο όσο το τραγούδι.Όσες φορές κι αν το ακούσω, όσες φορές κι αν το σιγοτραγουδήσουν τα χείλια της ψυχής μου λίγο, λίγο είναι...
Μπαίνω στο τρένο και ταξιδεύουμε...
Τα δύο σου τριαντάφυλλα, καλή μου, τα χάιδεψα, τα έβρεξα με το δάκρυ μου, τα έσπρωξα με το στεναγμό μου μακριά πολύ μακριά...τι κι αν είναι τόσο μεγάλη... η απόσταση, το ξέρω θα φθάσουν και θα απιθώσουν την ομορφιά και τ' άρωμα τους, το κατακκόκινο χρώμα τους, εκεί, που μόνο τα μάτια της ψυχής μου μπορούν να δουν...

Πολλά πολλά φιλάκια

mareld είπε...

Αγαπημένη μου Λία!

Νιώθω απλά δέος..
για την ανθρώπινη ύπαρξη..

Πολλά γλυκά φιλιά!