Τρίτη 14 Οκτωβρίου 2008

Θάλασσα κι αλμυρό νερό να σου κακιώσω δεν μπορώ..



ΘΑΛΑΣΣΑΚΙ

Παραδοσιακό. Διασκευή: Αντώνης Απέργης
Ερμηνεία: Κώστας Παυλίδης

Γίνε πουλί μου θάλασσα κι εγώ το ακρογιάλι
να 'ρχεσαι με τα κύματα στην εδική μου αγκάλη

Θάλασσα κι αλμυρό νερό
να σου κακιώσω δεν μπορώ

Ο μισεμός είναι καημός το έχε γεια είναι ζάλη
και το καλώς ορίσατε είναι χαρά μεγάλη

Αμυγδαλάκι τσάκισα
και μέσα σε ζωγράφισα

Σταλαγματιά σταλαγματιά το μάρμαρο τρυπιέται
κι αγάπη που δεν παίρνεται δεν πρέπει ν' αγαπιέται

Θάλασσα θαλασσάκι μου
και φέρε το πουλάκι μου



Θαλασσάκι μου (Κώστας Παυλίδης)



10 σχόλια:

Saime είπε...

Μα τι φανταστικό τραγούδι! Τόσο ευχάριστο..!! Τόσο ανάλαφρο..!! Κ τόσο θαλασσινό..!! Ακριβώς σαν κι εσένα! :-)
Τι χαρά που μου έδωσες Mareld μου απόψε! Νομίζω ότι είχα να ακούσω αυτό το τραγούδι από το δημοτικό.. τότε που μας το μάθαιναν να το χορεύουμε οι γυμνάστριες του σχολείου!
Xxxx

mareld είπε...

katrin μου, άστρο της αυγής..

Τι έκπληξη!! Τι χαρά...!!!!

Ξύπνησα χαράματα..
και πριν ακόμη κατέβω για πρωινό μπήκα στο μπουγαρίνι
για να ακούσω αυτό το φανταστικό τραγούδι αλλά κυρίως
αυτή τη μαγική φωνή του Παυλίδη.
Είναι σαν μέλι, σαν το πιο γλυκό χάδι..
Βλέπω βαρκούλες να λικνίζονται στο απαλό κύμα..
Μου βγάζει τη λατρεία που έχω στη Θάλασσα..

Φιλιά μωρό μου και καλή σου μέρα!

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλημέρα καρδούλα μου,
κοίτα τι μας έχεις κάνει τώρα...
να ξυπνάμε και να λέμε...
πάμε να δούμε με ποιο τραγούδι σήμερα θα ταξιδέψει
η καλημέρα μας...
Μόλις σήμερα είδα τη θάλασσα,
(κι εγώ δεν της χαλάω χατίρι,
η μεγάλη αγαπημένη μου είναι),
αφέθηκα στη ζάλη της,
να με φέρει ως εκεί ψηλά,
ν'αφήσω αγκαλιές...χαρές...
στην πόρτα σου...
Ο μισεμός είναι καημός,
το έχε γεια είναι ζάλη
και το καλώς ορίσατε
είναι χαρά μεγάλη...

και το μυαλό να τρέχει λίγους μήνες πιο κάτω στο χρόνο...
στη στιγμή που ή εμείς ή εσείς καλώς ορίσατε θα πούμε
για να γίνει η χαρά μεγάλη...

για όλους μας...

πολλά πολλά φιλιά στα όνειρά σου...

mareld είπε...

Ιππολύτη μου!

Ότι βγάζει το δύχτι της νύχτας απλωμένο πάνω από το δάσος μου..

Σου αφιερώνω το Σαρακατσιάνικο τραγούδι..

Φίλοι μ' καλώς ορίσατε

Φίλοι μ' καλώς ορίσατε ροϊδούλα - ραϊδούλα χρυσή μ' τριανταφυλλούλα κι εγώ καλώς σας βρήκα. Ορίστε απάνω φίλοι μου ραϊδούλα ραϊδούλα χρυσή μ' τριανταφυλλούλα να φάτε και να πιείτε. Δεν ήρθαμε για φάι για πιει ροϊδούλα - ραΐδούλα χρυσή μ' τριανταφυλλούλα ν' ούδε γλυκιά κουβέντα. Μας είπαν πούσαν όμορφη ραϊδούλα - ραϊδούλα χρυσή μ' τριανταφυλλούλα που χεις και μαύρα μάτια.

Φιλιά και στα μωρά σου γλυκιά μανούλα!

Άστρια είπε...

Τί όμορφο, η κιθάρα να θυμίζει κυματάκια που έρχονται γλυκά και σβήνουν στην ακρογιαλιά και η φωνή να θυμίζει τον άνεμο που τα πηγαινοφέρνει...
Πάντα να είσαι καλά, με χαμόγελο :)

ΙΠΠΟΛΥΤΗ είπε...

Καλά θα τρελαθώ μαζί σου...
Πώς και διάλεξες αυτό το τραγούδι;Ποιο πουλάκι σου σφύριξε πως είμαι σαρακατσάνα;
Αγαπημένη ηπειρώτικη καταγωγή,από τα Ζαγοροχώρια ο πατέρας.
Αλλά και η άλλη βασανισμένη μου φυλή,της μάνας,της προσφυγιάς,των αλησμόνητων πατρίδων,η Τραπεζούντα των Κομνηνών και των Ακριτών.
Εγώ και τα μπουμπουκάκια μου
σε γλυκοφιλούμε για το τραγουδάκι.

Μια καληνύχτα, με μια νύχτα πανσέληνο σαγηνευτική,βαθιά ερωτική...

ΦΑΙΔΩΝ ΘΕΟΦΙΛΟΥ είπε...

Θαρρείς και τα νησιά μας δίνουν τα χέρια και πιάνονται στο χωρό μ' αυτό το τραγούδι! Αχ ωρέ Mareld, έχω την αίσθηση πως ανέσυρες αυτό το τραγούδι από τα βάθη της ψυχής μας...

mareld είπε...

Άστρια μου!

Άστρο μου και φεγγάρι μου,
μαργαριτάρι μου!

Θα σας μοιράσω ένα ποίημα του Μπόρχες που βρήκα εντελώς τυχαία και μου αρέσει.
Σαν να σας μοιράζω ένα γλυκό..


Ύμνος στη θάλασσα
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

Έναν ύμνο λαχτάρησα στη θάλασσα σε ρυθμούς απλωμένους σαν τις κραυγές
των κυμάτων
στη θάλασσα όταν ο ήλιος στα νέρα της σαν κατακόκκινη σημαία κυματίζει
στη θάλασσα όταν φιλά τα χρυσαφένια στήθη των παρθένων ακτών που καρ-
τερούν διψασμένες
στη θάλασσα καθώς ουρλιάζουν οι ορδές της κι εξακοντίζουν οι άνεμοι τις
βλαστήμιες τους
όταν αστράφτει μέσα στ’ατσάλινο νερό η λαμπερή και αιμόφυρτη σελήνη
στη θάλασσα όταν πάνω της διαχέει την απροσμέτρητη πίκρα του το κύ
πελλο των Άστρων.
Χόρχε Λούις Μπόρχες

Φιλιά και καλή σου μέρα!

mareld είπε...

Ιππολύτη μου!

Πως; Τι;
Μα..μια Βασίλισσα των Αμαζόνων από που θα ερχόταν..;
..χρυσή μ' τριανταφυλλούλα..
χάρηκα πολύ που σου έκανα έκπληξη..

Εδώ η συνέχεια από τον ύμνο στη Θάλασσα..του Μπόρχες..
αρχίζει από το σχόλιο στην Άστρια.

Ύμνος στη θάλασσα
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

II

Σήμερα κατηφόρησα απ’το βουνό στην κοιλάδα
κι απ’την κοιλάδα στην θάλασσα.
ο δρόμος τράβαγε μακρύς όσο κρατάει ένα φιλί.
Οι μυγδαλιές σκορπούσαν τις γαλανές σκιές των κορυφών τους πάνω στο μο-
νοπάτι

και στην κορφή της κοιλάδας, ο ήλιος
τινάζει τις ολόχρυσες Γολκόνδες του στο γλαυκό σου δάσος:Θάλασσα!
Μητέρα,Αδελφή,Ερωμένη...!
Μπαίνω μες στους απέραντους κήπους των νερών σου και κολυμπώ μακριά
από τη στεριά.
Τα κύματα έρχονται,με τους εύθραυστους θυσάνους των αφρών και χάνο-
νται μες τη βουή.Προς την ακτή.
Με τις κοκκινωπές βουνοκορφές της
με τα γεωμετρικά της σπίτια
με τις φοινικιές της,έρμαια του ανέμου
που τώρα έχουν γίνει πελιδνά και παράλογα σαν αποκρυσταλλωμένες μνή-
μες!
Χόρχε Λούις Μπόρχες

Φιλιά σε σένα και στα αγγελούδια σου!
Καλή σας μέρα!

mareld είπε...

Ναι! Φίλε μου, "από τα βάθη της ψυχής μας"..

Εδώ η συνέχεια από τον ύμνο στη Θάλασσα..του Μπόρχες..
αρχίζει από το σχόλιο στην Άστρια.

Ύμνος στη θάλασσα
(ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ)

III

Ω θάλασσα ! Ω Ήλιε .Ω απέραντη κοίτη!
Και ξέρω γιατί σ’αγαπώ.Ξέρω πως είμαστε πολύ γερασμένοι,
κι ότι εμείς οι δύο γνωριζόμαστε εδώ κι αιώνες.
Ξέρω πως στα σεπτά και γελαστά νερά σου πρωτάναψε ο όρθρος της Ζωής.
(Στην τέφρα ενός τριτογενούς απομεσήμερου,ακούστηκαν οι πρώτοι μου
παλμοί στην αγκαλιά σου.)
Ω πρωτεόμορφη,βγήκα από μέσα σου!
Κι οι δυο μας αλυσοδεμένοι και περιπλανώμενοι
κι οι δυο μας με ακόρεστη δίψα γι’άστρα
κι οι δυο μας φως ,αέρας,δύναμη, σκοτάδια
κι οι δυο μας με τις απέραντες επιθυμίες μας,μα και τη φοβερή μας δυστυχία!
Χόρχε Λούις Μπόρχες

Φιλιά και καλή σου μέρα!