Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2008

..θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις..




ΑΠ' Τ' ΑΕΡΟΠΛΑΝΟ

Πολύ με πίκρανες ζωή
μακριά θα φύγω ένα πρωί
θ' ανέβω σ' ένα αεροπλάνο
να δω τον κόσμο από κει πάνω

Όταν κοιτάς από ψηλά
μοιάζει η γη με ζωγραφιά
και συ την πήρες σοβαρά
και συ την πήρες σοβαρά

Μοιάζουν τα σπίτια με σπιρτόκουτα
μοιάζουν μυρμήγκια οι ανθρώποι
το μεγαλύτερο ανάκτορο
μοιάζει μ' ένα μικρούλι τόπι

Κι όλοι αυτοί που σε πικράνανε
από ψηλά αν τους κοιτάξεις
θα σου φανούν τόσο ασήμαντοι
που στη στιγμή θα τούς ξεχάσεις

Αγαπημένη μου, μην κλαις
πάμε μαζί ψηλά, αν θες
να δεις τη γη απ' τη σελήνη
ένα φεγγάρι είναι και κείνη

Όταν κοιτάς απο ψηλά
μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά
και συ τον πήρες σοβαρά
και συ τον πήρες σοβαρά

Μοιάζουν οι πύργοι με κουκλόσπιτα
και τα κανόνια με παιχνίδια
από ψηλά δεν ξεχωρίζουνε
οι ομορφιές και τα στολίδια

Κι ό,τι σε πλήγωσε ή σε θάμπωσε
από ψηλά αν το κοιτάξεις
θα σου φανεί τόσο ασήμαντο
που στη στιγμή θα το ξεχάσεις
Στίχοι: Σώτια Τσώτου
Μουσική,Πρώτη εκτέλεση: Κώστας Χατζής


Kwstas Xatzis - Ap to aeroplano





Κρητική μοσχοβολιά έφτασε στο βροχερό δάσος μου
από την γλυκιά μου Λία..
Τι χαρά..
Λία μου σε ευχαριστώ!

2 σχόλια:

LIA είπε...

Mareld μου, καλησπέρα!

Μα πως τα καταφέρνεις και μας στέλνεις όλα τα τραγούδια που μιλούν στην καρδιά μας και την ταρακουνούν;Ο Χατζής! ο πολυαγαπημένος μου Χατζής!!!Καλά αυτό το αεροπλάνο! τι να σου πω!όσες φορές κι αν το ακούει κανές δε χορταίνει.Καθέ του στίχος και μια σοφία της ζωής.Η μουσική του μοναδική.Θυμάμαι, στα φοιτητικά μου χρόνια, ουρές έξω από τη μπουάτ Σκορπιός, που τραγουδούσε.Όταν έλεγε δε, τό αεροπλάνο, όλοι απογειωνόταν και ταξίδευαν ψηλά, να δουν τον κόσμο από κει πάνω...Σωστή μαγεία.
Οι εικόνες από το βιντεάκι σου, μας ταξίδεψαν σε πολλά όμορφα μέρη.
Όσο για τις γαρδένιες, όσο ψηλά κι αν πετά το αεροπλάνο, όσο μακριά κι αν είναι,το άρωμά τους θα φτάσει εκεί που το στέλνουμε, όταν το στέλνουμε με αγάπη.Κι εγώ γλυκιά μου, την ομορφιά τους και το άρωμά τους, σου τα έστειλα με πολλή πολλή αγάπη.
Σε φιλώ

mareld είπε...

Λία μου!

Τα καταφέρνω γιατί κάθε στιγμή σπάζω τη σιωπή του σκοταδιού..

Λιώνω την καταχνιά και το μουρμουρητό της βροχής..

Ψάχνω για το μαϊστρο μες στη βόρια θύελλα..

Πλησιάζει το απέραντο λευκό του χιονιού
που πλέον δεν έχει την αγνότητα που είχε κάποτε στα μάτια μου..

έχει τι κραυγές των λύκων ..

αλλά και την αγωνία της φώκια να γλιτώσει τα παιδιά της..

πάγος που αν δεν εναντιωθείς θα σου κάψει τη ψυχή..

Λία μου!

Σε ευχαριστώ για την τρυφερότητά σου και το πελαγήσιο σου χαμόγελο που αφήνεις εδώ στο μπουγαρίνι..

Φιλιά καρδιά μου!
Καλή σου μέρα!