Αννυ Ονουφρίου
Τζιβαέρι μου
"Αχ! Η ξενιτειά το χαίρεται
Τζιβαέρι μου
Το μοσχολούλουδο μου
σιγανά και ταπεινά
Αχ! Εγώ ήμουνα που το 'στειλα
Τζιβαέρι μου
Με θέλημα δικό μου
σιγανά πατώ στη γη
Αχ! Πανάθεμά σε ξενιτειά
Τζιβαέρι μου
Εσέ και το καλό σου
σιγανά και ταπεινά
Αχ! Που πήρες το παιδάκι μου
Τζιβαέρι μου
και το 'κανες δικό σου
σιγανά πατώ στη γη"
Τζιβαέρι μου
"Oh! The foreign lands are taking delight in him
my Tzivaeri
my perfect-smelling flower
slowly, slowly, slowly and humbly
Oh! It was me who sent him there
my Tzivaeri
on my own will
slowly, slowly, slowly I step on earth
Oh!Damn you foreign lands
my Tzivaeri
you and your own good
slowly, slowly, slowly I step on earth
Oh! That you've taken my little child
my Tzivaeri
and made him yours
slowly, slowly, slowly I step on earth
Κάλυμνος
.jpg)
17 σχόλια:
Μαρέλντ μου,
...Άρχισα μ' ένα φιλί στο λευκορόδινο τριαντάφυλλο, με τ' άκουσμα του πρώτου τραγουδιού, τα πρώτα δάκρυα έπεσαν στο ματωμένο, κι είπα...
τί φταίει άραγε, η μοίρα ή εγώ?
Ακούμπησε το δαχτυλό σου στο λευκορόδινο να μείνει εκεί η πρώτη καλημέρα μου.
Σε φιλώ, Υιώτα
Σε όποιο απο τα τρία σου μπλοκ μπω τρελλαίνομαι απο τις φωτογραφίες σου.Διαλλέγω αυτό που με κάνει να δακρύζω..έζησα 2 χρόνια έξω και ένοιωθα αυτό που λέει το τραγούδι!
Ήρθα, είδα, έγινα χώμα, σε φιλώ γλυκά και φεύγω!
Mareld μου!
Τι γλυκιά και πικρή η αρχή σου με τη Θάλασσα!Τι μελαγχολική η φωτογραφία σου, με το καραβάκι να γλυστράει πάνω στο κύμα, πέρνοντας μαζί του τόσα...τόσα...τόσα...
Το λευκορόδινο τριανταφυλλό σου, έτοιμο ν' ανοίξει τα πέταλά του και να πετάξει..Το τζιβαέρι ένας πικρός στεναγμός, ένας γλυκός πόνος,ένα γλυκόπικρο άκουσμα,μια υπόσχεση, μια παράκληση, μια γλυκιά αλυσίδα που κρατά ενωμένους αυτούς που φεύγουν στην ξενητιά κι αυτούς που μένουν.
Ακριβό το δώρο σου στη Κάλυμνο και στους Καλύμνιους, δώρο καρδιάς...
Το κόκκινο τριαντάφυλλο στάζει αγάπη και πίκρα...
Σε φιλώ
Ηλιανθάκι μου!
Και βρήκα το τριανταφυλλάκι μου χαμογελαστό.
Άραγε ποιος το φίλησε;
Που να ήξερα ότι τα φιλιά ήταν από ηλιανθάκι..
Φιλιά και την αγάπη μου!
Αχτιδάκι μου καλόκαρδο και αγαπημένο!
Θέλω να ξέρεις ότι μου έδωσες μεγάλη χαρά
που σε βρήκα σήμερα στο μπουγαρίνι.
Δεν ήθελα να ρίξεις δάκρυ..
αλλά αφού το έριξες τώρα να χαμογελάς..
Φιλιά και αγκαλίτσες!
Καλή σου νύχτα!
Alma mia!
Σήμερα με βρήκες στο μπουγαρίνι μια λυγισμένη ευωδιά..
κατέβηκα για σφουγγάρια..
Είναι φορές που νιώθεις στη ζωή σαν να στα πήραν όλα..
Τώρα το φθινόπωρο ειδικά εδώ που είναι έντονο με επηρεάζει
και η νοσταλγία μου γίνεται ανυπόφορη για όλες μου τις μνήμες..
που αρχίζουν μια ανεξέλεγκτη ζωή μέσα στη ζωή μου..
Ειδικά τον Οκτώβρη που είναι ο μήνας που ξενιτεύτηκα.
Δεν κρατάει πολύ..ξαστερώνει γρήγορα..
Te quiero mucho!
Besitoooooos!
Αγαπημένη μου Λία!
Η θάλασσα η ανάσα μου!
Η παρηγοριά μου!
Πικρή και γλυκιά όπως η ξενιτειά!
"Την είδα τη ξανθούλα την είδα χθες αργά
που μπήκε στη βαρκούλα να πάει στη ξενιτειά"
Όσα χρόνια κι αν πέρασαν, σαν εχθές.
Το πρώτο τριαντάφυλλο είναι η αθωότητα της παιδικής ψυχής και η δροσιά της.
Το άλλο ας μη το αναφέρω καλύτερα..
Κατέγραψες τις δονήσεις της ύπαρξής μου στη παραμικρή λεπτομέρεια..
Μου δίνει χαρά και δύναμη.
Δεν είναι μόνο ότι είσαι χαρισματική αλλά αγαπάς και διαχέεις
αυτή τη ζεστασιά που κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να εισπράξει
από τους συνανθρώπους του και συγχρόνως να μην νιώθει
ότι οφείλει και χρειάζεται έστω κάτι να επιστρέψει..
Αχ! Πανάθεμάσε ξενιτειά..
Τζιβαέρι μου..!!!
Μου το έχουν τραγουδήσει οι λατρεμένοι μου Καλύμνιοι..
Σε ευχαριστώ αγαπημένο Κρητικάκι!
Η ζωή να σου δίνει μόνο χαρές!
Φιλιά γλυκά!
ξενιτεμένο μου πουλί
αυτού στα ξένα που'σαι,μωρέ ξένεμου
αυτού στα ξένα που'σαι...
σου στέλνω μήλο σέπεται,
κυδώνι μαραγκιάζει,μωρέ ξένε μου,
κυδώνι μαραγκιάζει...
αχ,αγαπημένο ηπειρώτικο της γιαγιάς
Ιππολύτης,το λεγε κι αναστέναζαν μαζί της όλοι οι ορεινοί όγκοι της Πίνδου...
την άκουγα και γω κι από τότε το αχ βαθιά ριζώθηκε μέσα μου για τις ξενιτεμένες ψυχούλες...
και προσπαθούσα να την παρηγορήσω με ψέματα...αλλά ποιον και τι να παρηγορήσουν τα ψέματα...
μην κλαις γιαγιά μου...να πέρασε ο καιρός...λίγοι μήνες(χρόνια)είναι, θα έρθουν τα παιδιά σου να τα δεις...(αφού δε γίνεται ,πόσο καιρό αντέχουν τα παιδιά χωρίς τη μάνα...)
κι η γιαγιά κουνούσε το κεφάλι συμφωνώντας μαζί μου ...μη με ταράξει κι άλλο,ναι παιδάκι μου θα περάσει ο καιρός...θα 'ρθούν γρήγορα...άντε κοπέλα μου,φέρε εκείνες τις καλτσούλες να στις ράψω...
κι έπιανε το ράψιμο η γιαγιά κι εγώ τα μαθήματα μα έριχνα λοξές ματιές πού και πού κι ένιωθα καλά που είχα τρύπιες κάλτσες και σταμάτησε η γιαγιά να κλαίει και ακόμα καλύτερα που είχα μια γιαγιά χρυσοχέρα να μου τις ράβει...
μη ράβεις άλλο γιαγιάκα μου,
ρόζιασαν τα δάχτυλά σου...
δείξε μου και μένα να ράβω
τρύπιες κάλτσες,
σε λίγο φτάνει ο καιρός...
αγαπημένη μου Mareld,μου ράγισες την καρδιά αλλά δεν πειράζει, είναι λυτρωτικό αυτό το κλάμα,
Με πήγες πολλά χρόνια πίσω,
με πήγες λίγους μήνες μπροστά,
σε λιγότερο από χρόνο,αν όλα γίνουν όπως δρομολογούνται,θα βίσκομαι κάπου στη βόρεια Ευρώπη ..
ίσως κάποτε τα μάτια μας πουν μια διαφορετική καλημέρα...
θα είναι μεγάλη χαρά μου...
είχα σήμερα μια πολύ γλυκιά μέρα
μακάρι αύριο να ρθει σε σένα...
σε φιλώ για καληνύχτα
Mareld,
Σε γνώρισα απο την Ιππολύτη (που με ακούμπησε με το δικό της σχόλιο). Χάρηκα τις φωτογραφίες που είναι γεμάτες φως. Συγκινήθηκα με τον δεσμό που φαίνεται να κρατάς με την πατρίδα. Σε μένα η ξενητειά πέρασε ξυστά (οι γονείς μου ματαίωσαν την μετανάστευση τους στην Αυστραλία επειδή η μητέρα μου έμεινε έγκυος σε μένα). Θα ήθελα όμως να συμμετέχω σ'αυτή σου την επικοινωνία με τον τόπο μας, έστω και "άκαπνος" απο ξενητειά.
Θα έρχομαι συχνά.
Σε φιλώ.
Mareld μου .
Τί χρώμα έχουν τα δάκρυα?
Αν πέσουν πάνω στα κόκκινα τριαντάφυλλα ξεβάφουν?
Αν μπορείς και διεγείρεις αναμνήσεις και μας κάνεις να γράφουμε σαν της Ιππολύτης το υπέροχο κείμενο .
Δάκρυσα με το Τζιβαέρι.
Έκλαψα με το ξενιτεμένο μου πουλί.
Να είστε καλά ευαίσθητες ψυχές.
Σας έχω στην καρδιά μου.
Αγαπημένη μου Ιππολύτη!
.."μικρό λευκό μου χνούδι"..
.."λευκό χεράκι αφημένο"..
..ξενιτεμένο μου πουλί..
σου στέλνω μήλο σέπεται,
κυδώνι μαραγκιάζει..
και της γιαγιάς το δάκρυ..
«Σε παρακαλώ ...εξημέρωσέ με!»
, είπε. Έτσι ο μικρός πρίγκηπας εξημέρωσε την αλεπού.
Κι όταν πλησίασε η ώρα της αναχώρησης: «Α!» είπε η αλεπού... «θα κλάψω». «Εσύ φταις», είπε ο μικρός πρίγκηπας, «εγώ δεν ήθελα καθόλου το κακό σου, αλλά θέλησες να σ' εξημερώσω».
«Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Αλλά θα κλάψεις!», είπε ο μικρός πρίγκηπας. «Ναι σίγουρα», είπε η αλεπού. «Τότε δεν κερδίζεις τίποτα!» «Κερδίζω», είπε η αλεπού, «εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι.»
Εξ αιτίας του χρώματος που πήραν τα σκηνικά που έστησες..εξ αιτίας της μαγείας και το πόνο που ένιωσα από την παράσταση..
Έκλαψα..και μπροστά μου είχα τα μάτια της μάνας μου τα τόσο πικραμένα, δακρυσμένα μέσα σε ένα συγκρατημένο λυγμό..
"σε λίγο φτάνει ο καιρός"...
Όχι, δεν έφτασε..
Γράψε μου πού θα ρθεις..και εννοείται ότι θα ρθεις στο σπίτι μας.
Μένω σε ένα δάσος λίγο έξω από τη Στοκχόλμη..και θα ήταν ονειρεμένα αν όλα εδώ τα αγαπούσα..αλλά εκτός από το Νάσο και το Χάρη που είναι τα παιδιά μου, αν θα έφευγα αυτή τη στιγμή, θα ένιωθα ότι ποτέ δεν έζησα σε αυτή τη χώρα αν και ζω εδώ από το 73..
Από εδώ έφυγα και πήγα να τα πιω στο γλυκοχαράζει..να πάρεις τους φίλους σου να ρθείτε εκεί να με βρείτε..
Σε ευχαριστώ για αυτό που είσαι..
Πολλά γλυκά φιλιά!
ΥΓ
Έξω τη καταχνιά τη κόβεις με το μαχαίρι..
Θωμά!
Καλώς ήρθες στη δροσοσταλίδα!
Με συγκίνησες με την ευαισθησία σου και την ανθρωπιά σου..
Χαίρομαι που γεννήθηκες και έμεινες στη πατρίδα..η ξενιτειά είναι φαρμάκι..
Όπως ανέφερα στην Ιππολύτη μας, έφυγα από εδώ για το γλυκοχαράζει..να περάσεις..θα καταλάβεις πιο πολύ τη νοσταλγία που τρώει τους ξενιτεμένους..
Εδώ, ελπίζω όταν φτάνεις στο κατώφλι μου..πάντα να μοσχοβολάει ζακυνθινό μπουγαρίνι..
Φιλιά και καλή σου μέρα!
Αγαπημένε μου Φίλε..
Το χρώμα της αθωότητας έχουν τα δάκρυα..
Το τρυαντάφυλλο δεν θα ξεβάψει, είναι ποτισμένο από τη κραυγή των Καλύμνιων σφουγγαράδων..αλλά και τη δική μου..
Αχ! Πανάθεμάσε ξενιτειά..
Τζιβαέρι μου..!!!
Σας περιμένω στο γλυκοχαράζει να τα πιούμε..
Βάλε κρασί του φίλου το ποτήρι
κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι..
Φιλιά γλυκά και καλή σου μέρα!
...εξ αιτίας του χρώματος που έχει το στάρι...
εξ αιτίας του χρώματος που βάφει τη ζωή μας
κάθε μας πέταγμα δειλό
την πρώτη πρώτη μας φορά
πέρα από η φωλιά μας...
ή κάθε μας βύθισμα βαθύ
σε καταρράχτη κύλισμα ροή
σ' ονειρογέννητη ζωή...
άσε με να σε φαντάζομαι
νεράιδα κόρη του καιρού
σε φύλλωμσ φθινόπωρου γλυκού...
οκτωβριανές βροχές
χρόνια πολλά...πριν...παλιά,
με μούσκεψαν ως το μεδούλι,
διπλά και τρίδιπλα...
μα τις πληγιές μου έγλειψε
χώρα που τότε έφτυνα
μα τώρα πια λατρεύω
και καθε μέρα ταπεινά
πατρίδα μου βαφτίζω...
ηλιογέννητη κόρη του βυθού,
του Ομήρου και της Μουσικής,
του φεγγαριού που ζήλεψε
τ'ανήλιαγο ασήμι,
δροσοσταλιδας που γλυκοχαράζει
και της ελπίδας ροδαυγής...
και λέω ναι,
δεν έφτασε ακόμα ο καιρός
το δράκο να σκοτώσω...
μα στράτευμα ετοιμοπόλεμο συνάζω,
ή θα νικήσω
ή δε θα παραδοθώ...
και δε με τρομάζει που
μεγάλη εμπειρία από πολέμους έχει,
πρωταγωνίστρια σε πόλεμο παραλόγου
(την πρώτη φορά αστόχησε να δει
τι πάει να πει Ειρήνη...)
Αλλά μέχρι τον αύγουστο
έχουμε καιρό
να τα πούμε και να τα πιούμε
θα ανταμώσουμε στο γλυκοχαράζει
(μ'αρέσει αυτό το ραντεβού που ανανεώνεται στα αγαπημένα σου κάθε φορά)
έξω η νύχτα γλυκιά
στέκω ανήμπορη..
σε ποιου γλάρου πέταγμα,
ράμφος αργυροπελεκάνου
ευχή να σπείρω να σε βρει;
τραβέρσο ανάποδο πορεία προς το ''Βορρά''
τράβα μπροστά,ξωπίσω εμείς
και μη σε μέλει...
δεν μπορώ να καταλάβω πως ήμουν τόσο αγενής χτες μαζί σου,μεγάλη μου παράλειψη να μην σ'ευχαριστήσω για την πρόσκληση και την τιμή να με καλέσεις στο σπίτι σου
ήμουν πολύ κουρασμένη,συγγνώμη καλή μου...
γε φιλώ γλυκά,ο ήλιος να σε ζεσταίνει...
Άκου καρδούλα μου!
Διαβάζοντας έλεγα ..αυτό το παιδί απλώνει όλη τη ψυχή του εδώ μέσα και πως θα πάει σπίτι του χωρίς "πνοή"..
μετά από εδώ πήγα στο γλυκοχαράζει να τα πιω..γιατί από τα λόγια της ψυχής σου έκλαιγα για την λατρεμένη μου Εριφίλη που μας άφησε νωρίς.
Στη κηδεία της ακούσαμε τη Προσευχή που ανάρτησα σήμερα και δεν άντεξα από το πόνο και μεταφέρθηκα σε τοπία μαύρα του Ταρκόφσκι..και στη συνέχεια στο νοσοκομείο..
_Κάτι φριχτό έχει γίνει..πυρηνική καταστροφή;
-- Που είναι ο Χάρης; Που είναι ο Νάσος;
- Ω..μαύρα φορώ..
-Μαμά..ήσουν σε κηδεία..
-Ποιος πέθανε;
- Η Εριφύλη..
-Κλάμα ατέλειωτο ..και ύπνο..
-Ξύπνημα..
-Ω..τι έχει γίνει και στάζει ο ουρανός φαρμάκι..όλα μαύρα..πυρηνική καταστροφή;
...........
Το τραγούδι το έψαχνα 2χρ και το βρήκα μετά από λίγο που έφυγα από το φωτεινό, γλυκό σου χάδι ..εδώ στο μπουγαρίνι..
Έκλαψα από χαρά και λύπη..
Τη νύχτα μιλούσα με ένα λατρεμένο παιδί που βρίσκεται στο Λονδίνο και 12΄ έβγαλα τη Προσευχή για το χαμό της Εριφίλης, αν και είχα άλλο στη καρδιά και θα το αναρτήσω αύριο..
Μα.. τι ήρθες καρδιά μου να μου πεις;
Το ξέρω ότι χάρηκες που σε προσκάλεσα στο απίτι μας..αλλά μετά από τόσα που συνέβηκαν στη ψυχή μου από το δικό σου Φως εδώ στη καταχνιά..
Τι να πω..
Δέος..για την Ανθρώπινη Ιερότητα..
Σε ευχαριστώ τόσο πολύ!!!!
Αμέτρητα φιλιά!
Ηλιόλουστη να περπατάς γιατί σου πάει..
Δημοσίευση σχολίου