Βαριά βραχιόλια οι λύπες
Πώς μ' αγαπάς δεν είπες
Το 'χω παράπονο, μάνα μου, στόμα μου
Κι ας πέθαινε το σώμα μου
Σου στέλνω μ' ένα γράμμα
Του φεγγαριού τη λάμα
Πάρ' τη και χτύπα με, μάνα μου, τρέλα μου
Κι αν κλαίει η ψυχή σου γέλα μου
Ξενιτιά
Ψηλά βουνά κι εσείς των άστρων θωριές
Ποτάμια αχνά, ελάτια, δάφνες, μυρτιές
Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ' τον σεβντά μου όλη η γη
Αηδόνι εσύ, πλανεύτρα στάχτη που καις
Με ποιο κρασί, μεθάει τα μάτια του πες
Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να 'ρθει κοντά μου, μην αργεί
Ξενιτιά μου, ερωτά μου, φως κι αυγή
Πριν ραγίσει απ' το σεβντά μου όλη η γη
5 σχόλια:
Δε θα το πιστέψεις...
Επτά το πρωί,μόλις σηκώθηκα σήμερα,
άκουγα το ίδιο αγαπημένο μας τραγούδι...τρεις ,τέσσερις φορές το ίδιο.Την τελευταία φορά έρχομαι στην αυλή σου κι ακούω από μέσα τα όργανα...την καρδιά μου,αχ φωτιά μου,όποιος δει,να του πει να 'ρθει κοντά μου,μην αργεί...
Αυτό θα πει συγχρονισμός...
συγχρωματισμός...
απλά...συν-κίνηση!!!
"Πάραπονό μου, παραπονό μου
φύλλο και ρόδο μου
δώρο σου κάνω τον εαυτό μου
δίνω το λόγο μου..."
Καλό απόγευμα!
Πολλά φιλιά!
Νοιώθω ότι άργησα λιγάκι να έρθω, και είδα τόσα τραγουδάκια ανηρτημένα. Πόση δύναμη έχεις μέσα σου mareld και πόση ομορφιά.
Να είσαι καλά, όπου και να είσαι ξεχωρίζεις :))
Γεια σου, καλή μου μου mareld,
Την καρδιά μου, αχ φωτιά μου, όποιος δει
Να του πει να ΄ρθει κοντά μου, μην αργεί.
Τι υπέροχα λόγια!!!Πόση αγάπη και πόση λαχτάρα φανερώνουν.Τι γλυκά, να περιμένεις κοντά σου να ΄ρθει, και με μιας, ο ήλιος γίνεται πιο λαμπερός, τα λουλούδια πιο μυρωδάτα και το φεγγάρι πιο μαγευτικό.
Υπέροχη η Αρβανιτάκη, υπέροχη κι εσύ, γλυκιά μου Μαρεντούλα.
Σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά.
Γλυκές μου, υπάρξεις!
Σας ευχαριστώ για τη συντροφιά χθες που την είχα τόσο ανάγκη..
Γλυκά φιλιά και καλό σας μεσημέρι!
Δημοσίευση σχολίου